เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 281

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นผมจะดื่มเป็นเพื่อนคุณสักแก้วสองแก้วแล้วกัน” เฉียวซือเหิงทำเพื่อให้ทั้งสองฝ่ายพอใจ แล้วพูดต่อ：“แต่ห้ามดื่มเกินลิมิตนะ มันเป็นอันตรายต่อร่างกายได้ง่าย”

เฉียวซือเหิงยกแก้วของตัวเองขึ้นมาแล้วยื่นไปทางเธอ ยิ้มในที่มืด：“เมื่อไหร่คุณจะเลิกเรียกผมว่าคุณชายเฉียวสักที เรียกให้เหมือนไป๋มู่ชิงที่เรียกหนานกงเฉินว่าสามีหรือเฉินดีกว่าไหม?”

“วันไหนที่คุณรักฉันเหมือนที่หนานกงเฉินรักไป๋มู่ชิง ฉันก็จะเรียกคุณแบบนั้นเอง”

“ผมรู้สึกมาตลอดว่าตัวเองรักคุณมากกว่าที่หนานกงเฉินรักไป๋มู่ชิงซะอีก เพียงแต่คุณรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นไม่ได้ก็เท่านั้นเอง” เฉียวซือเหิงพูดจบก็รีบพูดต่อ：“เรื่องที่ผ่านไปแล้วพวกเราจะไม่พูดถึง ได้ไหม?”

“ก็ได้ ไม่พูดถึงอดีต พูดถึงอนาคตแล้วกัน” ซูซี่ส่งแก้วเปล่าให้เขารินเหล้า แล้วส่ายหน้ายิ้มเจื่อนๆ：“แต่อนาคต......ทำไมฉันถึงไม่มีความมั่นใจเลยสักนิดนะ ฉันไม่เข้าใจว่าคุณไปเอาความมั่นใจมาจากไหน”

“คงเป็นเพราะผมมั่นใจว่าจะรักคุณไปตลอดชีวิตล่ะมั้ง” เฉียวซือเหิงพูด

ซูซี่มองไปที่เขา ในใจเธอหวั่นไหวไม่น้อยกับคำพูดเขา บางทีเธอก็รู้สึกว่าตัวเองควรจะเปิดใจ แล้วให้โอกาสเขาอย่างจริงๆจังๆสักครั้ง

ทุกคนต่างบอกให้เธอลองเปิดใจ หรือว่าตัวเธอเองจะดื้อดึงเกินไปจริงๆ จริงจังเกินไปจริงๆงั้นเหรอ?

เธอยกเหล้าที่อยู่ข้างๆมือขึ้นดื่มหนึ่งอึกอย่างไม่สบายใจ

เฉียวซือเหิงรีบแย่งแก้วในมือของเธอมา：“พอแล้ว คุณพึ่งดื่มหมดไปหลายแก้วแล้วนะ ห้ามดื่มต่อแล้ว”

“ที่พึ่งดื่มไปคือไวน์นะ แค่ไวน์เอง ฉันคงไม่เมาขนาดนั้นหรอก” ซูซี่หัวเราะ

“คุณรู้หรือเปล่าว่าเหล้าขาวขวดนี้มีแอลกอฮอล์เท่าไหร่” เฉียวซือเหิงกัดฟันพูดอย่างคับแค้นใจ：“หนานกงเฉินบอกไว้ว่าตอนนี้ตัวเองสุขภาพแข็งแรงดีแถมยังไม่มีเรื่องทุกข์ใจอะไร มันจะต้องดื่มเหล้าที่แรงที่สุดให้ได้ แล้วมันก็เอาเหล้าที่ตัวเองเก็บสะสมไว้อย่างดีมาแล้วด้วย”

“งั้นเหรอ? นี่เป็นของสะสม? มิน่าล่ะรสชาติถึงดีขนาดนี้” ซูซี่ทั้งพูดแล้วคิดไปด้วยว่าจะหยิบเหล้าขวดนั้นมาริน เฉียวซือเหิงแย่งขวดเหล้าไป แล้วยัดจุกขวด：“เหล้านี้แพงมาก เหลือไว้ให้เขาสักหน่อยเถอะ พวกเราอย่าสิ้นเปลืองเลย”

“ขี้งก......！” ซูซี่มองขวางเขาอย่างไม่สบอารมณ์

--

ระดับคอในการดื่มเหล้าของซูซี่ไม่นับว่าแย่มาก แต่ก็ไม่ได้แข็งอะไรขนาดนั้น เหล้าขาวสองแก้ว ไหนจะไวน์แดงไม่กี่แก้วที่ดื่มเข้าไปอีก ตอนนั้นรู้สึกว่าไม่เป็นอะไร แต่พอผ่านไปสักพักก็รู้สึกว่าไม่โอเคแล้ว วิงเวียนศีรษะ ร้อนไปทั้งตัว ขนาดเดินยังต้องพึ่งเฉียวซือเหิงให้ช่วยพยุง

“บอกให้คุณอย่าดื่มเยอะ ก็ยังจะดื่มเยอะ” เฉียวซือเหิงเห็นเธอเดินอย่างลำบาก ก็เลยอุ้มเธอให้นอนแล้วเดินไปทางที่จอดรถ

“ดื่มเหล้าถ้าไม่ดื่มให้เต็มที่แล้วจะเรียกว่าดื่มเหล้าเหรอ” ซูซี่ใช้มือทั้งสองข้างประคองหน้าของเขาไว้：“คนที่กำลังเสียใจเหมือนกัน ก็ควรดื่มให้เมาสักรอบ”

“ผิดแล้ว ผมไม่ได้เสียใจ ตอนนี้ผมมีความสุขดี”

“งั้นเหรอ? มองไม่ออกเลยอะ”

“ตอนนี้ด้านบนผมมีแม่ ด้านล่างมีลูก ตรงกลางยังมีภรรยาที่น่ารักที่อยู่ในอ้อมกอดอีก ผมมีความสุขมาก”

“ขี้โม้......” ซูซี่ใช้มือลูบไปที่คิ้วของเขา：“คุณดูสิ คิ้วย่นจนจะเสียทรงอยู่แล้ว”

“นั่นมันเป็นรูปยิ้มต่างหาก” เฉียวซือเหิงพูด เขาพยายามรองร่างกายของเธอไว้ หลังจากที่ใช้มือดึงประตูรถอย่างยากลำบาก ก็วางเธอลงบนที่นั่งของเบาะข้างคนขับ พร้อมทั้งคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอเรียบร้อย

หลังจากที่เสร็จสรรพทั้งหมด เขาก็กลับมานั่งที่คนขับ หันหน้าไปก็พบว่าซูซี่สะลึมสะลือพิงเบาะเก้าอี้พักผ่อนไปแล้ว หลังจากที่เขามองเธอแล้วยิ้มออกมา ก็เริ่มขับรถออกจากที่จอดรถ

ระหว่างทาง ถึงแม้ว่าเฉียวซือเหิงจะพยายามรักษารถให้คงที่ แต่ความสั่นไหวก็ยากที่จะหลีกเลี่ยง ซูซี่ที่ติดเตียงแต่ไหนแต่ไรมาก็พลิกไปพลิกมาอย่างไม่สบายตัว ลืมตาขึ้น จ้องเฉียวซือเหิงที่กำลังขับรถด้วยสายตาทั้งสองข้างที่พร่ามัว

เฉียวซือเหิงหันหน้ามามองเธอ พบวาเธอกำลังจ้องตัวเองอยู่ ก็เลยยิ้มมุมปาก：“ทำไม? ไม่ใช่ว่าไม่รักผมเหรอ? ทำไมทำท่าทำทางเหมือนอยากจะใช้กำลังบีบบังคับผม”

ซูซี่ยิ้มลางๆ ยื่นมือไปปลดเข็มขัดนิรภัย หลังจากนั้นก็ล้มลุกคลุกคลานปีนไปบนเก้าอี้

“คุณจะทำอะไร? รีบนั่งดีๆ” เฉียวซือเหิงเห็นว่าเธอปีนขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ ก็ร้อนใจขึ้นมา

“จะทำอะไรได้? ก็ใช้กำลังบีบบังคับคุณไง” ซูซี่นั่งยองบนเก้าอี้ หลังจากนั้นร่างกายเธอก็โงนเงนไปมาแล้วล้มไปทางเขา

แรงที่เธอล้มไปนั้นไม่เบาเลย โชคดีที่เฉียวซือเหิงเตรียมตัวไว้แล้ว เลยยังบังคับพวงมาลัยได้ดีอยู่

เขาขมวดคิ้ว ยื่นมือดันเธอกลับไปยังที่นั่งด้านข้าง：“เสี่ยวซี อย่าวุ่นวาย ผมกำลังขับรถอยู่”

“ฉันจะวุ่นวาย” ซูซี่ปีนไปบนตัวเขาใหม่อีกครั้ง คร่อมนั่งบนขาเขาอย่างไม่เกรงใจเลยสักนิด มือทั้งสองข้างโอบต้นคอเขาไว้ แล้วก้มหน้าจูบไปที่ริมฝีปากของเขา

เฉียวซือเหิงถูกเธอทำให้ตกใจ รีบเอาหน้าออกจากจูบของเธอ เขาพยายามควบคุมพวงมาลัยไปด้วยยืดคอมองถนนไปด้วย แถมยังต้องรีบต่อต้านเธออีกด้วย：“เสี่ยวซี่ แบบนี้อันตรายมากนะ คุณกลับไปนั่งดีๆ ถนนเส้นนี้หยุดรถไม่ได้......เด็กดี......กลับไปนั่งนะ”

ซูซี่ที่เมานั้น ไม่รู้ว่าอะไรอันตรายไม่อันตราย เธอใช้มือทั้งสองข้างบังคับใบหน้าของเขาให้หันกลับมา สายตายังคงพร่ามัว：“คุณเคยบอกว่าคุณจะเอ็นดูฉันรักฉัน......ทำไมถึงไม่ให้ฉันจูบคุณ? คุณโกหกฉันใช่ไหม? คุณพูดสิ......”

พูดจบ เธอก็ใช้มือทั้งสองข้างเปลี่ยนไปดึงเสื้อผ้าของเขาตรงกลางอกเข้ามา แล้วผลักร่างกายของเขาอย่างแรง

“ไม่ใช่......”

“งั้นทำไมคุณไม่ให้ฉันจูบ......? หรือว่าคุณจะเก็บไปให้พวกผู้หญิงต่ำช้าพวกนั้นจูบ? คุณ......คุณพูดสิ！”

“เสี่ยวซี่ คุณหยุดมือเดี๋ยวนี้เลยนะ！” เฉียวซือเหิงจับข้อมือของเธอไว้ คิดไว้ว่าจะจับเธอลงมาจากร่างของตัวเอง แต่เสี่ยวซี่กลับกอดรัดคอเขาแน่นกว่าเดิม อย่างกับปลาหมึกเหนียวติดอยู่บนร่างกายเขา ถึงขนาดว่าเธอเริ่มคลอเคลียเขาอย่างไม่รู้ตัว

เฉียวซือเหิงถูกเธอทรมานจนทนไม่ไหว โชคดีที่ถนนนี้เส้นตรงรถน้อย ไม่งั้นคงชนกันไปนานแล้ว

“เสี่ยวซี่......รอก่อนแปปหนึ่ง......รอผมจอดรถให้ดีก่อน” น้ำเสียงของเฉียวซือเหิงขอร้องอ้อนวอน เพราะเขาถูกเธอทรมานจนใกล้จะพ่นไฟแล้ว

“ไม่ฟังคุณหรอก” เสี่ยวซี่ยิ้มชั่วร้าย แล้วเริ่มอวดดี

ในที่สุด......เฉียวซือเหิงก็ควบคุมไม่ไหว

เสียงโครมดังขึ้น รถที่เดิมทีขับไม่ค่อยจะดีชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ข้างทาง เฉียวซือเหิงตาไวมือไวรีบกอดร่างของซูซี่ไว้ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้หลังของเธอชนเข้ากับพวงมาลัย

เพราะว่าเขา ซูซี่ก็เลยไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร แค่พิงไปด้านหลังตามความเคยชิน เธอร้องออกมา แล้วก้มหน้าเข้าไปใกล้บนร่างเฉียวซือเหิงอีกครั้ง

“คนเลว นี่คุณหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ！” เฉียวซือเหิงไม่ได้สนใจรถ ตรวจสอบร่างกายของตัวเอง แล้วดึงเบรกรถ หลังจากนั้นก็รีบให้ความร่วมมือกับเธอในการปลดปล่อยตัวเองจากความปรารถนานี้ที่ใกล้จะระเบิดเต็มที

เดิมทีเขาไม่อยากฉวยโอกาสในช่วงอันตรายแบบนี้ แต่ผู้หญิงคนนี้ทำให้ร่างกายเขาทรมานเกินไป เขาอยากจะปล่อยเธอสักครั้งแต่ก็ทำไม่ได้！

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง เพื่อหลีกเลี่ยงที่จะถูกคนลากรถไป เฉียวซือเหิงจำเป็นต้องจบกิจกรรมนี้อย่างเร็วที่สุด

หลังจากที่เขาช่วยซูซี่ที่สะลึมสะลือจัดกระโปรงให้ดีแล้ว ก็อุ้มเธอกลับไปนั่งเบาะข้างคนขับเหมือนเดิม จับหน้าเธอเอาไว้：“เด็กดี กลับไปพวกเราค่อยมาต่อกันนะครับ”

ซูซี่เชอะออกมาด้วยสีหน้าแดงก่ำ นั่งไม่นิ่งตรงพนักพิงเบาะเก้าอี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าได้ฟังเข้าใจไหม

หลังจากที่เฉียวซือเหิงจัดตำแหน่งให้เธอเสร็จก็ลองถอยรถ พบว่ารถยังสามารถขับได้ เขาก็ขับกลับบ้านเลย

ขณะที่เฉียวซือเหิงอุ้มซูซี่กลับมาที่คอนโด ในห้องเงียบสนิท

เขาอุ้มซูซี่ตรงไปยังห้องนอน วางเธอไว้บนเตียงด้านข้าง ตรงกลางเตียงใหญ่มีเสี่ยวกว้านกำลังนอนหลับอยู่ หลับอย่างสงบ

เฉียวซือเหิงหมุนร่างแล้วนั่งลงบนเตียง สายตาจับจ้องไปที่คนที่เขารักสองคนนอนหลับอยู่บนเตียงอย่างเงียบๆ ในใจรู้สึกได้ถึงความสุขที่กำลังคืบคลานเข้ามา

ซูซี่หลับสบายเลย เขาไม่ได้ใจแข็งพอที่จะรบกวนเธอ และก็ไม่ได้ทำต่อจากที่ยังไม่เสร็จ เขาดึงผ้าห่มมาห่มให้เธออย่างระมัดระวัง เพื่อให้เธอนอนหลับสนิทอย่างต่อเนื่อง

--

วันที่สอง หลังจากที่ซูซี่ตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองยังคงใส่ชุดเมื่อคืนที่ออกไปข้างนอก

เธอลุกจากเตียงขึ้นมานั่งทันที ก้มหน้ามองตัวเอง แล้วมองไปรอบๆ ความทรงจำเมื่อคืนก็เริ่มกลับเข้ามาทีละนิดๆ สีหน้าเธอก็เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ......

เธอไม่เพียงแต่นึกออกว่าเมื่อคืนดื่มเหล้าด้วยกันกับเฉียวซือเหิง แถมยังนึกออกว่าตัวเองบังคับอะไรเขาและผ่านอะไรกันมาบนรถ

เธอที่พูดอยู่เต็มปากว่าไม่ได้รักเฉียวซือเหิง กลับบังคับเฉียวซือเหิงให้ทำเนี่ยนะ！

พระเจ้า！มันกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง！

เหล้าไม่ใช่ของดีเลยจริงๆ เหมือนขุดหลุมฝังตัวเอง โคตรเสียหน้าเลย！

ขณะที่เธอเอาใบหน้าเล็กๆของตัวเองก้มไประหว่างเข่านั้น ขณะที่เธอใช้มือทั้งสองข้างก็ยีผมของตัวเอง เสียใจแทบจะอยากตาย เสียงของเฉียวซือเหิงก็ดังมาจากด้านนอก：“ตื่นแล้วเหรอ?”

ซูซี่เงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จ้องสายตาเขาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกอับอายขายขี้หน้า

“ดูแล้วคุณไม่ได้ลืมเรื่องราวเมื่อคืนสินะ” เฉียวซือเหิงเดินก้าวเข้ามา ใช้มือเชยคางของเธอ สังเกตแล้วพูดพร้อมทำเสียงจุ๊ปาก：“จุ๊ๆ......ใบหน้าเล็กๆนี่แดงซะจน......เมื่อคืนทำไมไม่เห็นคุณหน้าแดงขนาดนี้นะ”

“เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?” ซูซี่ตัดสินใจว่าจะแกล้งไม่รู้

“คุณคิดว่าไงล่ะ?”

“ฉันเมา จำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น”

“จำไม่ได้แล้วทำไมหน้าแดง?”

ซูซี่ก้มหน้าลง ทั้งอายทั้งโกรธ แล้วรีบเงยหน้ามองเขา：“งั้นทำไมคุณไม่ห้ามฉัน?”

“ผมห้ามแล้ว แถมยังพยายามห้ามสุดกำลังแล้วด้วย แต่คุณจะฉวยโอกาสผมให้ได้ แถมส่งเสียงเอะอะโวยวายอยากจะใช้กำลังบังคับผม ผมจะทำอะไรได้?” เฉียวซือเหิงพูดอย่างคนไม่มีความผิด

หน้าของซูซี่ยิ่งแดงเข้าไปใหญ่

เฉียวซือเหิงยิ้มปลอบโยน：“แต่ไม่ต้องห่วง ยังไงซะก็เป็นสามีภรรยากัน ผมไม่ให้คุณรับผิดชอบหรอก”

“คุณจะให้ฉันรับผิดชอบ?” ซูซี่มองบนอย่างหมดคำพูด

“ไม่ควรเป็นงั้นเหรอ? ผมถูกคุณบังคับนะ แถมยังถูกบังคับจนขับรถชน”

ซูซี่อับอายจนไม่มีหน้าไปมองหน้าเขาแล้ว ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง：“คุณออกไปได้หรือยัง?”

เฉียวซือเหิงพยักหน้า：“ได้ แต่คุณต้องรีบออกมาทานมื้อเช้านะ เสี่ยวกว้านยังรอคุณให้คุณออกไปช๊อปปิ้งด้วยกันอยู่”

“คุณไม่พาเขาไปเองล่ะ?”

“เขาบอกว่าอยากไปด้วยกันกับพ่อแม่”