เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1264

ทิฟฟานี่ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าสีหน้าของแจ็คสันเยือกเย็น แววตาของเขาเปล่งประกายด้วยความตื่นตระหนก เธอไม่เข้าใจว่าเขาเป็นอะไรไป “เป็นอะไรเหรอ? ทำไมมองฉันแบบนั้นล่ะ?”

มันเหมือนกับว่าเขาเปลี่ยนเป็นคนละคนไปเลย แม้แต่น้ำเสียงของเขาก็เยือกเย็น “เขาแต่งงานเพื่อความสะดวกแบบนั้น คุณยังจะเชื่อจริง ๆ เหรอว่าเขาจะมีความรู้สึกให้เมลานี ลาร์คจริง ๆ ? คุณคิดไปเองทั้งหมด ผมบอกคุณแล้วว่าห้ามไปเจอเขา ไม่ว่ามันจะเป็นเพียงเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจยิ่งห้ามแล้วใหญ่ คราวหน้าก็หลีกเลี่ยงเขาซะนะ!”

ท่าทีที่เปลี่ยนไปกะทันหันของเขาทำให้ทิฟฟานี่ตกใจกลัว เธอกลืนน้ำลายและไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไร

แจ็คสันรีบอาบน้ำให้เสร็จและออกไปโดยปล่อยเธอไว้คนเดียวในห้องน้ำ เธอรู้สึกว่างเปล่าทันที ทุกอย่างกำลังไปได้ดีจนกระทั่งเธอพูดถึงอเลฮานโดรและทุกอย่างกลายมาเป็นแบบนี้…

แจ็คสันหนีไปที่ห้องทำงานของเขาหลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำเพื่อแอบดูดบุหรี่อย่างต่อเนื่องโดยที่ทิฟฟานี่ไม่รู้ นิ้วที่เขาถือบุหรี่สั่นไม่หยุด เขากลัวเกินกว่าที่จะคิดถึงปฏิกิริยาของทิฟฟานี่เมื่อเธอต้องรู้ว่าจริง ๆ แล้วอเลฮานโดรคืออีธานด้วยซ้ำ เธอจะสติแตกไหม? เขาไม่สามารถแสดงอารมณ์ให้เธอเห็นได้มาก เพราะฉะนั้นเขาจึงต้องหนีมาเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเองก่อน สิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้ในตอนนี้คือการพยายามขัดขวางปฏิสัมพันธ์ระหว่างเธอและอเลฮานโดรให้ได้มากที่สุด แต่น่าเสียดายที่ไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหนเขาก็ไม่อาจจะกีดกันอเลฮานโดรได้ตลอดไป ขอบคุณพระเจ้าที่วันนั้นแอเรียนอยู่ที่นั่นด้วย ขอบคุณพระเจ้าจริง ๆ …

…

ที่อายาเช่ ณ คฤหาสน์ลาร์ค ช่วงเวลาเช้าตรู่

อเลฮานโดรไม่ได้กลับไปที่คฤหาสน์สมิธทันทีที่ลงเครื่องเพราะว่าเขาไปหาเมลานีก่อน ท้ายที่สุดดอน สมิธก็ได้กล่าวอย่างชัดเจนว่าเขาต้องมาที่นี่เพื่อมาหาเมลานี เพราะฉะนั้นเขาจะล่าช้าไม่ได้

คนในครอบครัวลาร์คเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงเมื่อพวกเขารู้ว่าลูกเขยของเขาไม่ได้พิการ พวกเขาต่างพากันประจบประแจงอเลฮานโดร บางคนถึงกับมาล้อมรอบเขาทันทีที่เข้าก้าวเข้าไปในตัวบ้านและถามถึงสุขภาพของเขา พวกเขาต่างพากันนอนไม่หลับเมื่อรู้ว่าอเลฮานโดรกำลังจะมา

รอยยิ้มบนใบหน้าของคุณนายลาร์คกว้างมากจนน่าอึดอัด “อาเล็ก ฉันให้พ่อครัวเตรียมมื้อเย็นไว้ให้ ทานเลยดีไหม?”

“ไม่ครับ ขอบคุณ” อเลฮานโดรตอบนิ่ง ๆ “ปกติผมไม่ทานดึกขนาดนี้”

รอยยิ้มของคุณลาร์คเจื่อนลงทันที แต่ไม่นานเธอก็ยิ้มกว้างเหมือนเดิม “ไม่เป็นไร เมลานีหลับไปแล้ว ลูกไปนอนที่ห้องเธอได้เลยทั้งสองไม่ได้เจอกันมานาน ลูก ๆ น่าจะอยากคุยและใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ฉันไม่กวนแล้วนะ”

อเลฮานโดรตอบ “ครับ” เบา ๆ รอยยิ้มของคุณนายลาร์คจางหายไปเมื่อเขาขึ้นไปข้างบน เธอไม่คาดคิดว่าอเลฮานโดรจะนิสัยเสียต่อเธอแบบนี้ เธออุตส่าห์ขอให้พ่อครัวเตรียมอาหารไว้ให้เขา แต่เขากลับเมินทุกอย่างให้เสียปล่อยด้วยคำตอบสั้น ๆ เพียงคำเดียว ไม่ใช่เพียงอาหารที่สูญเปล่า ความพยายามของเธอก็เช่นกัน เธอไม่พอใจแต่เธอต้องแสร้งทำเป็นไม่เป็นอะไร

เมื่ออเลฮานโดรเปิดประตูและเข้าไปในห้องนอนของเมลานี เขาก็พบว่าเธอยังไม่หลับ

เธอนั่งอยู่บนเตียงและมองมาที่เขาอย่างสงบ “คุณปู่บังคับให้คุณมาที่นี่อีกแล้วเหรอ? คุณก็แกล้งทำเป็นว่าคุณมาแล้วก็พอ ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากอยู่ที่นี่ เพราะฉะนั้นฉันจะไม่บังคับคุณ”

อเลฮานโดรไม่ได้ตอบทันที ขาของเขาเริ่มทนไม่ไหวจากการยืนนานเกินไป เขาจึงนั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งของเธอ

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เข้ามาในห้องนอนเธอ เธอชอบสีชมพูเหมือนผู้หญิงทั่วไป ของส่วนใหญ่ในห้องของเธอเป็นสีชมพู รวมถึงตุ๊กตาบนเตียงด้วย กลิ่นกายของเธอลอยอยู่ในอากาศ ถ้าไม่ติดว่าท้องเธอเริ่มโตแล้วเธอคงจะดูเหมือนหญิงสาวบริสุทธิ์