เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ นิยาย บท 6

หนิงเส่าเฉินหน้านิ่ง แต่ดวงตาของเขาฉายแววบางอย่าง "อย่าเล่นกลอุบายนี้ต่อหน้าผม"

เฉินเป้ยอีอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนที่เธอจะเข้าใจสิ่งที่เขาพูด แม้เธอไม่เคยมีความรักกับใคร แต่เธอก็ยังดูละครทีวี...

เขาเลยคิดว่าเธอจงใจยั่วยวนเขา

เธอก้มหน้าและไม่พูดอะไร ตัวตนของเขาพูดอะไรทุกอย่างก็ถูกต้องไปหมด แล้วเธอจะพูดอะไรได้อีก

เธอหันกลับไป ไม่แม้แต่จะคุยด้วย แล้วก็กลับห้อง

แม่บอกว่าบุคลิกของเธอเย็นชาเกินไป อันที่จริงเธอแค่ต้องการปกป้องตัวเอง ตอนที่เธอเรียนมัธยมปลาย เธอเป็นถึงรองประธานนักเรียนในโรงเรียน เธอร่าเริงและมีชีวิตชีวา ซึ่งเป็นสิ่งที่ทุกคนยอมรับ

แต่ว่าต่อหน้าแม่ เธอไม่กล้าที่จะหัวเราะตั้งแต่ยังเด็กจนโต เพราะแม่ของเธอจะไม่มีความสุข เธอพูดเสมอว่า ผู้หญิงควรสงบเสงี่ยมเหมือนผู้หญิงในอดีต เมื่อก่อนเธอรู้สึกว่าการอดทนมันทรมาณ แต่หลังจากเธอได้สัมผัสกับประสบการณ์ถึง 6ปี เธอกลับรู้สึกว่าไม่ต้องอดทน เธอก็สงบนิ่งเหมือนน้ำแล้ว

ในตอนเที่ยงหนิงเสี่ยวซีบอกว่าอยากกินของหวาน เธอจึงใช้เวลาทำอาหารให้เขา ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา นอกจากทักษะการทำอาหาร เธอก็ไม่ได้เรียนรู้ทักษะอย่างอื่นเลย เพราะจะได้ทำอาหารรสเลิศให้แม่ของเธอ

เมื่อเธอทำเสร็จแล้ว เธอคิดว่าหนิงเสี่ยวซีคงอยากนอนอีกหน่อย เธอจึงไปงีบบ้าง เมื่อคืนเธอทำบะหมี่ให้หนิงเส่าเฉินแล้ว หลังจากนั้นเธอก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนดึกถึงจะได้หลับ และตอนนี้ก็ทำให้เธอปวดหัวนิดหน่อย

เมื่อขึ้นไปชั้นบน เห็นแม่นมหลิวเดินมาอย่างกระหืดกระหอบ "แม่นมหลิว มีเรื่องอะไรคะ ทำไมคุณรีบขนาดนี้"

“อ่อ เป้ยอีเหรอ？”เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ตบหัวตัวเอง "เธอดูฉันสิ ฉันจำไม่ได้แล้วว่าฉันกำลังหาใครอยู่" พูดพลางยื่นถุงใสส่งให้เฉินเป้ยอี"นี่คือยอของคุณผู้ชาย เธอเอาไปให้เขาหน่อย"

“ยาเหรอ？”เฉินเป้ยอียกถุงในมือขึ้นด้านในเขียนข้อความเล็กๆไว้ว่า "ยาโรคซึมเศร้า ยานอนหลับเหรอ?" เธอตะลึง ไม่น่าเชื่อยังคนนั้นมีอาการซึมเศร้าหรือไม่?

เมื่อเห็นความสงสัยของเธอ แม่นมหลิวก็ถอนหายใจเล็กน้อย "เกิดเรื่องบางอย่างขึ้นกับคุณชายตอนที่เขายังเด็ก พอตึกลางคืนเขาก็จะนอนไม่หลับ จึงต้องกินยาพวกนี้"

เฉินเป้ยอีร้องอ่อออกมา บ้านคนรวยมักจะมีเรื่องที่บอกใครไม่ได้แบบนี้ เธอควรรู้ให้น้อยดีกว่า

"ถ้าไม่ให้คนขับรถไปส่งที่นั่น ฉันก็ไม่คุ้นทาง" เธอปฏิเสธ เพราะเธอไม่อยากติดต่อกับชายคนนี้จริงๆ

“ ฉันกลัวคนขับปากจะปากสว่าง เธอรู้เรื่องพวกนี้แล้ว ก็อย่าคนนอกรู้”

คนนอกเหรอ เธอไม่ใช่คนนอกเหรอ?

"เป้ยอี เธอช่วยฉันได้ไหม บ่ายนี้คุณผู้ชายจะออกไปทำธุระ ถ้าไม่รีบไปส่งฉันกลัวว่าจะสายเกินไป"

ออกไปนอกพื้นที่เหรอ? ถ้าไปถึงที่นั่น ค่อยซื้อเพิ่มก็ได้ เขามีเงินไม่ใช่เหรอ?

"ยานี้ ไม่สามารถหาซื้อได้ในสถานที่ทั่วไป" แม้ว่าแม่นมหลิวจะไม่ใช่นักธุรกิจ แต่เธออาศัยอยู่ในบ้านตระกูลหนิงมานานหลายปีแล้ว เธอจึงสามารถเข้าใจในสีหน้าอาการของคนได้โดยอัติโนมัติ เธอจึงมองลังเลของเฉินเป้ยอีออก และอธิบายต่อไปอย่างอดทน

"ช่างเถอะ เธอไปทำงานของเธอเถอะ ฉันจะไปเอง" แม่นมหลิวกำลังจะรับยากลับไป เมื่อคิดถึงอาการป่วยของเธอ เฉินเป้ยอีจึงยอมจำนน

ภายใต้อาคารสูงร้อยชั้น เฉินเป้ยอีสูดหายใจเข้าลึก ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเข้าไปในอาคารที่หรูหราขนาดนี้ เธอรู้สึกเหมือนคุณย่าหลิวกำลังเข้าไปในสวนแกรนด์วิว ซึ่งเธอก็รู้สึกประหม่าเล็กน้อย

เมื่อเธอมาถึงแผนกต้อนรับ เธอจึงพูดถึงความประสงค์ของเธอ พนักงานต้อนรับหญิงกวาดสายตามองเธอด้วยสายตาที่ไม่เชื่อ แต่ก็ยังเชิญให้เธอนั่งบนเก้าอี้ข้างๆอย่างสุภาพ และโทรไปที่ห้องทำงานของประธานที่ชั้นบนสุด

ในขณะนั้น เขาให้ความสนใจกับเด็กผู้หญิงธรรมดาคนนี้มากขึ้น

ต่อมา เขามองไปที่เธอและร้องไห้โดยมีแม่ของเธออยู่ข้างหลัง แต่หลังจากเช็ดน้ำตาแล้ว เธอก็เล่าเรื่องตลกให้เด็กที่ป่วยเป็นมะเร็งระยะลุกลาม เธอเหนื่อยและง่วงมาก แต่ก็ยังนวดขาหลังการผ่าตัดให้คุณยายในวอร์ดเดียวกัน ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เธอดูแลแม่เพียงลำพัง โดยไม่มีเพื่อนหรือญาติคอยช่วยเหลือ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะบ่น ...

เธอมีจุดที่เปล่งประกายมากมายจนเซี่ยอวี่รู้สึกเหมือนได้พบกับ "สมบัติ"

น่าเสียดายที่ผู้หญิงคนนี้ มักจะไม่สนใจเธอ แต่ด้วยเหตุนี้เขาจึงหยุดไม่ได้

เนื่องจากแม่ของเธอมีอคติต่อตัวเองจึงเป็นเรื่องยากสำหรับ พวกเขาที่จะพูดไม่กี่คำ

สุดท้ายไม่มีสิ่งกีดขวางระหว่างทั้งสอง แต่ไม่มีข่าวคราวของเธอ ในช่วงเวลานี้ เนื่องจากการจากไปของเธอความสูญเสียและความว่างเปล่าที่อธิบายไม่ได้ในใจของเขาทำให้เขารู้ลึก ๆ ว่า เขาชอบผู้หญิงธรรมดาคนนี้ .

เฉินเป้ยอีรู้สึกอายเล็กน้อยกับการกอดอย่างกะทันหันของเขา หลังจากมาที่นี่เธอเปลี่ยนหมายเลขโทรศัพท์มือถือ และต้องการตัดขาดกับคนก่อนหน้านี้จริงๆ เธอไม่ได้คิดว่าจะติดต่อใคร

เซี่ยอวี่สูง 182 เสื้อสเวตเตอร์บางสีเบจคอสูงครึ่งตัวกางเกงยีนส์สีอ่อนลักษณะใบหน้าแตกต่างจากความเข้มแข็งของหนิงเส่าเฉินบอบบางกว่ามาก ดูเหมือนเนื้อสดเล็กน้อยในละครเกาหลีให้ความรู้สึกเป็นผู้ชายอบอุ่น ชิ้น.

เขาเป็นแพทย์ประจำตัวของแม่เธอ เนื่องจากโรคนี้ จะต้องได้รับเคมีบำบัดและมักต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ทั้งสองได้มาและจากไปและกลายเป็นเพื่อน

อย่างไรก็ตาม สำหรับเธอมันเป็นเพียงเพื่อนที่พูดได้ไม่กี่คำและทักทาย ดังนั้น สำหรับความกระตือรือร้นของ เซี่ยอวี่ในตอนนี้ เธอจึงไม่สามารถยอมรับมันได้

“ ฉัน ... ” เธอไม่รู้จะอธิบายสถานการณ์ปัจจุบันของเธออย่างไร กัดริมฝีปากก้มหัวลงและหยุดพูด