เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ นิยาย บท 7

"โอเค คุณไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด แต่คุณหยุดติดต่อผมไม่ได้ ได้ยินไหมครับ" เขาปล่อยเธอไป เซี่ยอวี่ลูบหัวของเธอสองครั้งทำให้เธอเสียอาการอย่างไม่สิ้นสุดและสายตาก็ไล่มองเธอ เมื่อเห็นเธอมวยผมที่ด้านหลังศีรษะและชุดบนร่างกายเธอ เขาก็ขมวดคิ้ว แต่ไม่พูดอะไร

เฉินเป้ยอีพยักหน้าและไม่กล้ามองเขา ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจมาตลอด

แค่ว่าในความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาผู้ชายคนนี้มีการแสดงออกมากเกินไปหรือไม่?

"ติง ... " โทรศัพท์ของเซี่ยอวี่ดังขึ้น

เขาหยิบมันขึ้นมาและพูดว่า "พ่อ ผมมีธุระ ไปไม่ได้ แล้ว ... ใช่ ... งั้นก็แล้วแต่คุณ"

หลังจากพูดจบ ความเย็นชาบนใบหน้าก็หันมาและมองไปที่เฉินเป้ยอีสักครู่และกลายเป็นอ่อนโยนมาก "ขอเบอร์โทรใหม่ของคุณให้ฉันด้วย" หลังจากพูดจบทันทีที่ ไม่รอให้เฉินเป้ยอีมีปฏิกิริยาตอบ เขาก็ดึงมือถือมา กดหมายเลขโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ได้ยินเสียงเรียกเข้า ก็ส่งคืนให้เธออย่างพอใจ

"คุณอยากนั่งอีกสักพักไหม" เมื่อเห็นเซี่ยอวี่ดูเหมือนจะไม่มีแผนจะออกไป เฉินเป้ยอีก็บอกให้เขานั่งข้างๆ เขาดูดีสูงและยืนอยู่ในห้องโถงนี้เป็นที่สะดุดตาจริงๆ

แต่เมื่อเขาแตะเก้าอี้ เธอรู้สึกถึงน้ำแข็งเล็กน้อย จากนั้นเธอก็รู้สึกได้ถึง "กระแสน้ำอุ่น" ที่ไหลทะลักออกมาใต้ร่างของเธอ

"อ่า ... " เธอปิดปากกระซิบ กัดริมฝีปากและขมวดคิ้ว

ไม่ต้องมอง เธอก็รู้ว่าประจำเดือนจะต้องมาและกางเกงก็ต้องสกปรก เพราะเหตุนี้หลังจากคลอดหนิงเสี่ยวซี ประจำเดือนก่อนหน้าของเธอก็หายไปทุกครั้งที่มีประจำเดือนเธอก็ไม่รู้สึกอะไร เมื่อเร็ว ๆ นี้เนื่องจากหนิงเสี่ยวซี ดังนั้น ...

“ มีอะไรเหรอ?” เซี่ยอวี่ถามเธออย่างกังวลเมื่อเห็นใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อยจึงลุกขึ้นและนั่งยองๆต่อหน้าเธอ

เฉินเป้ยอีมองไปรอบ ๆ เซี่ยอวี่ขมวดคิ้วและพูดอย่างแผ่วเบา: "ฉันประจำเดือนกำลังจะมา ... ดูเหมือนว่ากางเกงจะสกปรก"

นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินเป้ยอีพูดถึงปัญหานี้ต่อหน้าผู้ชาย สักครู่ใบหน้าของเฉินเป้ยอีก็แดงขึ้น

เซี่ยอวี่เพียงแค่ตัวแข็งไปชั่วขณะ จากนั้นก็เอนตัวไปเผชิญหน้ากับ เฉินเป้ยอีและพูดเบา ๆ : "คุณรอผมอยู่ที่นี่ ผมจะกลับมาโดยเร็ว เชื่อผมนะ"

โดยไม่ให้โอกาสเฉินเป้ยอีได้ตอบโต้เขาก็วิ่งไปที่ประตู ...

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของเขา เฉินเป้ยอีหมดสติไปครู่หนึ่งและยกมือขึ้นแตะแก้มของเธอ ตอนที่เธออยู่ในโรงเรียนเพราะความงามของเธอ หลายคนชอบเธอ ไล่ล่าเธอและปฏิบัติต่อเธออย่างดีเธอไม่คิดว่าจะมีอะไร

แต่ เซี่ยอวี่เป็นคนแรกที่แสดงความโปรดปรานเช่นนี้ตั้งแต่หน้ากลายเป็นแบบนี้และยังคงเป็นที่โดดเด่น

เธอกลืนน้ำลาย ด้วยอารมณ์ซับซ้อนมาก

ทันใดนั้น เสียงกระซิบในห้องโถงก็หยุดลงและเงียบลงอย่างผิดปกติตามด้วยเสียงฝีเท้าที่เชื่องช้า

เห็นว่าหลังจากผู้ชายหลายคนในชุดสูทและรองเท้าหนัง ชายในชุดสูทสีกาแฟก็ปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน พร้อมกับคิ้วสีดาบและดวงตาของดวงดาวลักษณะที่ลึกซึ้งและรูปร่างที่สูง เขาเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบจริงๆ!

เมื่อรู้สึกถึงการจ้องมองของเขา จึงกวาดสายตาไปในทิศทางของเขา เฉินเป้ยอีก็ลดศีรษะลงอย่างรวดเร็วและรอให้เขาเข้ามา

"คือพี่เลี้ยงของคุณ!"หลิวซู่ยังเห็นเฉินเป้ยอี

"ไปดูเธอมาทำอะไรที่นี่"

หลิวซู่หลีกเลี่ยงสายตาของทุกคนก้าวถอยหลังและเดินไปหาเฉินเป้ยอีจากอีกด้านหนึ่งของฝูงชน เฉินเป้ยอีพยักหน้าเข้าหาเขาหยิบยาที่เตรียมไว้ล่วงหน้าออกจากกระเป๋าเป้ของเธอ และส่งให้เขา” แม่หลิวบอกว่า นี่สำหรับนายน้อยค่ะ”

หลังจากพูดจบ ก็ไม่สนใจหลิวซู่อีกต่อไป ได้แต่ก้มหัวลง

เมื่อหนิงเส่าเฉินเดินผ่านเธอไป เธอรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายเฝ้ามองเธอ แต่เธอไม่อยากสนใจเขา การดูถูกของเขาเมื่อคืนทำให้เธอไม่พอใจ

ความดูถูกเหยียดหยามและความไม่อดทนที่เธอเปิดเผยออกมาทำให้ หนิงเส่าเฉินสงสัยว่ามีปัญหากับดวงตาของเธอ

"เป้ยอี... " เป็นเสียงของเซี่ยอวี่

เฉินเป้ยอีไม่เคยรู้สึกว่าเสียงของคน ๆ หนึ่งจะไพเราะขนาดนี้ในขณะนี้เธอรู้สึกว่ามันเทียบได้กับ "เสียงแห่งธรรมชาติ" เธอรีบหันหน้าไปมองสถานที่ที่เธอส่งเสียงพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

ฉันเห็นเซี่ยอวี่ถือเสื้อเชิ้ตลายตารางสีดำและสีขาวในมือซ้าย เขาถือถุงกระดาษสีดำในมือขวาของเขา เดินข้ามฝูงชนและเดินไปหาเธอ

"เซี่ยอวี่!" เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาและเพียงแค่เรียกชื่อเขา แต่เธอก็โล่งใจอย่างเงียบ ๆ

"มา ใส่เสื้อตัวนี้" ไม่มีใครข้างๆเซี่ยอวี่ เขาใส่เสื้อให้เฉินเป้ยอีจากนั้นก็โน้มตัวมากระซิบข้างหูของเธอ: "คุณลุกได้แล้ว ผมจะพาคุณไปห้องน้ำ"

เขาพูดเบา ๆ และความร้อน ก็พุ่งขึ้นที่ฐานหูของเฉินเป้ยอีและในที่สุดความอายก็จางหายจากใบหน้าของเธอ และก็ลุกขึ้นอีกครั้ง

แต่ฉากนี้ตกอยู่ในสายตาของหนิงเส่าเฉิน แต่มันน่าตื่นตามาก

เฉินเป้ยอีไม่กล้าที่จะมองไปที่สายตาของผู้คนรอบ ๆ ตัวเธอลุกขึ้นจับแขนของเซี่ยอวี่ คิดถึงเรื่องนี้ หันกลับมาและเผชิญหน้ากับหนิงเส่าเฉินพยักหน้า แต่ไม่มีคำพูดเขาเดินไปอีกทางของห้องโถง

เธอดึงเสื้อเชิ้ตออกจากร่างกาย โดยไม่รู้ตัวและพบว่าความยาวเลยหัวเข่าแล้ว และเธอก็ผ่อนคลายลงมาก

เมื่อมองไปที่ผู้หญิงที่จากไป หนิงเส่าเฉินแทบจะเป็นบ้า เขาไม่เคยถูกเพิกเฉยและปฏิบัติเช่นนี้มาก่อนนับประสาอะไรกับผู้คนมากมาย

ทันใดนั้นใบหน้าของเขา ก็ซีดลงและมือที่ถือแฟ้มก็ซีดลง