เด็กฝึกงานสอนรัก นิยาย บท 25

ตอน 25 ความกังวล

07:00น

คุณพยาบาลคะอาการเป็นไงบ้างคะ ก่อนที่เธอจะออกไปทำงานในวันแรก หญิงสาวไม่ลืมที่จะโทรถามพยาบาลพิเศษที่เฝ้าไข้แฟนหนุ่มของเธอก่อน

เพื่อความสบายใจ ไม่มีคำตอบให้เธอได้ชื่นใจอะไรมาเลย จากพยาบาลที่เฝ้าไข้

เธอได้แต่คำตอบเดิมๆเหมือนที่คิดไว้

เฮ้ยยย เธอถอนใจยาวอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถ และกระเป๋าสะพาย เพื่อออกไปทำงานอย่างที่ตั้งใจไว้

'แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง เนเน่แค่ต้องใช้เวลา' เธอบ่นกับตัวเองออกมาเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องพักไป

เธอมีความกังวลใจเล็กน้อย ระหว่างขับรถไปยังออฟฟิศ เพื่อเริ่มทำงานใหม่ หลังจากเกิดเรื่องร้ายๆ กับเธอและแฟนหนุ่ม

ฉันจะทำหน้ายังไง เมื่อเจอหน้าเขา ฉันจะบอกให้บอสย้านเขาออกจากห้องทำงานของฉันยังไง

เธอคิดคำพูดที่จะบอกกับเจ้านายเมื่อไม่อยากเจอหน้าเด็กฝึกงานคนเดิมที่เจ็บปวด

"เอาหน่าเนเน่ไว้ค่อยคิด"

เธอพยายามตัดความคิดที่ทำให้ ตัวเองไม่มีสมาธิออกระหว่างทางแล้วมุ่งหน้าไปที่ออฟฟิศเพื่อเผชิญกับมัน

@ออฟฟิศ

ทันทีที่มาถึง พนักงานต่างมาให้กำลังใจเธอกันทุกคน มันทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

หลังจากที่คุยทักทายกับพนักงานเสร็จแล้วเธอเดินไปเปิดประตูเพื่อเข้าไปในห้องทำงานอย่างหนักใจเล็กน้อย

เธอคิดว่าจะได้เจอเขาในห้องนี้ โต๊ะทำงานของเด็กฝึกงานหนุ่มถูกยกออกไปจากห้องเหลือแต่ความว่างเปล่า เธอแอบใจหายเล็กน้อย เมื่อเดินมาภายในห้องแห่งนั้น

ซึ่งปกติแล้วเธอจะต้องเจอเค้า นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานแห่งนั้น แต่ในตอนนี้โต๊ะถูกยกออกไปจากห้องนี้แล้ว มันก็ทำให้รู้สึกใจหายเหมือนกัน

เฮ้ยย เธอถอนใจยาวกับตัวเองอีกรอบ

"ดีแล้วที่เป็นแบบนี้"

เธอวางตูดลงบนเก้าอี้ตัวเดิมที่คุ้นเคย

เธอคือผู้จัดการที่ทำงานเก่งที่สุด ทำงานดีที่สุดอย่าปล่อยให้ความหลงเพียงเล็กน้อย ทำให้ชีวิตเธอพังอีกเลยเนเน่ หญิงสาว

บอกกับตัวเองในหัวเพื่อเตือนสติตัวเอง

ทันทีที่วางกระเป๋า เก็บของใช้เรียบร้อย

หญิงสาวรีบไปพบเจ้านาย อีกห้องในออฟฟิศทันที เพื่อรายงานตัว

ก๊อก ก๊อก

"เชิญ"

เสียงทุ้มต่ำทรงพลังรอดออกมาจากข้างในห้อง เมื่อเธอเคาะประตูที่หน้าห้องนั้น

"สวัสดีค่ะบอส"

เธอยกมือไหว้ไปที่ร่างชายหนุ่มวัย 50 ที่ยังดูดี ไม่ว่าจะเป็นผิวพรรณที่ยังคงเต่งตึงเหมือนดูแลตัวเองเป็นอย่างดี

ทั้งที่ออกแดดไปเล่นกีฬาอยู่ไปบ่อยๆ

อ้าว !!..เนเน่เชิญๆ

"ชายหนุ่มรีบเชิญหญิงสาวให้นั่งเก้าอี้ตรงหน้าด้วยความคุ้นเคยเป็นไงบ้าง ?

แฟนเป็นยังไงบ้าง ?

ดีขึ้นหรือยัง ?"

"ยังไม่มีสัญญาณเลยค่ะบอส ยังนอนแน่นิ่งอยู่เหมือนเดิม"

"ความจริงต้องตื่นขึ้นมาแล้ว ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันคะ

ได้แต่เฝ้ารอคอยทำอะไรไม่ได้"

"หมอบอกหรือเปล่า ว่าเพราะอะไร ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ?"

"หมอก็ไม่ทราบสาเหตุเหมือนกันค่ะ

ทุกอย่างที่คิดไว้

เค้าต้องตื่นขึ้นมาแล้วตามอาการ ไม่ใช่แบบนี้"

"ทำได้แค่รอเวลาให้เขาพร้อมค่ะ หมอเองก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่"