เด็กมันยั่ว BAD LOVE นิยาย บท 2

#คอนโด

หลังจากไปตรวจงานที่ร้าน Coffee เป็นร้านเล็กๆ ของฉันเอง กลับมาถึงคอนโดก็ช่วงเย็นๆ คงเป็นเพราะว่าอยู่ที่ห้องมานานหลายวันมันถึงทำให้ฉันรู้สึกเบื่อแบบนี้ จะไปหาอลิชก็ไม่ได้ ตอนนี้นางใจอ่อนให้สามีแล้วคงอยากมีเวลาส่วนตัว

ฉันหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าแล้วพิมพ์แชตกลุ่มไปหาเพื่อน

ฉัน: วันนี้ไปดื่มกัน

พอฉันพิมพ์บอกไปทั้งขวัญและมินนี่ก็พิมพ์ตอบกลับมาเร็วมากๆ

ขวัญ: เย้!! ในที่สุดเพื่อนคนเดิมของฉันก็กลับมาสักที รู้ไหมไม่ได้ยินแกชวนไปดื่มตั้งนานโคตรเหงาเลย

ฉัน: ขนาดนั้นเชียว ?

มินนี่: แล้วแกโอเคขึ้นหรือยังเรื่องผู้ชายคนนั้น

ฉัน: อื้อ โอเค

ขวัญ: ตอบแบบนี้แปลว่าไม่ชัวร์

มินนี่: ไปแล้วทำหน้าหงอยแบบรอบที่แล้วตบนะคะ

ฉัน: สามทุ่มครึ่งเจอกันที่หน้าคลับแล้วกัน

พวกนางรู้ดีว่าฉันหมายถึงคลับไหน เพราะเราจะมีคลับที่ไปดื่มกันประจำ

พิมพ์บอกเสร็จฉันก็กดปิดแชตแล้วถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ชีวิตตอนนี้รู้สึกว่ามันไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น มันว่างเปล่าจริงๆ เมื่อไหร่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมสักทีนะ

เวลา 21:30 น. #คลับหรูใจกลางเมือง

ทั้งที่ฉันนัดสองคนนั้นเวลานี้แท้ๆ แต่ไม่เห็นจะมีใครโผล่หัวมาเลย พอฉันโทรถามก็บอกกำลังจะออกมา กำลังออกมาที่ว่าคงไม่ใช่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จหรอกนะ

“แพร”

ในขณะที่กำลังจะเดินเข้าไปรอเพื่อนในคลับจู่ๆ ก็มีเสียงเรียกชื่อของฉันดังขึ้น เสียงนั้นเป็นเสียงที่ฉันคุ้นเคย

“…พี่เพิร์ท”

ฉันเผลอกำมือแน่นเมื่อเห็นพี่เพิร์ทกำลังเดินมาทางนี้ ทั้งที่พยายามจะลืมแล้วแท้ๆ แต่ทำไมต้องมาเจอกันแบบนี้อีก

“มาเที่ยวคนเดียวหรอครับ ?” พี่เพิร์ทมองซ้ายมองขวาไม่เห็นใครมากับฉันจึงถาม

“แพรมากับเพื่อนค่ะ เดี๋ยวเพื่อนตามมา” แปลกนะ ทั้งๆ ที่ฉันควรจะเกลียดผู้ชายคนนี้แท้ๆ เพราะเขาเป็นคนทิ้งฉันไป เขาเป็นคนทำให้ฉันเจ็บปวด แต่ทำไมฉันถึงยังหวั่นไหวทุกครั้งที่ได้เจอหน้า

“เดี๋ยวนี้มาเที่ยวบ่อยนะ” ที่ถูกถามแบบนี้ก็เพราะตอนฉันคบกับเขาฉันไม่ได้มาคลับเลย พี่เพิร์ทไม่ชอบให้เที่ยวทั้งที่ฉันชอบดื่มชอบปาร์ตี้แต่ก็ยอมตามใจเขา

“ไม่มีคนห้ามแล้วนี่คะ” ฉันจ้องลึกไปที่ดวงตาของผู้ชายตรงหน้า มันไม่มีอะไรเลยนอกจากความว่างเปล่า

“วันนั้นไม่เห็นไปรอพี่ที่ห้องเลย”

“…..” เมื่อถูกถามแบบนี้มันก็จุกอกเหมือนกันนะ ความต้องการของเรามันต่างกันจริงๆ

“พะ แพรขอตัวก่อนนะคะ”

หมับ! ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาเดินพี่เพิร์ทก็รั้งแขนฉันเอาไว้ซะก่อน

“ไปหาที่เงียบๆ คุยกันหน่อยไหม”

“มีอะไรต้องคุยอีกหรอคะ” ฉันพยายามจะดึงมือกลับแต่เขาไม่ยอมปล่อย

“ไปคุยกันที่ห้องพี่ได้ไหม ?”

แค่เอ่ยปากมาแบบนี้ฉันก็รู้แล้วว่าความต้องการของผู้ชายตรงหน้าคืออะไร วันนั้นฉันคิดน้อยไปที่บอกว่าจะยอมเขา แต่ตอนนี้ต่อให้ยังรักอยู่ฉันก็ไม่ยอม เพราะพี่เพิร์ทไม่ได้รักฉันเลย

“แพรกับพี่เพิร์ทเลิกกันแล้ว ต่างคนต่างอยู่แล้วจะให้ไปที่ห้องเพื่ออะไรหรอคะ อยากได้แพรขนาดนั้นเลยหรอ” ฉันยิงคำถามออกไปตรงๆ ทำให้เขาเงียบ

ฉันเบือนหน้าหนีสายตาเหลือบไปเห็นกลุ่มวัยรุ่นกำลังเดินมาทางนี้ หนึ่งในนั้นมีเด็กผู้ชายที่ฉันรู้จัก ‘อลัน’

อลันมองมาด้วยสายตาที่เย็นชา ฉันพยายามส่งสายตาสื่อให้เขารู้ว่าฉันต้องการความช่วยเหลือ แต่ทว่าเขากลับเฉยเมยและเดินผ่านไปทำเหมือนไม่รู้จักฉันเลยด้วยซ้ำ

“พี่รู้ว่าแพรยังรู้สึกดีกับพี่อยู่นะ”

“ปล่อยแพร” ฉันรวบรวมแรงทั้งหมดดึงแขนตัวเองจนหลุดพ้นจากการจับกุมของพี่เพิร์ท ก่อนจะพูด “ใช่แพรยังรู้สึกและแพรก็เสียใจมากที่ยังรักผู้ชายที่เห็นแก่ได้แบบพี่”

ฉันพยายามกลั้นเสียงสั่นเครือเอาไว้พอพูดจบก็รีบเดินเข้ามาในคลับ ไม่รู้ว่าพี่เพิร์ทได้ตามมาหรือเปล่าเพราะฉันไม่ได้หันกลับไปมองเขาอีกเลย

วันนี้คนค่อนข้างเยอะคงเป็นวันศุกร์ด้วยโชคดีที่จองโต๊ะเอาไว้แล้ว ส่วนหนึ่งที่ฉันชอบมาดื่มที่นี่คงเป็นเพราะสนิทกับเจ้าของคลับด้วย เจ้าของที่นี่ชื่อเฟย ฉันจะเรียกเขาว่าเฮียเฟย เมื่อก่อนเฮียเฟยเข้ามาจีบฉันแต่ฉันไม่ได้เล่นด้วย จีบไปจีบมาเราก็สนิทกัน ตอนนี้ก็เป็นพี่น้องที่สนิทกันมากๆ ไปแล้ว

“มาคนเดียวหรอ เพื่อนล่ะ ?” เฮียเฟยเดินมาทักทายฉัน

“เดี๋ยวตามมาค่ะเฮีย”

“ห่างหายไปนานนึกว่าจะเลิกเที่ยวไปแล้วซะอีก”

“ของแบบนี้เลิกได้ที่ไหนล่ะคะ คงต้องรอให้แก่จนถือไม้เท้าก่อน ^_^”

“ถ้าอย่างนั้นก็มาทุกวันสิ เฮียอยากเห็นหน้าแพรทุกวัน” ถึงเราจะอยู่ในฐานะพี่น้องแต่เฮียเฟยก็ชอบหยอดคำหวานใส่ฉันประจำ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน