เข้าสู่ระบบ ‘ฝ่ามือยูไล’ [Sign in Buddha’s palm] นิยาย บท 338

Sign in Buddha’s palm 338 (II) พังทลายสิ้น

ซูฉินก็เปลี่ยนทิศทางมือและฟันไปทางชายท่าทางอ่อนแอ

แสงใบมีดสีดําสนิทตัดผ่านอากาศภายในเวลาไม่นานก็เกือบจะไปถึงหน้าชายท่าทางอ่อนแออยู่แล้ว

เมื่อเห็นคมมีดเล่มนั้น ชายหนุ่มท่าทางอ่อนแอก็ตกใจกลัว ร่างของเขากลายเป็นสายลมไร้รูปร่างซ่อนตัวห่างออกไปหลายลี้ มองดูคมมีดของซูฉินตัดส่วนหนึ่งของภูเขาออกอย่างง่ายดายเห็นแบบนั้นเขาก็หวาดกลัวจนหัวหด

“โชคดีที่หุบเขาเทพพระพายของข้านั้นเก่งในเรื่องความว่องไวไม่เช่นนั้นคงถูกทําลายจนสิ้นแล้ว”ชายหนุ่มท่าทางอ่อนแอกลืนน้ำลายรีบถอยกลับไปในทันที

ซูฉินน่ากลัวจริงๆ

ในช่วงเวลาสั้นๆ เซียนเทพปฐพีทั้งห้าที่ออกจากประตูเซียนได้ตกตายไปถึงสองคนทั้งยังถูกทําลายจนหมดสิ้นไม่ว่าจะเป็นใครที่ได้เจอสิ่งนี้เกรงว่าพวกเขาจะต้องวิ่งหนีไปให้ไกลที่สุด

“ประกายแสงคมมีดเทพเจ้าปีศาจตัดผ่านอากาศช้าเกินไป” ซูฉันไม่แปลกใจเมื่อเห็นชายท่าทางอ่อนแอหนีไปได้โดยไร้รอยขีดข่วน
หลังจากที่ได้เห็นความคมและความแปลกประหลาดของมีดเทพเจ้าปีศาจ เกรงว่าคงจะไม่มีเซียนเทพปฐพี่คนไหนเลือกที่จะเข้าต้านทานคมมีดเทพเจ้าปีศาจ

“มนุษย์สวรรค์อาณาจักรถังแข็งแกร่งเกินไปไหม?” ด้านนอกเทือกคุนหลุน ชายชราหน้าตอบและจอมยุทธคนอื่นๆ รวบรวมความกล้าเข้าไปใกลี่ยอดเขามากขึ้นเพื่อได้เห็นฉากนี้

ตามความเห็นของพวกเขา การที่เซียนเทพปฐพี่ทั้งห้าได้ผนึกกําลังกัน ไม่ว่ามนุษย์สวรรค์อาณาจักรถังจะไร้เทียมทานเพียงใด อย่างดีที่สุดก็คงเก็บรักษาชีวิตเอาไว้ได้ส่วนการต่อกรหรือเอาชนะนั้น…….ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้

เหล่าเซียนเทพปฐพี่ทั้งห้าผนึกกําลังกัน มนุษย์สวรรค์อาณาจักรถังจะเอาอะไรมาสู้?จะเอาชนะได้อย่างไร?

แต่ความจริงคือสิ่งใด?

ต่อหน้าซูฉินเซียนเทพปฐพี่ทั้งห้าไม่แม้แต่จะทันได้ทําอะไร และตกตายไปถึงสองคน

สังหารเซียนเทพปฐพีราวกับฆ่าสุนัข!

นี่มันการลงมือแบบไหน? ความสามารถนี้คืออะไร?

ไม่เพียงแต่ตํานานยุทธเหล่านั้นที่ไม่กล้าจินตนาการ แม้แต่ชายชราหน้าตอบที่คิดว่าตนเองมีไหวพริบดีแล้ว ก็ยังไม่สามารถจินตนาการถึงเรื่องนี้ได้ฉีก

ซูฉินจับที่ด้ามมีดเทพเจ้าปีศาจจากนั้นจึงใส่มันเข้าไปในพื้นที่ของระบบ และมองดูเซียนเทพปฐพีสามคนที่เหลือ

“ไม่เลว”

“สามารถหลบคมมีดของข้าได้ ประเมินเจ้าต่ําไปจริงๆ” ซูฉินจ้องมองไปที่ชายท่าทางอ่อนแอและกล่าวออกเบาๆ

ในตอนแรก ชายท่าทางอ่อนแอได้ปลดปล่อยกระบวนท่าไม้ตายจากหุบเขาเทพพระพายแต่ในสายตาของซูฉันมันกลับกลายเป็นว่า ‘พลังยังไม่เพียงพอ

แต่ในตอนนี้ ดูเหมือนว่าเคล็ดวิชาของชายท่าทางอ่อนแออย่างน้อยก็ในแง่ความเร็วในการหลบหลีกยังดีกว่าเด็กหนุ่มเมื่อครู่มาก

“ข้า……

ชายหนุ่มท่าทางอ่อนแอเปล่งน้ำเสียงขมขื่น ไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดีดินแดนศักดิ์สิทธิ์หุบเขาเทพพระพายอันสูงสง่าจากประตูเซียนปรากฏว่าได้รับการชื่นชมเพราะการหลบหนี…….

“สหายเต๋”

ขณะที่ซูฉันกําลังจะลงมือต่อ ในที่สุดเทพธิดาไม่อินก็กล่าวคําออกมาอีกครั้ง

เทพธิดาไก่อินจ้องซูฉันเขม็ง แล้วถามออกอย่างไม่แน่ใจ “เปลวเพลิงสีทองที่ปล่อยออก มาจากดวงตาของสหายเต่นั่นควรจะเป็นทิพยอานาจใช่หรือไม่?”

“เจ้ารู้จักทิพยอํานาจด้วย?” ซูฉินหยุดและมองไปทางเทพธิดาไท่อน แสดงความสนใจออกมา

ตั้งแต่ก้าวเข้าสู่แวดวงวิทยายุทธซุฉินก็ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับทิพยอานาจเลย

ตัวอย่างเช่น ซูฉันอ่านคัมภีร์มากมายในวัดเส้าหลินและค้นพบทิพยอํานาจบางประเภทอย่างหูทิพย์การเหาะเหินเดินอากาศรวมไปถึงทิพยอานาจทางพุทธอื่นๆ

แต่ไม่ว่าจะเป็นทิพยอํานาจทางพุทธหรือทิพยอํานาจอื่นๆ พวกมันก็มีอยู่จริงเพียงแค่ในตํานานเท่านั้นและไม่เคยมีใครเห็นทิพยอานาจจริงๆ

ซึ่งเรื่องนี้ แม้แต่ดินแดนโพ้นทะเลก็เป็นเช่นเดียวกัน

และทิพยอํานาจทั้งหลาย ซูฉินก็ได้รับมาเพราะการลงชื่อเข้าใช้ทั้งนั้น

แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเทพธิดาไก่อินจะรู้จักทิพยอํานาจ ไม่เช่นนั้นจะไม่มีวันคิดว่าดวงตาตะวันสีทองของซูฉินเป็นทิพยอํานาจไปได้

“ข้าเคยเห็นในหนังสือโบราณของดินแดนศักดิ์สิทธิ์หลักไก่อินว่าผู้ทรงพลังถึงขีดสุดในขอบเขตทลายนภากาศจะมีความสามารถในการควบคุมทิพยอํานาจ”

“นอกจากนี้ทายาทสายตรงของผู้ทรงพลังถึงขีดสุด พวกเขาก็ยังสืบทอดพลังทิพยอานาจเหล่านั้นผ่านทางสายเลือด”

ขณะที่เทพธิดาไม่อินกล่าวเช่นนี้เสียงของนางก็หยุดลงไปชั่วขณะหนึ่ง แล้วกระซิบถามว่า“เป็นไปได้ไหมว่าสหายเต่เป็นทายาทสายตรงของผู้ทรงพลังถึงขีดสุด?”

แม้แต่ในยุคที่กระแสปราณฉีเฟื่องฟู ก็มีเพียงผู้ทรงพลังถึงขีดสุดและทายาทสายตรงของผู้ทรงพลังถึงขีดสุดเท่านั้นที่สามารถควบคุมทิพยอานาจได้