เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 13

“หมอเทวดาเซียว ? หมอเซียวไหนกัน ? ไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน ศัลยแพทย์ที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองนี้ล้วนอยู่ที่โรงพยาบาลของเราเกือบทั้งหมด ”นางพยาบาลมองสำรวจชายหญิงที่ยืนอยู่ข้างๆเขา หน้าตายังเด็ก อีกทั้งก็ไม่ได้สวมชุดผ่าตัด ไม่มีส่วนไหนที่เหมือนหมอเลย

จากนั้นก็พูดต่อว่า“ฉันเข้าใจความรู้สึกของญาติคนไข้ดี ชีวิตคนนั้นสำคัญยิ่ง หวังว่าคุณจะไม่สร้างปัญหาให้กับเรา หากเกิดอะไรขึ้น ใครจะรับผิดชอบ……”

“ไร้สาระ！”ยังไม่รอให้เธอได้พูดจบ เซียวชุ่นก็ทนรอไม่ไหวอีกต่อไป ขี้เกียจจะฟังเธอพร่ำบ่น ดันเธอออก แล้วเดินเข้าไปในห้องผ่าตัดอย่างไว

หวางเฟิงกับเหยาเสินก็ตามเข้าไปด้วยเช่นกัน

นางพยาบาลกระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจ ร้องเรียกอย่างลนลาน“นี่พวกคุณ ……”

ในห้องฉุกเฉินหมอทุกคนก็กำลังหารือกันเสียงเบาเกี่ยวกับแนวทางในการช่วยชีวิต เจอเหตุการณ์แบบนี้เข้าก็ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ

จู่ๆก็มีคนบุกเข้ามา สายตาของทุกคนก็จึงหันมองมาโดยไม่ได้นัดหมาย

หนึ่งในหมอผู้ชายที่ดูจะอายุมากกว่าก็พูดตำหนิขึ้นมา“นี่มันอะไรกัน？！ใครให้พวกคุณเข้ามา ? ออกไปให้หมดเลยนะ！”

นางพยาบาลตัวน้อยสะอื้นไห้แล้วกล่าวว่า“ผู้อำนวยการโจว ญาติคนไข้บุกเข้ามา ต้องโทษที่ฉันขวางเอาไว้ไม่ได้ค่ะ ”

เธอเองก็ไม่คิดว่าจะมีคนบุกเข้ามาในห้องผ่าตัดแบบนี้

โจวชูชิง รองผู้อำนวยการของโรงพยาบาลเมือง และยังเป็นผู้เชี่ยวชาญแพทย์แผนจีนด้วย ครั้งนี้นับเป็นอุบัติเหตุทางถนนครั้งใหญ่ รัฐบาลท้องถิ่นให้ความสำคัญเป็นอย่างมาก ออกคำสั่งให้โรงพยาบาลเมืองของพวกเขาช่วยเหลือผู้บาดเจ็บอย่างเต็มที่ ดังนั้นพวกเขาก็จึงไม่กล้าละเลยต่อหน้าที่

นอกจากเขาแล้วยังมีอีกหลายคนที่เป็นบุคลากรที่โดดเด่นในแผนกต่างๆของโรงพยาบาล

หวางเฟิงเห็นลูกสาวที่นอนหายใจรวยริน ด้วยผิวหนังที่เป็นแผลไฟไหม้บริเวณกว้าง เนื้อหนังสัมผัสกับอากาศ ช่างน่าเวทนาเกินกว่าจะทนดูได้

ความรู้สึกของเขาพังทลายลงในทันที เดินซวนเซแล้วทรุดตัวลงที่ข้างเตียงคนไข้ มองสำรวจ แล้วหันไปมองหมอที่ยืนล้อมกันอยู่ กัดฟันกร่อนแล้วพูดว่า“พวกคุณมันไอ้พวกหมอเถื่อน หากลูกสาวฉันเป็นอะไรไป ฉันไม่ปล่อยพวกคุณไปแน่！”

ใบหน้าของหมอที่ยืนล้อมรอบกันอยู่ก็เปลี่ยนเป็นดูแย่ในทันที

“ญาติคนไข้ เรากำลังหารือเกี่ยวกับแนวทางการรักษาอยู่ คุณใจเย็นๆหน่อย ตอนนี้ช่วยออกไปก่อน เพื่อให้ได้รับการรักษาอย่างทันท่วงที”หมอหญิงคนหนึ่งพูดขึ้นมา

“ที่นี่มันโรงพยาบาล ไม่ใช่ที่ที่พวกคุณจะมาสร้างความวุ่นวาย รีบออกไปเดี๋ยวนี้！”คนอื่นๆก็พูดตาม

“ที่เขาว่าพวกคุณเป็นหมอเถื่อน เขาพูดผิดหรือไง？”

ทันใดนั้นก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านข้าง ห้องผ่าตัดไม่ได้ใหญ่มาก ทุกคนก็จึงได้ยินอย่างชัดเจน

ก่อนหน้านั้นทุกคนต่างโฟกัสที่หวางเฟิงเพียงคนเดียว จู่ๆมีเสียงดังขึ้น ทุกคนก็จึงหันมองไปยังที่มาของเสียง

เซียวชุ่นที่อยู่ข้างๆใช้เวลาสำรวจไม่ถึงนาที ก็ประเมินได้ว่าเด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่บนเตียงยังมีทางรอด ดังนั้นก็จึงกล้าพูดคำนี้ออกมา

เขาเดินตรงฝ่าฝูงชนด้วยท่าทีสงบนิ่ง

ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา ยังไม่มีใครได้พูดอะไร ก็ทำเอาเหยาเสินที่อยู่ข้างๆถึงกับต้องเอามือปิดปากด้วยความตกใจ มองแผ่นหลังของเขาอย่างตื่นตระหนก ในใจกลัดกลุ้มจนพูดไม่ออก“นี่เขาเป็นบ้าอะไร มีหมออยู่ตั้งหลายคน พูดเหลวไหลอะไรแบบนี้ คิดจะทำอะไรอีก”

“เซียวชุ่น？ทำไมถึงเป็นแก？”หนึ่งในหมอชายคนหนึ่งถามด้วยความประหลาดใจ “เหยาเสิน？นี่พวกคุณ……”

คนที่พูดคือหวางข่ายเจี๋ย เขาในฐานะรุ่นน้องบุคลากรผู้โดดเด่นในโรงพยาบาลเมืองก็เข้าร่วมทีมฉุกเฉินนี้ด้วย

“ต่อให้พวกคุณจะเป็นเพื่อนของหมอหวาง ก็ช่างไม่รู้จักแยกแยะเอาซะเลย ที่นี่มันโรงพยาบาล และเป็นห้องผ่าตัด พวกคุณช่วยออกไปเดี๋ยวนี้”โจวชูชิงพูดอย่างไม่สบอารมณ์

“คนในที่นี้ทุกคนต่างก็ล้วนผ่านการผ่าตัดมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ไม่จำเป็นให้เด็กอย่างแกมาพูดจาอวดเก่งที่นี่”

หวางข่ายเจี๋ยรีบพูดแก้ต่าง“ผู้อำนวยการโจวเข้าใจผิดแล้วครับ ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่เพื่อนของผม เขาเป็นแค่เศษสวะ ผมแค่สงสัยว่าเขามาโผล่ที่นี่ได้ยังไง ”