เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 171

ซ่งหลิงเอ๋อร์เต็มไปด้วยพลัง ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะร่างกายของทั้งสองมีความแตกต่างกัน ยิ่งไปกว่านั้นคราวนี้ซ่งหลิงเอ๋อร์ยังแอ๊บแบ๊วอยู่ด้านข้าง หงส์แดงนั้นแตกต่างกัน เพราะการเล็งนั้นต้องใช้พลังเหมือนกัน

“อาจารย์ คุณจะใช้ของสิ่งนี้ทำอะไร?”

เธอสามารถสัมผัสได้ว่าหินไม้ทิพย์มีพลังชี่ทิพย์มากมาย และถามด้วยความสงสัย

“ตอนนี้อาจารย์ยังไม่ได้คิด ถ้าคิดได้แล้วอาจารย์ก็จะบอกคุณเอง” เซียวชุ่นกล่าว

“อ้อ”

หลังจากออกจากบ้านบรรพบุรุษตระกูลซือคงแล้ว เซียวชุ่นมอบหมายให้ซ่งหลิงเอ๋อร์นำหินไม้ทิพย์กลับไปที่ลานบ้านตรงถนนติ้งซิน จากนั้นเขาก็รีบนั่งแท็กซี่กลับบ้าน

เวลานี้เหยาเสินน่าจะใกล้ตื่นได้แล้ว ถ้าเธอรู้ว่าตนเองไม่กลับมาทั้งคืน มันก็จะแย่?

เมื่อคืนตนเองใช้กลอุบายเล็กน้อยเพื่อให้เธอหลับลึก ถึงแม้ว่าตนเองจะเต้นอยู่ในห้อง เธอก็ไม่ตื่น แต่ตอนนี้ใกล้ถึงเวลาที่เธอตื่นแล้ว

“คุณกำลังเตรียมตัวจะออกไปข้างนอก? หรือว่าเพิ่งกลับมา?”

เซียวชุ่นกลับถึงบ้านและเพิ่งจะเปลี่ยนรองเท้าแตะ เขาเห็นผมของเหยาเสินกระเซอะกระเซิง ยืนอยู่บนทางเดินชั้นสองแล้วจ้องเขาด้วยสีหน้ามึนงง

เขากลอกตาและยิ้มไม่ธรรมชาติ “อ้อ ผมจะออกไปซื้ออาหารเช้า”

ถ้าบอกเธอว่าเพิ่งกลับมาถึงตอนนี้มันไม่ได้ ถ้ารู้แต่แรกตนเองจะนำอาหารเช้ากลับมาด้วย เช่นนั้นก็สามารถบอกว่าตนเองออกไปซื้ออาหารเช้า จะได้ไม่ต้องออกไปอีกรอบ

“ถ้าอย่างนั้นคุณซื้อผ้าอนามัยมาให้ฉันสองห่อด้วย” เหยาเสินลูบผมที่รุงรังของตนเอง หลังจากนั้นก็ไปอาบน้ำ

เซียวชุ่น “……”

ครึ่งชั่วโมงต่อมา บนโต๊ะอาหาร

เหยาเสินฉีกขนมปังแล้วใส่เข้าปาก มองเซียวชุ่นอย่างเงียบ ๆ และถอนหายใจเบา ๆ

เซียวชุ่นรู้สึกใจเต้นแรง คิดอยู่ในใจ เธอคงจะไม่รู้ว่าเรื่องที่ตนเองไม่ได้กลับมาทั้งคืนมั้ง?

เขาเงยหน้ามองเหยาเสินและถามด้วยสีหน้าราบเรียบว่า “มีเรื่องอะไรหรือเปล่า? ถอนหายใจตั้งแต่เช้า”

“พนักงานหญิงในบริษัทหย่าเมื่อสองวันก่อน ช่วงสองวันที่ผ่านมาเธอเบลออยู่ตลอดเวลา ไม่มีอารมณ์ทำงาน ถ้าไม่ตำหนิเธอ การที่เธอนำอารมณ์มาสู่งาน ไม่เพียงแค่ส่งผลกระทบต่อเธอเท่านั้น แต่ยังส่งผลกระทบต่อประสิทธิภาพการทำงานเป็นทีม แต่ถ้าตำหนิเธอ เธอก็น่าสงสาร” เธอกล่าวด้วยความลำบากใจ

“งั้นคุณก็ให้เธอพักสักสองสามวันเพื่อปรับอารมณ์” เซียวชุ่นกล่าว

“คุณดูสิสังคมสมัยนี้ ไม่ว่าจะอย่างไรผู้หญิงยังคงเป็นกลุ่มเสี่ยง สามีของเธอออกไปสำมะเลเทเมาอยู่ข้างนอก มีเมียน้อย แต่เธอต้องทำงานหนักเพื่อจ่ายค่าผ่อนบ้าน และจ่ายค่าเล่าเรียนของลูก เมื่อหย่ากันแล้ว ผู้ชายยังคงใช้ชีวิตอิสระเหมือนเดิม แต่เธอนั้นน่าอนาถมาก ไม่มีเงินเก็บ ค่าผ่อนบ้านจ่ายไปแค่ครึ่งเดียว ตอนนี้ลูกกำลังจะขึ้นชั้นมัธยม มีแต่ค่าใช้จ่าย....”

เหยาเสินกล่าวต่อ

วันนี้ผู้หญิงคนนี้ผิดปกติ เพราะปกติแล้วเธอไม่เคยเล่าเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ให้ตนเองฟัง เธอต้องมีอะไรอย่างแน่นอน ดังนั้นตนเองต้องระวังตัวให้มากขึ้น และพยายามตอบให้น้อยที่สุด

เซียวชุ่นเงยหน้าและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ใช่ผู้ชายทุกคนจะเหมือนผู้ชายของเธอ”

“ฉันคิดว่าผู้ชายไม่ควรมีเงินอยู่ในกระเป๋า”

ความเจ้าเล่ห์ประกายอยู่ในดวงตาที่สวยงามของเหยาเสิน และเอียงศีรษะเล็กน้อยเพื่อมองเขา “ตอนนี้คุณมีเงินเก็บส่วนตัวเท่าไหร่?”

เซียวชุ่นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง คุณช่างน่ากลัวเหลือเกิน ทำไมพูดไปพูดมา วกเข้ามาที่เงินเก็บส่วนตัวของตนเองล่ะ?

“สี่ร้อยกว่าล้าน อีกสักครู่ผมจะเอาบัตรให้คุณ ปกติผมก็ไม่ได้ใช้เงินอะไร?” เขากล่าวด้วยความจริงใจ เพราะอีกไม่กี่วันหลังจากตนเองปรุงยาให้ยู่ซูจื่อเสร็จแล้ว ก็จะได้เงินสามพันล้าน เงินสี่ร้อยล้านนี้ไม่สามารถถือเป็นอะไรได้

เงินเก็บส่วนตัวสี่ร้อยล้าน!