เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 173

เมื่อถึงคราวของเซียวชุ่น เขายื่นกระดาษโน๊ตและกล่าวว่า “ขอบคุณครับ”

ไป๋โร่วหนิงไม่เงยหน้า เธอรับมาแล้วเซ็นทันที และหลังจากเซ็นเสร็จ เธอก็ยื่นคืนให้เขา

ขณะที่เซียวชุ่นยื่นมือออกมารับ ทันใดนั้นคนที่อยู่ข้างหลังดันไปข้างหน้าอย่างแรง เขาล้มลงโดยไม่ตั้งใจ และจับมือของไป๋โร่วหนิงโดยไม่รู้ตัว

เพี๊ยะ!

ถูกตบหน้าแบบไม่ทันตั้งตัว

“อันธพาล!”

สีหน้าของไป๋โร่วหนิงบูดบึ้ง จ้องมองเขาและด่า “ไสหัวไปให้พ้น!”

จากนั้นบอดี้การ์ดสองคนที่ยืนอยู่ด้านข้าง เดินไปข้างหน้าทันที และผลักเซียวชุ่นออกไป

“ผมไม่ได้ตั้งใจ......” เซียวชุ่นอยากจะพูดแต่ยากที่จะพูดออกมาได้ ถูกตบหน้าฟรี สีหน้าเต็มไปด้วยความจำใจ

“เศษเดน คุณภาพของคนเมืองเจียงไห่ตกต่ำเพราะคนอย่างคุณ!”

“สัตว์เดรัจฉาน! โง่เง่า! ไสหัวออกไปจากที่นี่!”

แฟนคลับที่ยืนอยู่ด้านข้างชี้ไปที่เขาทันทีและสาปแช่งราวกับเป็นศัตรู

“คุณไป๋ จะแจ้งตำรวจไหมครับ?” บอดี้การ์ดคนหนึ่งเอ่ยถาม

ถึงแม้ว่าไป๋โร่วหนิงจะสวมแว่นกันแดด แต่เซียวชุ่นก็สามารถรับรู้ได้ว่าเธอเหลือบมองตนเองด้วยความขยะแขยง

“ช่างมันเถอะ ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไร ปล่อยเขาไปเถอะ” ไป๋โร่วหนิงโยนกระดาษโน๊ตเข้าไปในอ้อมแขนของเซียวชุ่นและกล่าวอย่างเย็นชา

“เศษเดนแบบนี้ ถึงจะส่งตัวไปที่คุกก็ถูกขังแค่ไม่กี่วัน! คุณทำให้คนเมืองเจียงไห่อับอายขายหน้าไปหมดแล้ว!”

“คุณไป๋เป็นคนใจดีเกินไปแล้ว ถึงได้ถูกคนอื่นรังแกง่าย ๆ”

แฟนคลับที่ยืนอยู่ด้านข้างรู้สึกเจ็บใจแทน

เขาถูกตบหน้าฟรี ทำให้เซียวชุ่นพูดไม่ออก ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงเดินออกไปจากฝูงชนด้วยความโมโห

หลิวหยุนเซียงสังเกตว่าเกิดความโกลาหล แต่เนื่องจากมีคนมากมายยืนอยู่รอบ ๆ และความสูงของเธอจำกัด เธอจึงไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น

หลังจากเซียวชุ่นกลับมาก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ มิเช่นนั้นด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียวของหลิวหยุนเซียงแล้ว ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ตอนนี้เขายังไม่แน่ใจว่าสำหรับหลิวหยุนเซียงแล้ว ตนเองมีสถานะอะไร ดังนั้นจึงมีความเป็นไปได้สองสถานการณ์

สถานการณ์แรกคือเชื่อว่าตนเองลวนลามไป๋โร่วหนิง จากนั้นตำหนิตนเองอย่างรุนแรง บางทีตนเองอาจถูกตบหน้าอีกครั้ง แล้วขอให้ตนเองไปขอโทษไป๋โร่วหนิง

ความเป็นไปได้อย่างที่สองคือตนเองมีสถานะที่สูงมากอยู่ในใจของหลิวหยุนเซียง และเธอเชื่อใจตนเองเป็นอย่างมาก เธอเชื่อว่าไป๋โร่วหนิงเข้าใจผิด แล้วยังตบหน้าตนเอง หลิวหยุนเซียงอาจขอความยุติธรรมให้ตนเอง

หลังจากคิดไตร่ตรองแล้ว เห็นได้ชัดว่าความน่าจะเป็นข้อที่สองนั้นค่อนข้างน้อย ดังนั้นเรื่องนี้ก็ช่างมันเถอะ

เขายื่นกระดาษโน๊ตที่มีลายเซ็นให้หลิวหยุนเซียงและกล่าวว่า “เซ็นเรียบร้อยแล้ว คุณแม่ลองดู”

“ลูกเป็นผู้ชายอกสามศอก ให้ลูกไปขอลายเซ็นแค่นี้ ทำไมหน้าของลูกถึงได้แดงขนาดนี้ เป็นถึงขนาดนี้เชียวเหรอ?”

ใบหน้าด้านที่ถูกตบของเซียวชุ่นอยู่ทางหลิวหยุนเซียงพอดี เธอรับกระดาษโน๊ตและมองเขาด้วยสีหน้าสงสัย

เซียวชุ่น “……”

“ทำไมพวกเขาถึงมองพวกเราล่ะ?”

เหยาเจี้ยนกั๋วพบว่าคนมากมายที่ล้อมรอบดาราดังกำลังมองมาทางพวกเขา ชี้และพูดอะไรอย่างเป็นระยะ ๆ

“ไม่มีอะไร พวกเรากลับบ้านกันเถอะ” เซียวชุ่นเข็นกระเป๋าเดินทาง และรีบโบกมือเรียกแท็กซี่

พวกเขาสามคนขึ้นรถและเดินทางกลับไปที่จิ่นซิ่วกั๋วจี้ทันที

“ประธานเหยา คุณดูนี่สิ........”

ห้องทำงานของเหยาเสิน ม่ายหย่าฉินยื่นโทรศัพท์ให้เหยาเสินและกล่าว