เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 182

มีบุคคลหนึ่งยืนอยู่ที่ประตูทางเข้าของสตาร์ไลท์บีโอ

เขาคือหมาป่าน้ำตาล

เขาสวมชุดสีดำ เอามือไพล่หลัง เผชิญหน้ากับคนที่หน้าตาดุร้ายนับร้อยคนด้วยสีหน้าราบเรียบ และดวงตาของเขานิ่ง

หงส์แดงถือปืนไรเฟิลอยู่บนหลังคาของอาคารสำนักงานที่หันหน้าไปทางประตู เธอยืนต้านลม ผมยาวพลิ้วไหว ใบหน้าสวยเย็นราวกับน้ำแข็ง ขนตายาวไม่กะพริบ

“เจ้าพนักงานรักษาความปลอดภัย ไปบอกประธานเซียวว่าให้เขาออกมารับความตายเสียดี ๆ กล้าแตะต้องคุณชายต่งของพวกเรา คงเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วจริง ๆ”

เมื่อ เฟิงชาวพาทุกคนเดินมาอยู่ใกล้หมาป่าน้ำตาลเป็นระยะทางเพียงไม่กี่เมตร เขาพบว่าอีกฝ่ายไม่มีวี่แววว่าจะถอย ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะตะลึงไปครู่หนึ่ง

เขายกมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้ทุกคนหยุด เดินไปข้างหน้าสองก้าว และกล่าวด้วยสีหน้าเย่อหยิ่ง

“ซบแม่งฉิบหาย ไม่ไปสืบดูว่าตอนนี้ใครเป็นใหญ่ในเจียงไห่ พวกเรายังไม่ได้มาเก็บค่าคุ้มครอง พวกคุณยังกล้าออกมาหาเรื่อง เชื่อหรือไม่ว่าพวกเราจะทำให้บริษัทของคุณนองเลือด!”

อันธพาลหัวล้านที่อยู่ด้านข้างตะโกนด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง

ความดูถูกเหยียดหยามปรากฏบนใบหน้าที่แน่วแน่และเย็นชาของหมาป่าน้ำตาล

“แค่อาศัยคุณเหรอ?”

“แม่งฉิบหาย คุณพูดว่าอะไรนะ!” ชายหัวล้านโวยวาย

“เจ้าหนู ผมมองแล้วคุณเป็นคนที่มีความกล้าอยู่บ้าง ไปเป็นลูกน้องของผมไหม? ผมรับรองว่าคุณจะมีชีวิตที่สุขสบายอย่างแน่นอน ดีกว่าเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยอยู่ที่นี่” เฟิงชาวยกมือขัดจังหวะ

ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ กล้าเผชิญหน้ากับคนนับร้อยที่อยู่ข้างหลังตนเอง และใบหน้าของเขายังคงไม่เปลี่ยน ร่างกายของเขาประกายพลังที่เหมือนตนเองในอดีต ทำให้เขาก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

“คุณยังไม่มีคุณสมบัติ” หมาป่าน้ำตาลตอบหนึ่งประโยค

“วันนี้มีผมอยู่ที่นี่ พวกคุณจะสามารถเดินเข้ามาได้แม้แต่ก้าวเดียว”

“โย่ ตอนนี้แม้แต่พนักงานรักษาความปลอดภัยเล็ก ๆ ก็กล้าอวดดีขนาดนี้แล้ว มิน่าคนแซ่เซียวถึงได้แกว่งเท้าเข้าหาเสี้ยนขนาดนั้น พี่ชาว หยุดพูดเรื่องไร้สาระกับเขาได้แล้ว สับมันแล้วโยนเป็นอาหารสุนัข”

ผู้หญิงที่อยู่ด้านข้างเฟิงชาวกล่าวเยาะเย้ย

“เป็นแค่แมลงตัวหนึ่ง แม่งฉิบหาย ยังจะมาเสแสร้งเป็นมังกรต่อหน้าผมอีก!”

ชายหัวล้านโบกมีด แล้วร่างกายที่แข็งแรงของเขาพุ่งเข้าไปหาหมาป่าน้ำตาล

ปากของหมาป่าน้ำตาลกระตุกเล็กน้อย แต่เขาไม่ขยับร่างกาย เขายกขาขึ้นด้วยความสงบ จากนั้นก็เตะไปที่หน้าอกของชายหัวล้าน

ชายหัวล้านคำราม ร่างกายที่แข็งแรงของเขาถอยหลังไปหลายเมตรทันที เกิดเสียงดังสนั่นแล้วเขาก็ล้มอยู่ท่ามกลางฝูงชน จากนั้นเขาก็ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

หมาป่าน้ำตาลเคยอยู่ในทีมหน่วยสืบสวนอุ้งเท้าเสือชั้นนำในประเทศ และการเตะครั้งนี้หนักพอที่จะทำให้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส

“มีฝีมือนี่ มิน่าถึงได้จองหองขนาดนี้! พวกเราบุก ฆ่ามันให้ตาย!”

หางตาของ เฟิงชาวกระตุก และรู้ว่าการต่อสู้เพียงลำพัง เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนที่อยู่ตรงหน้า เขาจึงตะโกนเสียงดัง

หลังจากได้ยินคำสั่ง ลูกน้องของเขาพุ่งเข้าไป

หมาป่าน้ำตาลเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วราวกับสายลม ชั่วพริบตาเขาก็มาอยู่ข้างเฟิงชาวแล้ว

แสงเย็นประกายผ่านหน้าเขา เขาจับมือของอีกฝ่ายที่ถือมีดไว้ บีบมันอย่างแรง ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกเจ็บปวด เขาแกะนิ้วทั้งห้าของอีกฝ่ายออกตามสัญชาตญาณ แล้วมีดก็หลุดจากมือ

หมาป่าน้ำตาลพลิกข้อมือ ตอนนี้มีดอยู่ในมือของตนเองแล้ว

ชั่วพริบตาเดียว มีดที่เปล่งแสงเย็นยะเยือกก็จ่ออยู่ที่คอของ เฟิงชาวแล้ว

“หยุด! รีบหยุด!”

เฟิงชาวยกมือขึ้นอย่างรวดเร็ว เพื่อหยุดคนที่อยู่ข้างหลังไม่ให้วิ่งมาข้างหน้า กลืนน้ำลายและกล่าวด้วยความตกใจ

อันธพาลกลุ่มนี้หยุดกะทันหัน และถอยไปสองก้าวพร้อมกัน

ผู้หญิงที่อยู่ด้านข้างเฟิงชาวตกใจจนอกสั่นขวัญหาย ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อย และทรุดตัวนั่งอยู่บนพื้น

หงส์แดงที่อยู่บนหลังคามองสถานการณ์ด้านล่างด้วยความสนใจ คิดอยู่ในใจว่าเจ้านายไปหาพนักงานรักษาความปลอดภัยมาจากไหน ฝีมือไม่เลวจริง ๆ

เมื่อเห็นว่าไม่มีเรื่องของตนเองแล้ว เธอหรี่ตาลง เธอยกปืนขึ้นมองผ่านกล้องเล็งแล้วเล็งไปที่ศีรษะด้านล่างทีละคน แล้วกล่าวว่า “เปรี๊ยง!”