เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 184

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ยู่ซูจื่อขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยสีหน้าว่างเปล่า ไม่รู้ว่าเซียวชุ่นจะเล่นไม้ไหน

ด้วยความสามารถของเขาแล้ว จัดการกับคนพวกนี้มันมากเกินพอแล้ว ทำไมต้องต่อรองราคากับพวกเขาด้วย เรื่องนี้ช่างเถอะ ไม่มีเหตุผลที่ยิ่งต่อรองราคาก็ยิ่งสูงขึ้นไปอีก

“ฮึ่ม ถือว่าเจ้าหมอนี้แน่มาก กล้าล่วงเกินเจ้าสมาคมจวงของพวกเรา”

“ต่อไปต้องมองให้ดี ๆ ไม่ใช่ว่าจะสามารถล่วงเกินใครในเจียงไห่ก็ได้”

“สองพันล้านเพื่อซื้อชีวิต และยังได้เป็นเพื่อนกับเจ้าสมาคมจวงถึงจะเสียเงินแต่ก็ไม่ขาดทุน”

เมื่อพวกอันธพาลที่อยู่ตรงประตูได้ยินว่าเซียวชุ่นยอมอ่อนข้อแล้ว พวกเขาทั้งหมดหัวเราะและพูดคุยกัน

เมื่อจวงจินได้ยินคำพูดของเซียวชุ่นแล้ว สีหน้าเปลี่ยนไป เขากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ในเมื่อน้องเซียวสนใจมากขนาดนี้ ผมก็จะต้อนรับคุณอย่างอบอุ่น ต่อไปคุณจะเป็นเพื่อนของผม อยู่ในเจียงไห่ ถ้าคุณพบเจอปัญหาก็อ้างชื่อของสมาคมชิงจุน ก็จะสามารถผ่านได้ตลอด”

“งั้นก็ขอบคุณ เจ้าสมาคมจวงสำหรับความเมตตา” เซียวชุ่นกล่าว

“คุณจะจ่ายเป็นเงินสดหรือเช็ค?”

จวงจินเริ่มต้นจากการเป็นอันธพาลเล็ก ๆ และแน่นอนว่าไม่ใช่แค่ได้ยินจำนวนเงินแล้วก็จะปล่อยให้เรื่องมันผ่านไป

“ผมได้ทั้งนั้น”

“งั้นก็เป็นเช็ค”

“โอเค” หลังจากกล่าวจบเซียวชุ่นก็นิ่งเงียบ

ในห้องเงียบสงัด

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที สีหน้าของ จวงจินเปลี่ยนเป็นเย็นชา “คุณหมายความว่าอย่างไร”

“ประธานจวง เข้าใจผิดใช่ไหม?” เซียวชุ่นแสร้งทำเป็นสับสน

“ความหมายของผมคือเงินสองพันล้านนี้ เป็นค่าชดใช้สำหรับการที่ลูกชายบุญธรรมของคุณหยาบคายกับผม และลูกน้องของคุณมารบกวนการทำงานตามปกติของซิงเหอ คีเอเจอร์ของพวกเรา เงินเท่านี้มันเพียงพอแล้ว เพราะผมเป็นคนที่ไม่ถือสาเรื่องเล็ก ๆ”

ปัง!

จวงจินรู้สึกโมโหทันที และตบโต๊ะไม้อย่างดุเดือด ชุดน้ำชาที่อยู่บนโต๊ะกระเด็นออกไปทุกทิศทาง

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “แม่งฉิบหาย คุณหยอกล้อผมหรือ?”

กลุ่มอันธพาลที่อยู่ตรงประตูรู้สึกว่าตนเองได้รับความเหยียดหยามเช่นกัน พวกเขาคำรามอย่างโกรธเคือง “แม่งฉิบหาย รนหาความตาย ฆ่าเจ้าเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนี้ให้ตาย!

ไม่ต้องพูดไร้สาระกับเขาอีก สับมันแล้วโยนให้เป็นอาหารสุนัข!”

ทุกคนต่างตั้งท่าต่อสู้

“การเป็นศัตรูกับคุณเซียว ก็เท่ากับเป็นศัตรูกับผมยู่ซูจื่อ ผมมีลูกน้องอยู่สามร้อยคน และผมจะไม่นิ่งดูดาย!”

ยู่ซูจื่อลุกขึ้นและกล่าว

“นักพรตยู่ซูจื่อแห่งเขาคงหมิง?”

สีหน้าของจวงจินเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขารีบปกปิดไว้และกล่าวเยาะเย้ย “มิน่าคุณถึงไม่กลัว ที่แท้ก็มีคนหนุนหลังนี่เอง?”

“แล้วยังไงล่ะ? สมาคมชิงจุนมีคนนับพัน และมีปืนเป็นร้อยกระบอก! ถึงจะมีเขาคงหมิงเพิ่มอีก ผมก็สามารถทำลายล้างได้เช่นกัน!”

จวงจินคำรามด้วยความโมโห

“แล้วถ้าเพิ่มสมาคมบู๊โบราณอีกล่ะ!”

ขณะนี้ เสียงผู้หญิงที่คมชัดดังมาจากข้างนอก

ฝูงชนหลีกทางตามสัญชาตญาณ

เห็นหญิงสาวคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมขนสัตว์สีดำและรองเท้าบูตหนังยาวสีดำ

ใบหน้ารูปไข่ คางแหลม ผมลอนยาว สวมแว่นกันแดด ร่างกายแผ่รัศมีที่ทำให้คนอื่นไม่กล้าเข้าใกล้

เธอค่อย ๆ เดินเข้ามา ภายใต้การจ้องมองของสายตาหลายสิบคู่