เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 200

“เพิ่งจะผ่านไปไม่กี่วันก็ลืมบทเรียนแล้วเหรอ เรื่องเดิมพันเธอจะทำตามสัญญาไหมล่ะ”เหยาเสินตอบโต้กลับไปอย่างไม่เกรงใจเช่นกัน

เธอเองไม่รู้ว่าไปหาเรื่องหลิวม่านเซียงอย่างไรเหมือนกัน ในความทรงจำของเธอ เธอไม่เคยมีความขัดแย้งกับหลิวม่านเซียงเลยมาก่อน ทำไมจะไปที่ไหนก็คอยแต่จะตั้งแง่กับตัวเธอกัน

หลิวม่านเซียงสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นก็หัวเราะออกมา : “ก็แค่คำพูดล้อเล่นเท่านั้น ทำไมพี่ยังเอามาคิดจริงอีก”

เหยาเสินขี้เกียจจะสนใจเธอ แล้วเดินตามเซียวชุ่นเข้าไปในคฤหาสน์หลังเก่าตระกูลหลิวโดยไม่ได้บอกกล่าว

“คุณปู่คะ ม่านเซียงขอให้คุณปู่มีโชคลาภดุจทะเลบูรพา อายุยืนยาวเหมือนเขาทักษิณ ขอให้วันนี้มีแต่ความรุ่งโรจน์ตลอดไปนะคะ”

หลิวม่านชิงพาเซวเฉิงเข้ามา แล้วคุกเข่าลงบนพื้นเพื่อส่งต่อคำอวยพร

หลิวหมิงต๋านั่งอยู่ตรงตำแหน่งหลัก ยิ้มแย้มพลางโบกมือ : “ลุกขึ้นเถอะ ลุกขึ้น มายืนข้างๆปู่นี่”

เขาอายุปูนนี้แล้ว ไม่มีความตั้งใจอื่นแล้ว มีเพียงแค่ลูกหลานอยู่ด้วยกัน ความสุขของครอบครัวที่อยู่ร่วมกัน เห็นหลานสาวและหลานเขยรู้ความแบบนี้ ก็รู้สึกดีใจมากอยู่แล้ว

จากนั้นก็เป็นหลิวเมี่ยวเจินกับเซียวโจ คุณท่านเองก็มีใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

จนกระทั่งมาถึงเหยาเสินกับเซียวชุ่น ใบหน้าแก่ๆนั้นเย็นชาลงในทันที หลังจากที่ได้รู้ว่าทั้งสองคนต้องการรถจากเซียวโจแล้ว เขาก็ยิ่งรู้สึกดูถูกเซียวชุ่นมากยิ่งขึ้น พาให้หลานสาวคนที่เขารักที่สุดเสียคนไปด้วย

“ลุกขึ้นเถอะ” หลิวหมิงต๋าเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่เย็นชา

หลังจากที่ทั้งสองคนลุกขึ้นแล้ว เขาเงยหน้าขึ้นมองทั้งสองคนด้วยดวงตาขุ่นๆ

“กลับไปเอารถที่เซียวโจซื้อให้พวกเธอสองคนคืนเขาไปซะ ถึงแม้เธอจะเป็นลูกสาวของตระกูลเหยา แล้วก็เป็นหลานสาวของฉันหลิวหมิงต๋าด้วยเหมือนกัน จะเอาของของคนอื่นมาเปล่าๆแบบนี้ไม่ได้ รู้ไหม?”

เหยาเสินกับเซียวชุ่นมองตากัน

ดูแล้วมีคนฟ้องแล้วสิ คนอื่นก็เอามาเปล่าๆเหมือนกันทำไมจะต้องเลือกพวกเขาออกมาพูดเรื่องนี้ด้วย เป็นเพราะของที่พวกเขาเอามานั้นแพงอย่างนั้นเหรอ? เอาของถูกมาก็ไม่นับว่าเอามาเปล่าๆอย่างนั้นใช่ไหม? มีหลักการแบบนี้เสียที่ไหนกัน

เหยาเสินเอ่ยขึ้นมา : “คุณตาคะ วันนั้นคุณเซียวพูดเอาไว้ตรงนี้ว่าจะใช้จ่ายให้พวกเราคุณตาก็อยู่ด้วยนี่คะ คุณชายเซียวทำตามที่รับปากเอาไว้ไม่ได้เกี่ยวกับเอาของเขามาเปล่าๆเลย”

“เธอมันเถียงข้างๆคูๆ เธอซื้อรถใหม่คันนั้นออกเงินซักบาทไหม?” หลิวหยุนเซิ่งตำหนิ

“ป้าใหญ่ ถ้าฉันจำไม่ผิด ป้าเองก็ซื้อเสื้อผ้าขนสัตว์มาชุดนึงราคาห้าหมื่นกว่า ห้าหมื่นกว่าไม่นับว่าเป็นการเอามาฟรีๆเหรอคะ?”เหยาเสินย้อนถามกลับไปด้วยใบหน้าที่ไม่มีความผิด

“นั่นเซียวโจทำเพื่อเป็นการแสดงความเคารพต่อผู้ใหญ่ จะเรียกว่าเอามาฟรีๆได้ยังไง ถ้าเธอพูดแบบนี้คุณชายเซียวเอาไวน์ให้กับคุณตาของเธอก็เป็นการเอามาฟรีๆเหมือนกันใช่ไหม” หลิวเซี๋ยมีน้ำเสียงและสีหน้าถมึงทึง

“พวกเธอตระกูลเหยาถูกเตะออกมาจนเสียจนเป็นบ้าไปแล้ว หรือว่าเหยาเสินเธอเอาทรัพย์สินที่สะสมในบ้านของเธอไปทำลายจนหมดแล้วกัน รอแต่จะคอยเอาเปรียบคนอื่นน่ะเหรอ? คุณชายเซียวไม่มาคิดเล็กคิดน้อยกับพวกเธอ ในใจของพวกเธอไม่รู้กันเลยรึไง?”

ในใจของเซียวชุ่นหัวเราะเยาะ : “คนพวกนี้ของตระกูลหลิวล้วนแต่เป็นพวกกลับกรอก ตอนนั้นไม่ใช่ว่าหลังจากที่ฉันเอารถมาคันนึงแล้ว พวกคุณก็กล้าซื้อกัน ไม่ซาบซึ้งในบุญคุณก็ช่างแล้ว ตอนนี้ยังกลับจะมาตำหนิต่อว่าพวกเราอีก”

“เพราะฉะนั้นตอนนี้ก็คือให้พวกเราเอารถคืนกลับไปใช่ไหม?” เซียวชุ่นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“แบบนี้แล้วกันพี่เซียว ผมเองก็ไม่รู้ว่าขนบธรรมเนียมของตระกูลหลิวจะเข้มงวดขนาดนี้ พี่โอนรถให้กับคุณอาหยุนซานแล้วกัน แบบนี้ก็นับว่าเป็นการแสดงความเคารพต่อผู้ใหญ่ของผมแล้ว”เซียวโจเอ่ยพูดขึ้นอย่างจริงจัง

พูดแบบนี้ เหยาเสินเองก็นับว่าเข้าใจขึ้นมาแล้ว นี่เป็นหลิวเมี่ยวเจินกับหลิวม่านเซียงก่อกวน จุดประสงค์ไม่เพียงแค่อยากจะแย่งรถไปเท่านั้น แต่ยังทำให้เธอกับเซียวชุ่นต้องมาขายหน้าต่อหน้าแขกมากมายขนาดนี้

“แล้วถ้าหากพวกเราไม่คืนล่ะ?”สายตาของเซียวชุ่นกวาดมองไปยังทุกคน พลางเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่เหยียดหยาม

“สารเลว! แกไม่ขายหน้า แต่พวกฉันขายหน้า!แกรีบไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!” หลิวหมิงต๋าตีลงตรงที่เท้าแขนของเก้าอี้พลางตวาดขึ้นด้วยความโมโห

เวลานี้ จู่ๆก็ได้ยินเสียงดังมาจากทางด้านนอก