เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 50

เซียวชุ่นไม่ได้คาดหวังว่าตระกูลเซวจะยินดีมอบทรัพย์สมบัติครึ่งหนึ่งให้กับเขา

เทสมุนไพรที่เตรียมเองลงในหม้อยา ใสโสมลงไป ตามเวลาในความทรงจำเมื่อต้มยาต้มครึ่งถ้วย เขาเอานิ้วจุ่มลงไป และยกขึ้นมาใต้จมูกเพื่อดมกลิ่น แล้วพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

หลังจากนั้น เขาก็นั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นและดูโทรทัศน์

ตอนกลางคืนประมาณสี่ทุ่ม ขณะที่เขากำลังง่วงนอน ก็ถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์ เป็นโจวชูชิง เขายิ้มบาง ๆ สำเร็จล่ะ

“ผู้อำนวยการโจว โทรมาดึกขนาดนี้มีเรื่องอะไรหรือ?” เซียวชุ่นพูดด้งยน้ำเสียงเกียจคร้าน

“ฉันเอง เซวซื่อไห่ เด็ก... ปรมาจารย์เซียว ขอร้องให้คุณมาที่นี่โรงพยาบาลสักครั้งได้หรือไม่?” อีกฝั่งหนึ่ง เซวซื่อไห่พูดด้วยน้ำเสียงร้อนใจ

ผู้เชี่ยวชาญหลายคนที่เขาเชิญจากเมืองหลวงมาถึงในตอนเย็น ยังทำอะไรไม่ถูกจนถึงตอนนี้ ทำได้แค่เพียงหน้าด้านไปหาโจวชูชิง เพื่อยืมโทรษัพท์ของเขาโทรหาเซียวชุ่น

เซียวชุ่นไม่ได้หาข้ออ้างอะไร ลุกขึ้นเดินไปทางห้องครัว นำยาต้มใส่ถุงพลาสติก ถือมันออกจากบ้านไป เขามาถึงโรงพยาบาลในเวลาประมาณครึ่งชั่วโมง

เซวซื่อไห่รอเขาอยู่ที่ประตูโรงพยาบาล

เมื่อเห็นเขามา ก็รีบไปข้างหน้าและขอโทษ “ปรมาจารย์เซียวอ สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนเช้าคือฉันหุนหันพลันแล่นเกินไป ท่านอย่าได้เอาไปใส่ใจ ตราบเท่าที่คุณสามารถรักษาอาการป่วยของลูกชายฉันได้ ฉันจะให้ทุกอย่างที่คุณต้องการ”

เซียวชุ่นเขาเหลือบมองเขาอย่างมีความหมายและหัวเราะเบา ๆ “จริงหรือ?”

เซวซื่อไห่ตบหน้าอกแล้วพูดอย่างมั่นใจ “จริงแท้แน่นอน ฉันคือเซวซื่อไห่พูดคำไหนคำนั้น”

“เช่นนั้นก็ดี”

เซียวชุ่นหัวเราะเบา ๆ เดินตามเซวซื่อไห่มาถึงห้องพักคนไข้

ด้านนอกวอร์ดมีแพทย์หลายคนสวมเสื้อคลุมสีขาว ทั้งหมดอยู่ในวัยสี่สิบขึ้นไป

“ประธานเซว? นี่คือคุณหมอที่คุณเชิญมาหรือ?” ชายคนหนึ่งสวมแว่นสายตาสั้นหนาเตอะพูดด้วยความประหลาดใจ

เซวซื่อไห่ละเลยเขาด้วยใบหน้าที่เย็นชา เหล่านี้เป็นผู้เชี่ยวชาญที่เขาเชิญมาเป็นพิเศษจากเมืองหลวง และตอนนี้พวกเขายังคิดแผนการรักษาไม่ได้เขาผิดหวังในตัวพวกเขาถึงขีดสุดแล้ว เดินนำเซียวชุ่นเข้าไปในห้องคนไข้ด้วยตัวเอง

ในเวลานี้เซวเฉิงอาการแย่กว่าตอนเจอเขาตอนเช้า หายใจทางปากเสียงดัง ดูเหมือนว่ามีความเป็นไปได้ที่จะขาดอากาศหายใจตายได้ตลอดเวลา

จ้าวหยู่ชิวนั่งข้างเตียง ร่ำไห้และปาดน้ำตา

เซียวชุ่นเห็นเช่นนั้น ก็ไม่พูดอะไรยื่นถุงยาในมือส่งให้เซวซื่อไห่ “เอาให้เขาดื่ม”

เซวซื่อไห่ มองดูยาต้มสีน้ำตาลเข้มที่เขามอบให้ ชะงักไปเล็กน้อย ลังเลชั่วครู่ก็รับไป นาทีนั้นเองที่เขาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี

เอาให้เซวเฉิงดื่มเถอะ แต่ทำไมถึงได้รู้สึกว่ามันเลอะเทอะเกินไป หากปฏิเสธ ก็กลัวจะเป็นการก้าวล่วงต้นกล้าต้นสุดท้ายที่จะสามารถช่วยชีวิตลูกชายเขาได้

“ไม่เชื่อใจหรือ? ถ้าช้ากว่านี้เขาอาจจะขาดใจตายจริง ๆ ฉันเคยบอกแล้ว ว่าเขาอยู่ไม่พ้นคืนนี้”

เซียวชุ่นเห็นความสงสัยของเขา แต่มันไร้ประโยชน์ที่จะพูดอย่างอื่นในเวลานี้

เพื่อรักษาการไหลเวียนของอากาศสูงสุด ประตูวอร์ดเปิดออก และกลุ่มผู้เชี่ยวชาญจากเมืองหลวงด้านนอกประตูก็ยืนอยู่ที่ประตูและมองเข้ามาด้วยความสงสัย

เซวซื่อไห่กัดฟันแน่น เดินขึ้นไป เอายาต้มในถุงค่อย ๆ เทใส่ปากเซวเฉิง

ภายในและนอกวอร์ดเงียบไปครู่หนึ่ง มีเพียงเสียงบี๊บเล็ก ๆ จากอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่อยู่ใกล้เคียง

ประมาณยี่สิบนาที ปากของเซวเฉิงก็หุบลงในที่สุด กลืนน้ำลายลงไปอย่างยากลำบากครั้งหนึ่ง

คู่สามีภรรยาเซวซื่อไห่ความประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของพวกเขา