เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 97

“หมอครับ หลานชายผมเป็นไงบ้าง？”ซือคงซินหรงถามอย่างร้อนใจ

แพทย์สาวท่านหนึ่งออกมาจากห้องฉุกเฉินก็ถอดหน้ากากออก：“ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ยังต้องรอดูอาการสักระยะหนึ่งค่ะ”

เธอมองคนสิบกว่าคนที่อยู่หน้าประตู ได้ปิดทางเข้าออกจนทำให้คนอื่นผ่านไปได้ยาก จากนั้นพูดว่า

“ครอบครัวพวกคุณไม่ต้องเฝ้าอยู่นี่ตลอดก็ได้ อยู่ที่นี่สักคนสองคนก็พอ มีสถานการณ์อะไรพวกเราจะแจ้งพวกคุณทันที”

พูดจบแล้วก็เข้าห้องผ่าตัดอีกครั้ง

“ปู่ครับ ปู่กลับโรงแรมก่อนดีกว่า เดี๋ยวผมกับเสี่ยวหยุนจะเฝ้าอยู่นี่เอง”รุ่นน้องคนหนึ่งพูด

“ใช่คุณปู่ พี่เฉินจะต้องไม่เป็นไรแน่ เขาฝึกฝนบู๊มาตั้งแต่เด็ก ร่างกายดีกว่าพวกเราอีก ปู่อย่าห่วงไปเลย”

ซือคงซินหรงพยักหน้า หลังจากเหลือคนสองคนแล้วก็พาคนอื่นกลับไปโรงแรม

ซือคงเฉินลืมตาขึ้นด้วยความงุนงง จ้องมองไปยังเพดานขาวซีดอย่างว่างเปล่า

ฉันแพ้แล้ว

ฉันซือคงเฉิน นักบู๊ขั้นเก้าแห่งสมาคมบู๊โบราณอันสง่างาม ดวงดาวในอนาคตที่อยู่ห่างจากผู้อาวุโสเพียงขั้นเดียว ดันแพ้ให้บุคคลนิรนามที่ไม่รู้จัก

น่าขัน！น่าเศร้า！เฮ้อ！

เซียวชุ่น ฉันจะไม่ยอมรับความพ่ายแพ้นี้ ตั้งแต่นี้ไป เขาจะต้องชดใช้เป็นสองเท่า！

ประตูห้องคนไข้เปิดออก มีหมอร่างสูงใหญ่ สวมชุดกาวน์สีขาวและหน้ากากเข้ามา

ซือคงเฉินเหลือบมองไปด้านข้าง ร่างดูคุ้นเคยเล็กน้อย

มีคนเข้ามาใกล้เตียงคนไข้ ถอดหน้ากากและพูดเสียงเบา：“คุณชายซือคง”

“ซู่ยิ่น？ฉันไม่ได้ให้นายกลับไปวันนี้หรอกหรือ？”ซือคงเฉินถามด้วยสีหน้าหม่นหมอง

“ทำไมนายแต่งตัวแบบนี้？”

“ผมไม่ไป ตั้งใจอยู่เพราะอยากดูว่าคุณชายซือคงจะได้แชมป์แท่นบู๊เงามืดอย่างไร น่าเสียดายจัง”

ซู่ยิ่นทำเป็นพูดอย่างเสียใจ

แต่คำพูดของเขากลับเหมือนมีดแหลมที่แทงไปยังหัวใจของซือคงเฉินอีกครั้ง

ซือคงเฉินรู้สึกว่ามีหินก้อนใหญ่กดทับที่หน้าอก ทำให้เขาหายใจหอบ จ้องเขม็งด้วยความโกรธ：“ยังไม่ถึงคราวที่นายจะมาหัวเราะเยาะฉัน！”

“คุณชายซือคงเข้าใจผิดแล้ว ผมจะกล้าหัวเราะเยาะคุณได้ไง นักบู๊ขั้นแปด อ้อ ไม่ใช่ ได้ยินว่าคุณเพิ่งเลื่อนขั้นไปขั้นเก้า ซู่ยิ่นอิจฉาจัง ชาตินี้ผมคงไม่มีโอกาส”

ซู่ยิ่นถอนหายใจ เงยมองไปยังหลอดความร้อนบนเพดานแล้วพูดอย่างใจเย็น

“ถือว่านายยังรู้จักตัวเอง ความสำเร็จในอนาคตของฉันนายไม่มีทางเทียบได้เลย รอฉันรักษาตัวได้ก่อน เป็นนักบู๊ขั้นเก้าเหมือนเดิม นายจะถูกฉันเหยียบอยู่ใต้เท้าเหมือนกัน”ซือคงเฉินหัวเราะอย่างเยือกเย็น

“ถ้ารักษาตัวได้ไม่ดีล่ะ？หรือตายไปตรงนี้เลยล่ะ？คุณชายซือคงเคยคิดไหม？”

ซู่ยิ่นขมวดคิ้ว ปรากฏรอยยิ้มอันร้ายกาจ ภายใต้แสงหลอดความร้อนอันเย็นยะเยือก ก็ยิ่งดูน่ากลัวอย่างชัดเจน

“หมายความว่าไง？”ซือคงเฉินมองมาที่เขาอย่างเยือกเย็น หัวใจแน่นเกร็ง แอบกระตุ้นความมุ่งมั่น ทำให้เกิดลมปราณที่แท้จริงดูแลร่างกาย

สีหน้าเขาเปลี่ยนทันที ตกใจอย่างมาก

ห่า！สัตว์เดรัจฉานเซียวชุ่นนั่นทำอะไรกับฉันกันแน่？ถึงทำให้ฉันซ่อมแซมภายในไม่ได้

“คุณทำให้ฉันอับอายอยู่บ่อยๆ เคยคิดไหมจะมีวันนี้？”สีหน้าซู่ยิ่นหม่นลง มองเขาด้วยสายตาเฉียบคม

ตอนนี้ซือคงเฉินรู้ตัวว่าเป็นคนไร้ค่า แค่ซู่ยิ่นลงมือ เขาก็ไม่มีโอกาสมีชีวิตอีก

แต่ให้เขาที่เป็นคนเย่อหยิ่งต้องมาก้มหัวเขากลับทำไม่ได้ จึงแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง ส่งเสียงไม่พอใจแล้วพูดอย่างดุดันแต่ที่จริงแล้วอ่อนแอ：“แล้วไง？หรือนายยังจะกล้าฆ่าฉัน？”

ซู่ยิ่นมองไปที่เขาเงียบๆ แล้วทันใดนั้นก็ยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ดูไม่เข้าใจ

“วางใจเถอะ บัญชีนี้จะคิดไปที่ผู้ชายคนนั้นที่ทำคุณบาดเจ็บในคืนนี้เอง”

พูดจบ ซู่ยิ่นก็ตบไปที่ศีรษะซือคงเฉินฉาดหนึ่ง！