เขยที่โดนทิ้ง นิยาย บท 1

“พี่สาวของคุณ เป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองระยะสุดท้าย พรุ่งนี้คุณเตรียมเงินค่าเคมีบำบัด 250,000 บาท ไม่อย่างนั้นคุณก็พาเธอกลับบ้านเตรียมจัดงานศพได้เลย”

คำพูดของแพทย์เหมือนกับเข็มที่แทงเข้าไปในหัวใจของหิรัญ

หิรัญทรุดตัวลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง ถือเหรียญสี่เหรียญไว้ในมือ ซึ่งเป็นเงินสี่เหรียญที่เขาเหลืออยู่

เป็นเรื่องดีที่สามารถร้องไห้ได้ แต่เขาหมดหวังจนไม่สามารถร้องไห้ได้อีกต่อไปแล้ว

หิรัญไม่มีพ่อแม่ตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก และหทัยพี่สาวเขาคือคนที่เขาสนิทที่สุด

เพื่อสนับสนุนการเรียนของเขา พี่สาวจึงแอบล้มเลิกการเรียนเข้าไปทำงานในเมือง

เมื่อปีที่แล้วพี่สาวเป็นลมตอนทำงานล่วงเวลาและถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลโดยตรวจพบว่าเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลือง

ค่ำคืนที่น้ำฝนกระเซ็นเข้ามาตามรอยรั่วของหลังคาบ้าน หิรัญเองก็ถูกทุบตีและได้รับบาดเจ็บที่มือขวาจนหัก

แม้ว่าเขาจะหายดีแล้ว แต่เขายังมีอาการอื่นๆตามมาหลังจากรักษาหายแล้วคือเขาไม่สามารถใช้ตะเกียบได้ดีเหมือนเก่า

ไม่ว่าจะไปไหนก็จะถูกคนมองด้วยสายตาดูถูก แม้แต่งานใช้แรงงานเองก็ไม่มีคนรับ

ต่อมามีคนขอให้เขาทำงานเป็นลูกเขยให้กับบ้านตระกูลอุดมพลเป็นเวลาหนึ่งปี

ว่ากันว่าตระกูลอุดมพลกำลังประสบปัญหาและกำลังหาคนมาแก้เคล็ด

ดวงชะตาของหิรัญนั้นแข็ง ตรงตามข้อกำหนดที่พวกเขากำลังหาอยู่

เขาทนทุกข์กับการเลือกปฏิบัติและความอับอายในตระกูลอุดมพล เงิน 2,500,000 บาทที่เขาใช้ศักดิ์ศรีของเขาแลกมาก็ถูกใช้ไปอย่างรวดเร็ว

ค่ารักษาพยาบาลที่ไม่มีที่สิ้นสุดเป็นเหมือนภูเขาที่ถ่วงเขาไว้

เขาทำงานหนักมาเป็นเวลานานเพียงเพื่อให้พี่สาวมีชีวิตอยู่

หิรัญหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา เปิดสมุดบัญชีรายชื่อไปมาจนในที่สุดก็หาหมายเลขที่ต้องการเจอและกดโทรออก

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นเวลานานก่อนที่อีกฝ่ายจะรับสายในที่สุด มีเสียงเพลงดังกึกก้องและเสียงแก้วไวน์กระทบกัน ราวกับอยู่ในทะเลแห่งความสุข

หิรัญเวียนหัวและรู้สึกกระตุกอยู่ข้างใน

ความแตกต่างอย่างมากทำให้เขาเศร้าหมอง

หิรัญคิดว่าพี่สาวกำลังตกอยู่ในช่วงเวลาสุดท้าย โดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้ทันพูด เขาก็พูดว่า " รฐา ผม..."

“หุบปาก ใครอนุญาตให้แกเรียกลูกสาวของฉันด้วยน้ำเสียงแบบนี้ แม้ว่าแกจะแต่งงานกับลูกสาวของฉัน แต่จำไว้ว่าแกแต่งเข้ามา ดังนั้นแกต้องรู้จักเจียมตัวว่าแกเป็นใคร!”

การดูถูกอย่างรุนแรงของหญิงวัยกลางคนดังมาในโทรศัพท์

อีกฝ่ายไม่ใช่ภรรยาของเขา แต่เป็นแม่ยายของเขา ปุณิกา

หิรัญอดทนต่อความอัปยศอดสู เขากัดฟันถาม "แม่ครับ ช่วยเอาโทรศัพท์ไปให้รฐาหน่อยได้ไหมครับ"

“ลูกสาวของฉันเพิ่งได้รับเชิญให้ไปเต้นรำกับลูกชายคนโตของตระกูลธนากุล และเธอไม่มีเวลารับสายจากไอ้ขยะอย่างแกหรอก” แม่ยายเขาพูดเยาะเย้ย

หิรัญรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า หน้าชา พูดอย่างยากลำบากว่า "ถ้าอย่างนั้น... ผมไม่รบกวนเธออีกต่อไป แม่ครับ ผมขอยืมเงินหน่อยได้ไหมครับ"

“ยืมเงินเหรอ?” แม่ยายถามเสียงสูงและด่าอย่างรุนแรง"แกแต่งเข้าตระกูลอุดมพลของฉันมาเกือบปีแล้ว เงินสักบาทแกยังไม่เคยทำงานหามาได้เลย ที่แกกินแกใช้อยู่ทุกวันนี้ก็ล้วนเป็นเงินของบ้านฉัน แกยังมีหน้าจะมายืมเงินอีกหรอ ยังมียางอายอยู่ไหมฮะ”

“ปุณิกา เจ้าขยะนั่นมาขอยืมเงินอีกแล้วเหรอ?”

“นอกจากมันจะมีใครอีกล่ะ?แค่ได้ยินเสียงมันแล้วฉันก็รู้สึกไม่ดีละ ให้มันมาเป็นลูกเขยยังไม่มีประโยชน์เท่าการเลี้ยงหมาสักตัวเลย ฉันจะจัดการกับลูกเขยไร้ประโยชน์แบบมันยังไงดีเนี่ย!”

“อย่ากังวลไป ความงามของรฐา มีเศรษฐีหนุ่มที่ไล่ตามจีบเธอแถวยาวไปถึงปากแม่น้ำนู่นแล้ว คุณจะกังวลไปทำไมว่าหลังจากนี้จะไม่ลูกเขยรวยๆ?”

“ใช่แล้ว จะไปสนใจมันทำไม วางสายไปซะ อย่าให้มันมาทำลายความสนุกของพวกเรา”

มีเสียงหยอกล้อของหลาย ๆ คนในโทรศัพท์ พวกเขาเป็นกลุ่มญาติของตระกูลอุดมพล

เมื่อฟังเสียงหัวเราะหลากหลายรูปแบบที่มาจากโทรศัพท์ หิรัญก็เต็มไปด้วยความอัปยศอดสู แต่เขาไม่อยากละทิ้งโอกาสนี้ เมื่อเขากำลังจะพูดอะไรบางอย่างเพิ่มเติม ก็มีเสียง 'ตู๊ด ตู๊ด'ตัดสายดังมาตามสาย

หิรัญตกอยู่ในอาการมึนงง สีหน้าชาของเขาแสดงความเจ็บปวดออกมา

เมื่อมองดูบิลที่ค้างชำระมูลค่าเกือบ 250,000 บาทในมือ เขาก็ละทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดโดยสิ้นเชิง และโทรหาทุกคนในรายชื่อที่เขามี

“พี่พัน ผมหิรัญนะ ผมอยากจะถามพี่ว่า...”

"ตู๊ด ตู๊ด"

“พี่ดาว ผมรบกวนพี่เรื่องหนึ่งได้ไหม พี่สาวของผมตอนนี้ป่วยหนัก…”

"ตู๊ด ตู๊ด"

“พี่แมน ผม...”

"ตู๊ด ตู๊ด"

เขาไล่โทรญาติ คนสนิทหรือแม้แต่เพื่อนไปทีละคนๆ พวกเขาฟังเขาพูดยังไม่ทันจบ ก็วางสายไปทันที

สมัยก่อนตอนเขาเริ่มต้นธุรกิจของตัวเอง พวกเขาก็มาประจบประแจงเขา พอมาตอนนี้...

หิรัญนั่งทรุดตัวอยู่ที่มุมห้อง มองไปที่ห้องโถงของโรงพยาบาลที่หนาวเย็น และทันใดนั้นก็นึกถึงบุคคลหนึ่งด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอัปยศอดสูและความพัวพัน

นั่นคือคนที่เขายอมตายด้วยความกระหายและความอดอยากมากกว่าที่จะต้องพบเจอคนๆนั้น

แต่ความเจ็บป่วยของพี่สาวนั้นเกิดจากความเหนื่อยล้าของตัวพี่เอง หากไม่มีพี่สาว เขาก็ไม่มีครอบครัวที่ไหนอีกแล้ว และเขาจะเป็นเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในโลกนี้ เขาไม่อาจเห็นพี่สาวตายด้วยความทรมานได้

หิรัญกำหมัดแน่นและงอนิ้วทั้งห้าของมือขวาของเขา ตัวสั่นอย่างไร้เรี่ยวแรง: "สองแสนห้า แม้ว่าเขาต้องแลกชีวิต เขาก็ต้องหามันมาให้จงได้!"

หิรัญไปที่ร้านขนมและซื้อนมสดขวดละ 15 บาทและขอให้พยาบาลช่วยเอาไปให้พี่สาว

เขาใช้เงินสิบบาทที่เหลืออยู่เพื่อขึ้นรถเมลล์ไปพบกับคนที่เขาอยากเจอน้อยที่สุด รูมเมทสมัยเรียนและหุ้นส่วนกิจการของเขา เขตแดน

หิรัญเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยชั้นนำและได้รับทุนพิเศษในปีแรก เขาใช้เงินก้อนนี้เริ่มทำธุรกิจกับเขตแดน

หลังจากพัฒนามาได้สามปี บริษัทก็ใหญ่ขึ้นมาก

ต่อมาเขตแดนได้มอบอำนาจบริษัทให้กับเขตแดนเพื่อที่จะไปดูแลพี่สาว

ผลก็คือหิรัญและคนอื่นๆ ขับไล่หิรัญออกจากตำแหน่งและยังไล่เขาออกจากบริษัทอีกด้วย

หิรัญไปหาเขตแดนเพื่อสอบถามเรื่องนี้ แต่เขารวบรวมคนมาขัดขวางเขาในออฟฟิศและทุบตีเขา

มือขวาของหิรัญถูกเขตแดนทุบด้วยแท่งเหล็ก

หลังจากนั้น เขตแดนก็แกล้งขอให้หิรัญเซ็นสัญญาซื้อขายบริษัทของหิรัญเองในราคา 250,000บาท

นั่นมันทุเรศมาก

เขตแดนต้องการซื้อบริษัทมูลค่าห้าล้านบาทในราคา 250,000

แม้ว่าอำนาจที่แท้จริงของบริษัทจะอยู่ในมือของเขตแดนแล้ว แต่หิรัญก็จะไม่มีวันรับเงินนั้น!

เมื่อเขายอมรับ นั่นหมายความว่าเขายอมรับสิ่งที่เขตแดนทำ

การใช้เงินแค่ 250,000 แลกกับความพยายามอย่างแสนสาหัสเป็นเวลาหลายปีของเขานั้นมันช่างน่ารังเกียจจริงๆ!

หิรัญยอมอดตายอยู่ข้างถนน ดีกว่ารับเงิน 250,000 นั้นไว้

แต่ตอนนี้เขาใกล้จะสิ้นหวังแล้ว ไม่ว่าเขาจะต้องอับอายแค่ไหนก็ไม่สำคัญเท่ากับการช่วยพี่สาวของเขา

ต้องช่วยพี่สาว

ในเวลานี้ มีชายชราผู้หนึ่งยืนพิงไม้เท้าและมีขาและเท้าอ่อนแรงเดินขึ้นมา

บนรถบัสมีคนมากมาย แต่ไม่มีใครลุกจากที่นั่ง

หิรัญไม่ได้คิดมากลุกขึ้นยืนเพื่อให้ที่นั่งแก่ชายชรา

รถเมลล์ออกตัวกะทันหัน และหิรัญก็คว้าราวบันไดที่ใกล้ที่สุดด้วยมือขวาอย่างไม่รู้ตัว แต่เขาไม่สามารถยืนได้อย่างมั่นคงนักจนล้มลงไป

“คุณได้รับบาดเจ็บที่มือและยังต้องสละที่นั่งให้ผมอีกหรอ” ชายชราถามอย่างเฉียบขาด

หิรัญตกตะลึงแต่ก็พูดกลับด้วยรอยยิ้ม: "ไม่เป็นอะไรมากครับ"

ขณะที่เขาพูดเขาก็เปลี่ยนมือเพื่อจับมัน

“เห็นได้ชัดว่าชีวิตของตัวเธอเองก็ไม่ดีนัก แต่ก็ไม่อาจะเห็นคนที่ลำบากต่อหน้าได้ คุณเป็นคนดี” ชายชราพูด

หิรัญยิ้มและไม่พูดอะไร เขามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างกังวล