เขยที่โดนทิ้ง นิยาย บท 1
สรุปบท บทที่ 1: เขยที่โดนทิ้ง
ตอน บทที่ 1 จาก เขยที่โดนทิ้ง – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 1 คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายนิยายเมือง เขยที่โดนทิ้ง ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
“พี่สาวของคุณ เป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองระยะสุดท้าย พรุ่งนี้คุณเตรียมเงินค่าเคมีบำบัด 250,000 บาท ไม่อย่างนั้นคุณก็พาเธอกลับบ้านเตรียมจัดงานศพได้เลย”
คำพูดของแพทย์เหมือนกับเข็มที่แทงเข้าไปในหัวใจของหิรัญ
หิรัญทรุดตัวลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง ถือเหรียญสี่เหรียญไว้ในมือ ซึ่งเป็นเงินสี่เหรียญที่เขาเหลืออยู่
เป็นเรื่องดีที่สามารถร้องไห้ได้ แต่เขาหมดหวังจนไม่สามารถร้องไห้ได้อีกต่อไปแล้ว
หิรัญไม่มีพ่อแม่ตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก และหทัยพี่สาวเขาคือคนที่เขาสนิทที่สุด
เพื่อสนับสนุนการเรียนของเขา พี่สาวจึงแอบล้มเลิกการเรียนเข้าไปทำงานในเมือง
เมื่อปีที่แล้วพี่สาวเป็นลมตอนทำงานล่วงเวลาและถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลโดยตรวจพบว่าเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลือง
ค่ำคืนที่น้ำฝนกระเซ็นเข้ามาตามรอยรั่วของหลังคาบ้าน หิรัญเองก็ถูกทุบตีและได้รับบาดเจ็บที่มือขวาจนหัก
แม้ว่าเขาจะหายดีแล้ว แต่เขายังมีอาการอื่นๆตามมาหลังจากรักษาหายแล้วคือเขาไม่สามารถใช้ตะเกียบได้ดีเหมือนเก่า
ไม่ว่าจะไปไหนก็จะถูกคนมองด้วยสายตาดูถูก แม้แต่งานใช้แรงงานเองก็ไม่มีคนรับ
ต่อมามีคนขอให้เขาทำงานเป็นลูกเขยให้กับบ้านตระกูลอุดมพลเป็นเวลาหนึ่งปี
ว่ากันว่าตระกูลอุดมพลกำลังประสบปัญหาและกำลังหาคนมาแก้เคล็ด
ดวงชะตาของหิรัญนั้นแข็ง ตรงตามข้อกำหนดที่พวกเขากำลังหาอยู่
เขาทนทุกข์กับการเลือกปฏิบัติและความอับอายในตระกูลอุดมพล เงิน 2,500,000 บาทที่เขาใช้ศักดิ์ศรีของเขาแลกมาก็ถูกใช้ไปอย่างรวดเร็ว
ค่ารักษาพยาบาลที่ไม่มีที่สิ้นสุดเป็นเหมือนภูเขาที่ถ่วงเขาไว้
เขาทำงานหนักมาเป็นเวลานานเพียงเพื่อให้พี่สาวมีชีวิตอยู่
หิรัญหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา เปิดสมุดบัญชีรายชื่อไปมาจนในที่สุดก็หาหมายเลขที่ต้องการเจอและกดโทรออก
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นเวลานานก่อนที่อีกฝ่ายจะรับสายในที่สุด มีเสียงเพลงดังกึกก้องและเสียงแก้วไวน์กระทบกัน ราวกับอยู่ในทะเลแห่งความสุข
หิรัญเวียนหัวและรู้สึกกระตุกอยู่ข้างใน
ความแตกต่างอย่างมากทำให้เขาเศร้าหมอง
หิรัญคิดว่าพี่สาวกำลังตกอยู่ในช่วงเวลาสุดท้าย โดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้ทันพูด เขาก็พูดว่า " รฐา ผม..."
“หุบปาก ใครอนุญาตให้แกเรียกลูกสาวของฉันด้วยน้ำเสียงแบบนี้ แม้ว่าแกจะแต่งงานกับลูกสาวของฉัน แต่จำไว้ว่าแกแต่งเข้ามา ดังนั้นแกต้องรู้จักเจียมตัวว่าแกเป็นใคร!”
การดูถูกอย่างรุนแรงของหญิงวัยกลางคนดังมาในโทรศัพท์
อีกฝ่ายไม่ใช่ภรรยาของเขา แต่เป็นแม่ยายของเขา ปุณิกา
หิรัญอดทนต่อความอัปยศอดสู เขากัดฟันถาม "แม่ครับ ช่วยเอาโทรศัพท์ไปให้รฐาหน่อยได้ไหมครับ"
“ลูกสาวของฉันเพิ่งได้รับเชิญให้ไปเต้นรำกับลูกชายคนโตของตระกูลธนากุล และเธอไม่มีเวลารับสายจากไอ้ขยะอย่างแกหรอก” แม่ยายเขาพูดเยาะเย้ย
หิรัญรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า หน้าชา พูดอย่างยากลำบากว่า "ถ้าอย่างนั้น... ผมไม่รบกวนเธออีกต่อไป แม่ครับ ผมขอยืมเงินหน่อยได้ไหมครับ"
“ยืมเงินเหรอ?” แม่ยายถามเสียงสูงและด่าอย่างรุนแรง"แกแต่งเข้าตระกูลอุดมพลของฉันมาเกือบปีแล้ว เงินสักบาทแกยังไม่เคยทำงานหามาได้เลย ที่แกกินแกใช้อยู่ทุกวันนี้ก็ล้วนเป็นเงินของบ้านฉัน แกยังมีหน้าจะมายืมเงินอีกหรอ ยังมียางอายอยู่ไหมฮะ”
“ปุณิกา เจ้าขยะนั่นมาขอยืมเงินอีกแล้วเหรอ?”
“นอกจากมันจะมีใครอีกล่ะ?แค่ได้ยินเสียงมันแล้วฉันก็รู้สึกไม่ดีละ ให้มันมาเป็นลูกเขยยังไม่มีประโยชน์เท่าการเลี้ยงหมาสักตัวเลย ฉันจะจัดการกับลูกเขยไร้ประโยชน์แบบมันยังไงดีเนี่ย!”
“อย่ากังวลไป ความงามของรฐา มีเศรษฐีหนุ่มที่ไล่ตามจีบเธอแถวยาวไปถึงปากแม่น้ำนู่นแล้ว คุณจะกังวลไปทำไมว่าหลังจากนี้จะไม่ลูกเขยรวยๆ?”
“ใช่แล้ว จะไปสนใจมันทำไม วางสายไปซะ อย่าให้มันมาทำลายความสนุกของพวกเรา”
มีเสียงหยอกล้อของหลาย ๆ คนในโทรศัพท์ พวกเขาเป็นกลุ่มญาติของตระกูลอุดมพล
เมื่อฟังเสียงหัวเราะหลากหลายรูปแบบที่มาจากโทรศัพท์ หิรัญก็เต็มไปด้วยความอัปยศอดสู แต่เขาไม่อยากละทิ้งโอกาสนี้ เมื่อเขากำลังจะพูดอะไรบางอย่างเพิ่มเติม ก็มีเสียง 'ตู๊ด ตู๊ด'ตัดสายดังมาตามสาย
หิรัญตกอยู่ในอาการมึนงง สีหน้าชาของเขาแสดงความเจ็บปวดออกมา
เมื่อมองดูบิลที่ค้างชำระมูลค่าเกือบ 250,000 บาทในมือ เขาก็ละทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดโดยสิ้นเชิง และโทรหาทุกคนในรายชื่อที่เขามี
“พี่พัน ผมหิรัญนะ ผมอยากจะถามพี่ว่า...”
"ตู๊ด ตู๊ด"
“พี่ดาว ผมรบกวนพี่เรื่องหนึ่งได้ไหม พี่สาวของผมตอนนี้ป่วยหนัก…”
"ตู๊ด ตู๊ด"
“พี่แมน ผม...”
"ตู๊ด ตู๊ด"
เขาไล่โทรญาติ คนสนิทหรือแม้แต่เพื่อนไปทีละคนๆ พวกเขาฟังเขาพูดยังไม่ทันจบ ก็วางสายไปทันที
สมัยก่อนตอนเขาเริ่มต้นธุรกิจของตัวเอง พวกเขาก็มาประจบประแจงเขา พอมาตอนนี้...
หิรัญนั่งทรุดตัวอยู่ที่มุมห้อง มองไปที่ห้องโถงของโรงพยาบาลที่หนาวเย็น และทันใดนั้นก็นึกถึงบุคคลหนึ่งด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอัปยศอดสูและความพัวพัน
นั่นคือคนที่เขายอมตายด้วยความกระหายและความอดอยากมากกว่าที่จะต้องพบเจอคนๆนั้น
แต่ความเจ็บป่วยของพี่สาวนั้นเกิดจากความเหนื่อยล้าของตัวพี่เอง หากไม่มีพี่สาว เขาก็ไม่มีครอบครัวที่ไหนอีกแล้ว และเขาจะเป็นเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในโลกนี้ เขาไม่อาจเห็นพี่สาวตายด้วยความทรมานได้
หิรัญกำหมัดแน่นและงอนิ้วทั้งห้าของมือขวาของเขา ตัวสั่นอย่างไร้เรี่ยวแรง: "สองแสนห้า แม้ว่าเขาต้องแลกชีวิต เขาก็ต้องหามันมาให้จงได้!"
หิรัญไปที่ร้านขนมและซื้อนมสดขวดละ 15 บาทและขอให้พยาบาลช่วยเอาไปให้พี่สาว
เขาใช้เงินสิบบาทที่เหลืออยู่เพื่อขึ้นรถเมลล์ไปพบกับคนที่เขาอยากเจอน้อยที่สุด รูมเมทสมัยเรียนและหุ้นส่วนกิจการของเขา เขตแดน
หิรัญเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยชั้นนำและได้รับทุนพิเศษในปีแรก เขาใช้เงินก้อนนี้เริ่มทำธุรกิจกับเขตแดน
หลังจากพัฒนามาได้สามปี บริษัทก็ใหญ่ขึ้นมาก
ต่อมาเขตแดนได้มอบอำนาจบริษัทให้กับเขตแดนเพื่อที่จะไปดูแลพี่สาว
ผลก็คือหิรัญและคนอื่นๆ ขับไล่หิรัญออกจากตำแหน่งและยังไล่เขาออกจากบริษัทอีกด้วย
หิรัญไปหาเขตแดนเพื่อสอบถามเรื่องนี้ แต่เขารวบรวมคนมาขัดขวางเขาในออฟฟิศและทุบตีเขา
มือขวาของหิรัญถูกเขตแดนทุบด้วยแท่งเหล็ก
หลังจากนั้น เขตแดนก็แกล้งขอให้หิรัญเซ็นสัญญาซื้อขายบริษัทของหิรัญเองในราคา 250,000บาท
นั่นมันทุเรศมาก
เขตแดนต้องการซื้อบริษัทมูลค่าห้าล้านบาทในราคา 250,000
แม้ว่าอำนาจที่แท้จริงของบริษัทจะอยู่ในมือของเขตแดนแล้ว แต่หิรัญก็จะไม่มีวันรับเงินนั้น!
เมื่อเขายอมรับ นั่นหมายความว่าเขายอมรับสิ่งที่เขตแดนทำ
การใช้เงินแค่ 250,000 แลกกับความพยายามอย่างแสนสาหัสเป็นเวลาหลายปีของเขานั้นมันช่างน่ารังเกียจจริงๆ!
หิรัญยอมอดตายอยู่ข้างถนน ดีกว่ารับเงิน 250,000 นั้นไว้
แต่ตอนนี้เขาใกล้จะสิ้นหวังแล้ว ไม่ว่าเขาจะต้องอับอายแค่ไหนก็ไม่สำคัญเท่ากับการช่วยพี่สาวของเขา
ต้องช่วยพี่สาว
ในเวลานี้ มีชายชราผู้หนึ่งยืนพิงไม้เท้าและมีขาและเท้าอ่อนแรงเดินขึ้นมา
บนรถบัสมีคนมากมาย แต่ไม่มีใครลุกจากที่นั่ง
หิรัญไม่ได้คิดมากลุกขึ้นยืนเพื่อให้ที่นั่งแก่ชายชรา
รถเมลล์ออกตัวกะทันหัน และหิรัญก็คว้าราวบันไดที่ใกล้ที่สุดด้วยมือขวาอย่างไม่รู้ตัว แต่เขาไม่สามารถยืนได้อย่างมั่นคงนักจนล้มลงไป
“คุณได้รับบาดเจ็บที่มือและยังต้องสละที่นั่งให้ผมอีกหรอ” ชายชราถามอย่างเฉียบขาด
หิรัญตกตะลึงแต่ก็พูดกลับด้วยรอยยิ้ม: "ไม่เป็นอะไรมากครับ"
ขณะที่เขาพูดเขาก็เปลี่ยนมือเพื่อจับมัน
“เห็นได้ชัดว่าชีวิตของตัวเธอเองก็ไม่ดีนัก แต่ก็ไม่อาจะเห็นคนที่ลำบากต่อหน้าได้ คุณเป็นคนดี” ชายชราพูด
หิรัญยิ้มและไม่พูดอะไร เขามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างกังวล
เขตแดนขยี้เท้าและพูดว่า "แกมันโดดเด่นมากในสมัยมหาลัย แกเป็นทั้งประธานสหภาพนักเรียนและประธานบริษัท แม้แต่คนสวยๆในมหาลัยก็ยัดจดหมายรักไว้ในกระเป๋าของแก แกยังจำวันศุกร์ได้ไหม แฟนเก่าของแกไงล่ะ"
การแสดงออกของหิรัญเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้พูดอะไร
เขตแดนยิ้มอย่างชั่วร้าย เขตแดนว่า: "ตอนแรกฉันชอบเธอมาก แต่เธอไม่เคยมองฉันเลยและบอกว่าฉันไม่เก่งเท่าแก ฉันจะปล่อยให้ความเป็นจริงพิสูจน์ว่าฉันดีกว่าแก! ฉันวางแผนที่จะกำจัดแกภายในสามปี แต่ฉันมันลูกรักพระเจ้าเว้ย แค่ครึ่งปีฉันก็เขี่ยให้พ้นทางได้แล้ว”
หิรัญไม่อยากจะคิดเรื่องอื่น เขาแค่อยากได้เงินมาจ่ายค่ารักษาพี่สาวของเขา
เขตแดนสะบัดก้นบุหรี่ และขี้เถ้าก็ตกลงบนหัวของเขตแดน เขาหรี่ตาลงและพูดว่า "ฉันจะให้เงินจำนวนนี้แก่แก แต่ฉันมีเงื่อนไข พาพี่แกมาที่นี่"
สมัยเรียน หทัยมักจะมาเยี่ยมหาหิรัญที่มหาลัย
ตอนนั้นรูปภาพของหทัยถูกเผยแพร่อย่างกว้างขวางในฟอรัมของมหาลัย เธอเป็นคนสวยและฉลาดมาก และมีเด็กผู้ชายนับไม่ถ้วนชื่นชมเธอ
นี่เป็นเรื่องจริง โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเขตแดนซึ่งอยู่กับหิรัญทุกวัน
เขาฝันถึงการนอนกับซูชิงด้วยซ้ำ
ความโกรธที่สะสมอยู่ในหน้าอกของหิรัญในที่สุดก็แตกออกมา!
เหี้ยเอ้ย!
หิรัญกระโจนตัวขึ้นและต่อยไปที่จมูกของเขตแดนจนเลือดไหล
เขตแดนปิดจมูกของเขาแล้วพูดว่า "จัดการมันให้ตายซะ!"
หิรัญเคยฝึกมวยจีน แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถใช้แรงที่มือขวาได้แล้ว และไม่สามารถรับมือกับคนจำนวนมากได้ เขาถูกรวบตัวอย่างรวดเร็วและถูกลากไปยังห้องทำงานด้านในสุด
เหมือนกับครึ่งปีที่แล้ว
เมฆาและคนอื่นๆ จับไหล่ของหิรัญ และกดแขนของหิรัญลงบนโต๊ะ
เขตแดนจับแท่งเหล็กในมือแล้วพูดด้วยรอยยิ้มอันโหดร้าย "มือทั้งสองของแกนี่ ข้างนึงก็ใช้ไม่ได้ ไปเป็นขอทายซะไป"
หลังจากพูดแบบนี้ เขาก็ตีที่มือของซูหยวนด้วยแท่งเหล็ก
หนึ่งที สองที...
ฝ่ามือของซู่หยวนช้ำและมีเลือดไหลออกมา ทั้งสิบนิ้วของเขารวมทั้งกระดูกหักหมด
“ถ้าอย่างนั้นก็โยนมันทิ้งไปซะ อย่าให้โต๊ะสกปรก”
หิรัญถูกโยนลงถังขยะในตรอก
ตอนที่เขากำลังจะหมดสติไปก็เห็นชายชราคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ ชายคนนั้นคือคนที่อยู่บนรถเมลล์คนนั้น
“ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันจะให้พรนาย”
ฝ่ามือของชายชราแตะลงบนหน้าผากของหิรัญเบา ๆ
ดวงตาของหิรัญส่องแสงเจิดจ้า รู้สึกเหมือนกับเขาอยู่ในห้วงแห่งจิตสำนึก
ชายชรายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้วพูดด้วยเสียงลอยๆว่า"ตัวข้าใช้เวลาสามพันเจ็ดสิบแปดปีเพื่อค้นหาบุคคลที่ถูกกำหนดไว้ สืบทอดสมบัติทั้งสอง และช่วยเหลือผู้คนทั่วโลก!"
มือซ้ายของหิรัญมีแสงสีขาวและมือขวามีแสงสีดำส่องขึ่น
“ฝ่ามือของพญายม กำหนดความเป็นและความตาย”
“สมบัติแห่งสวรรค์และโลกถูกซ่อนไว้ชั่วนิรันดร์”
หน้าอกของหิรัญเปล่งประกายด้วยแสงสีทอง และข้อมูลจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามาในจิตใจของเขา
เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าเขายังนอนอยู่ในตรอก
ชายชรายืนอยู่ใกล้ๆ ซึ่งทำให้หิรัญตกใจ เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและพบว่ามือของเขาหายดีแล้ว
“เจ้าเด็กโง่ แค่สละที่นั่งให้คน แลกกับการมีหัตถ์พญายม กำหนดความเป็นความตาย นายนี่ช่างทำกำไรนัก ” ชายชราพูดด้วยฟันดำ
ซู่หยวนมองดูมือที่แข็งแรงของเขาและถามด้วยความไม่เชื่อ: "เมื่อกี้มันไม่ใช่ความฝันเหรอ? คุณเป็นเทพเซียนใช่ไหม?"
ชายชราพูดด้วยสีหน้าบึ้ง: "คนหนุ่มสาว ต้องเชื่อในวิทยาศาสตร์"
หลังจากพูดอย่างนั้น ร่างกายของเขาก็ปล่อยแสงสีทองและทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เขยที่โดนทิ้ง