เขยที่โดนทิ้ง นิยาย บท 3

หิรัญรีบไปที่ห้องของพี่สาวทันที และตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าพี่สาวได้รับเคมีบำบัดแล้ว

ตัวเขาไม่มีเงินจ่ายแล้วจะรักษาได้อย่างไร?

หิรัญหยุดถามหาเหตุผลกับพยาบาลคนหนึ่ง พยาบาลคนนั้นบอกว่า “ไม่ใช่ว่าเขาเพิ่งโอนเงินค่ารักษาพยาบาลมา 500,000 บาทเหรอ?”

เงิน500,000 นี่มาจากไหน?

หิรัญถึงกับตะลึง

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาคิดเรื่องนี้ หลังจากนางพยาบาลออกไปหิรัญก็เข้าไปในห้องพักผู้ป่วยอย่างเงียบๆ

เมื่อมองหน้าซีดๆของพี่สาวที่หลับไป หัวใจของหิรัญก็รู้สึกเหมือนถูกมีดแทง

เขารีบจัดการอารมณ์ของเขา ควบคุมลมหายใจและค่อยๆปรับลมปราณ

ก่อนหน้านี้ไมค์พยายามขัดจังหวะการช่วยชีวิตคุณลุงคนนั้น ซึ่งทำให้ลมปราณบริเวรจุดชี่ไห่ของหิรัญ แปรปรวน เขาเลยสงสัยว่ามันจะส่งผลเสียอะไรหรือไม่

หิรัญไม่สนใจอะไรมาก แล้ววางมือซ้ายบนหน้าผากของพี่สาว

ชื่อ: หทัย

อายุ: 27

สาเหตุ: ความเหนื่อยล้าเป็นเวลานาน ทำงานล่วงเวลาทั้งคืน รับประทานอาหารคุณภาพต่ำ มีการสะสมของสารพิษในร่างกายถึงขีดจำกัดของร่างกายมนุษย์

ผล: ทำให้เกิดมะเร็งต่อมน้ำเหลืองและการติดเชื้อทั่วร่างกาย

การตัดสินระดับที่สอง

ทำไมต้องระดับ 2?

หิรัญไม่คิดมากและเริ่มคิดทันที

รูรับแสงจะหมุนและชั้นแรกของรูรับแสงจะกลายเป็นสีทอง

หลังจากนั้นทันที แสงสีทองก็ปรากฏขึ้นในช่องที่สอง ค่อยๆ กระจายทวนเข็มนาฬิกา... แต่ว่าไปได้แค่หนึ่งในสามเท่านั้นกลับหยุดเอาไว้

เมื่อถึงจุดนี้หิรัญก็หมดแรง

แน่นอนว่าด้วยความแข็งแกร่งของหิรัญในปัจจุบันจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะบรรลุขั้นที่ 2 ได้

หิรัญทนต่อไปไม่ไหวจึงทรุดตัวลงกับพื้นด้วยท่าทีที่เหนื่อยอ่อน

แสงส่องเข้าไปในร่างของหทัย ผิวของเธอกลับมาเป็นสีชมพูอีกครั้ง และการหายใจของนางก็ช้าลงและสม่ำเสมอ

หิรัญตรวจดูอีกครั้งแล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แม้ว่ารอยโรคจะยังคงอยู่ แต่อาการก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ดูเหมือนว่าถ้าอาการโรคหนัก ยิ่งต้องใช้พลังมากยิ่งขึ้นตามไปด้วย

แม้ว่าชายชราคนนั้นจะดูป่วยหนักกว่าพี่สาว แต่แก่นแท้ ก็แค่ต้องพิษ ประกอบกับวัยชราเขาจึงต้องใช้เวลานานกว่าจะเรียกชีวิตกลับมาได้

ในด้านปัจจัยสำคัญอาการยังต่ำกว่ามะเร็งหนึ่งระดับ

แต่ถ้าต้องการรักษาพี่สาวให้หายขาดเขาจะต้องใช้พลังปราณระดับที่สอง

ไม่นานพี่สาวก็ตื่น

“นายดูน่าเกลียดมากเวลาร้องไห้ คงไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะชอบนายในอนาคต”

พี่สาวมองตาแดงๆของหิรัญที่ทำท่าอ่อนแอราวกับผู้หญิง

เธออยากจะยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาให้หิรัญ

เธอไม่คาดคิดว่าเธอจะสามารถยกมือขึ้นมาได้จริงๆ

หรือว่านี่จะเป็นแรงเฮือกสุดท้ายก่อนตายเหรอ?

หทัยรู้สึกเศร้านิดหน่อยแต่กลับรู้สึกโล่งใจมากขึ้น

เธอรู้ดีว่าหิรัญทุ่มเทเพื่อเธอมากแค่ไหน ถ้าหิรัญ ไม่บังคับเธอให้เข้ารับการรักษาที่ทรมานหลายต่อกลายครั้งเธอคงฆ่าตัวตายไปนานแล้ว

ถ้าตายก็จะได้ไม่ต้องเป็นภาระให้น้องชายโง่ๆ คนนี้!

“ต่อไปนี้พี่สาวจากไปแล้ว ต้องทำตัวดีๆ นะ” หทัยเอียงคอแล้วยิ้ม

หิรัญตะลึง

น้องชายและพี่สาวมีความเชื่อมโยงกัน และเขาเดาว่าพี่สาวกำลังคิดอะไรแปลกๆ

เลยไปหาหมอให้มาตรวจพี่สาวอย่างละเอียด

หมอคิดว่าไม่จำเป็น อาการของหทัยมาถึงระยะที่ 4 แล้ว ถึงจะมียาที่ดีที่สุดในโลกก็คงอยู่ได้ไม่เกินสามเดือน

เมื่อรายงานผลการตรวจออกมา แพทย์ก็ตกตะลึง

มันยังสร้างความตื่นตระหนกให้กับนายแพทย์หลายคนในโรงพยาบาล โดยถือว่าเรื่องนี้เป็นปาฏิหาริย์

แม้ว่ามะเร็งจะยังอยู่ แต่ดูจากสถานการณ์แล้วมันก็กำลังพัฒนาไปในทิศทางที่ดี

วันรุ่งขึ้น รพ.ก็นัดตรวจอีกครั้งเพื่อยืนยันอาการต่อไป

หิรัญ ดูเหมือนว่านี่จะไม่จำเป็นจริงๆ

เขามีหัตถ์พญายมและไม่มีใครรู้อาการของพี่สาวได้ดีไปกว่าเขา

แต่เพื่อให้พี่สบายใจ ก็จะทำใหม่อีกครั้ง

หิรัญให้พี่สาวนั่งลงรอเขาไปรับหมายเลขคิว

พอกลับมาก็เห็นชายสี่คนล้อมหทัย หนึ่งในนั้นตัวสูงผอม ผมสีเหลือง กำลังทำอะไรบางอย่าง นั่นมันเมฆานี่!

เมื่อคืนเมฆาพาคนไปดื่มเหล้าเมาจนไปชนเสาโทรศัพท์

ตื่นเช้ามาปวดหัวมาโรงพยาบาลเพื่อเอ็กซเรย์ ระหว่างรอคิว ก็จำได้ว่าเธอคือหทัย

หลังจากถูกชี้เป็น ผิวของหทัยก็กลับมาขาวราวหิมะ หน้าก็กลับมาอมชมพู นอกจากต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเป็นเวลานานเลยทำให้มีรูปร่างผอม พูดง่ายๆว่าเธอเป็นคนสวยคนหนึ่ง

แม้จะสวมชุดโรงพยาบาลก็ไม่สามารถหยุดความสวยและความอ่อนโยนของเธอได้

“ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขตแดนจะไม่มีวันลืมคุณ คุณหน้าตาดีจริงๆ ดูผิวสีขาวของเธอสิ นิ่มลื่นเหมือนแช่ในนมเลย”

เมฆาหรี่ตาลงและตรวจดูร่างของหทัยอย่างไร้ความปราณี ดวงตาเต็มไปด้วยความปรารถนา

“คุณยังติดหนี้ค่ารักษาพยาบาลอยู่ใช่ไหม มากับผมสิ ตราบใดที่คุณนอนกับเจ้านายของผม ผมจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้คุณ”

แม้ว่าเมฆาอยากจะเก็บเธอไว้กินคนเดียว แต่เขาไม่กล้าขโมยผู้หญิงของเขตแดน

แต่ถ้าเขตแดนเบื่อแล้ว มันก็ต้องวนมาถึงตาเขาไม่ใช่หรอ

หทัยมีนิสัยอ่อนแอ ไม่เต็มใจสร้างปัญหา จึงได้แต่ก้มหน้าลงและอยากจะหนีไป

เมฆาก้าวไปข้างหน้ายืนอยู่หน้าหทัย

“ไม่ตกลงหรอ?” เมฆาก้าวไปข้างหน้าทีละก้าวแล้วพูดด้วยรอยยิ้มดุร้าย “เมื่อวานน้องชายของคุณมายืมเงินเจ้านายผม แต่พวกเราก็จัดการเขาไปละ เพราะเขาขัดใจ อิอิ ชีวิตน้อยๆของเขาแย่แล้ว”

หทัยหน้าซีด เท้าที่ถอยกรูไปด้านหลังจู่ๆก็หนักอึ้งขึ้นมา

จะทำยังไงกับเธอก็ได้ แต่เธอไม่สามารถเห็นน้องชายของเธอต้องทนทุกข์ทรมานได้

เมื่อเห็นว่าเขารู้จุดอ่อนของหทัยแล้ว เมฆาาก็รู้สึกพอใจอย่างยิ่ง