เกิดใหม่:เซียนหมอหญิง นิยาย บท 5

หลังจากพูดจบเจียงจื่อฝู่ก็หันหลังกลับและจากไป

เหลือเพียงจ้านเสี่ยวเฉินคนเดียวที่ยังอยู่ในห้อง เขายืนอยู่ในนั้นด้วยความงุนงง บนใบหน้าของเขามีแต่ความงุนงงและเศร้าหมอง

เห็นๆอยู่ว่าเขาไม่ได้โกหก แล้วทำไมไม่มีใครเชื่อเขาเลย?

แม้แต่ท่านแม่ก็ยังไม่เชื่อ...

พ่อแม่ทุกคนบนโลกเป็นแบบนี้ไหม?

 ด้านนอกประตู เจียงชิงเหยาพูดด้วยน้ำเสียงงุนงง"ท่านพี่ ที่ท่านทำกับจ้านเสี่ยวเฉินเช่นนี้ หากไท่เฟยทรงรู้เข้า นางจะไม่โกรธเหรอ?"

“ช่วงนี้ไท่เฟยไปไหว้พระ นางจึงไม่อยู่ที่จวน”

เจียงจื่อฝู่แสยะยิ้มพูด นางหยุดไปครู่หนึ่งและเยาะเย้ยว่า "ยิ่งไปกว่านั้น ยังไงข้าก็เป็นแม่ของเขา การสั่งสอนเขาก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องและเหมาะสม ตราบใดที่ข้าไม่ทุบตีเขา ไม่ว่าใครก็ไม่มีใครมีสิทธิ์ มาตำหนิข้า"

ในตอนนั้นเอง มีเสียงที่ยินดีดังขึ้น "พระชายา ท่านอ๋องจะกลับมาแล้ว!"

จ้านเป่ยหานกำลังจะกลับมางั้นเหรอ?

เจียงจื่อฝู่รู้สึกสุขใจขึ้นมาในทันที ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เมื่อนางก้าวเดินก็เสียหลักไปเล็กน้อย

ในที่สุดวันที่นางรอคอยก็มาถึง ไม่ต้องเป็นหญิงม่ายอีกต่อไป!

"ยินดีกับพี่รองด้วย!" เจียงชิงเหยาพูดด้วยรอยยิ้มประจบประแจง "ข้าก็บอกแล้วไงล่ะ ท่านอ๋องต้องมีเรื่องบางอย่างที่ทำให้ล่าช้า นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงยังไม่กลับมา ตอนนี้เขาเสร็จธุระแล้ว ก็จะกลับมาแต่งงานกับท่าน"

ใบหน้าของเจียงจื่อฝู่แทบปกปิดสีหน้าพึงพอใจและปีติยินดีไว้ไม่อยู่ นางเชิดคางขึ้นแล้วพูดว่า "ข้าต้องไปตำหนักหนีซาง เพื่อตัดชุด"

หลังจากพูดจบ นางมองไปที่เจียงชิงเหยา "ข้าจะตัดชุดให้เจ้าด้วย เพื่อไมให้ท่านอ๋องกลับมาเห็นว่าเจ้าขัดสนและทำให้ข้าต้องเสียหน้า"

ตำหนักหนีซางเป็นร้านอาภรณ์ที่เพิ่งเปิดกิจการเมื่อสองปีที่ผ่านมา

ผลิตภัณฑ์ที่ตำหนักหนีซางผลิตออกมา ล้วนมีคุณภาพสูงลิ่ว

แต่ละชุดเป็นของหายากที่มีราคาสูงเสียดฟ้า ดึงดูดขุดนางจำนวนมากต่างแย่งกันครอบคครอง

คนธรรมดาไม่กล้าแม้แต่จะคิด พวกเขาซื้อไม่ไหว

ดวงตาของเจียงชิงเหยาเต็มไปด้วยความดีใจ นางพูดอย่างประจบสอพลอ "ขอบพระคุณพี่รอง! พี่รองท่านยอดเยี่ยมที่สุด!"

เมื่อรู้ว่าจ้านเป่ยหาน กำลังจะกลับมาในอีกไม่ช้า หลายวันมานี้เจียงจื่อฝู่ก็รู้สึกตื่นเต้นมากจนนอนไม่หลับ

ในที่สุดเมื่อวันนั้นมาถึง เจียงจื่อฝู่ก็ตื่นแต่เช้าเพื่อลุกขึ้นมาแต่งหน้า สวมชุดที่ดีที่สุดแล้วออกไปที่ประตูเมืองเพื่อต้อนรับจ้านเป่ยหาน

ลมฤดูใบไม้ร่วงเย็นเฉียบ ยืนตากลมก็สั่นสะท้าน

เจียงจื่อฝู่ยืนอยู่ท่ามกลางสายลม รอทั้งวันตั้งแต่เช้าจรดค่ำ ทว่ากลับไม่พบแม่แต่เงาร่างของจ้านเป่ยหานเลย

“พวกเจ้ายังงุนงงอะไรอยู่? รีบไปตามหามันเดี๋ยวนี้! อีกอย่าง อย่าให้ท่านอ๋องรู้เรื่องนี้โดยเด็ดขาด!ใครกล้าเอาเรื่องนี้ไปฟ้อง อีกเดี๋ยวไท่เฟยกลับมา ข้าจะขอให้ไท่เฟยเอาชีวิตพวกเจ้า !"

ณ เมืองหลวง

ในตรอกซอยหนึ่ง

จ้านเสี่ยวเฉินซ่อนตัวอยู่ในความมืด มองไปที่กลุ่มทหารอารักขา ที่เดินผ่านตรอกไปมาแต่กลับไม่สังเกตเห็นเขา ใบหน้าเล็กๆที่เฉยเมยฉายแววเศร้าหมอง

ท้องเล็กๆร้องโครกคราก เขาหิวมากเลย

เขาเม้มริมฝีปาก มือลูบที่ท้อง อยากหนีออกไปทางอีกฝั่งของตรอก

ในตอนนี้ เสียงเล็กของเด็กดังมาจากด้านข้างว่า "เจ้าเป็นใครน่ะ มาทำอะไรที่หน้าประตูจวนของข้า?"

“แล้วทำไมเจ้าถึงหน้าเหมือนข้าจังเลย!”

จ้านเสี่ยวเฉินหยุดชะงักและเงยหน้าขึ้นมอง

ที่ประตูข้างจวน มีเจ้าก้อนขนมปังนมตัวน้อยที่อายุประมาณห้าขวบยืนเอามือเท้าสะเอว จ้องมองมาที่เขาอย่างระแวดระวัง

ใบหน้าของเจ้าก้อนขนมปังนมตัวน้อยตึงเครียด ดวงตาของเขาเหมือนผู้ใหญ่ในร่างเด็กตัวเล็กๆ ระแวดระวังแต่ก็สง่างาม

สิ่งที่ทำให้จ้านเสี่ยวเฉินประหลาดใจก็คือใบหน้าของเจ้าก้อนขนมปังนมตัวน้อยกับใบหน้าของเขาไม่ใช่แค่คล้ายกัน แต่กลับเหมือนกันทุกระเบียดนิ้ว!