เกิดใหม่:เซียนหมอหญิง นิยาย บท 8

อย่างไรก็ตาม การเคลื่อนไหวของเจียงว่านกลับไม่ได้หยุดลง นางถือแส้ยาวฟาดแส้ใส่ร่างของแม่นมเกาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

แม่นมเกาดิ้นพล่านไปรอบ ๆ ด้วยความเจ็บปวด เสื้อผ้าของนางขาดวิ่น เลือดไหลซึมออกมาจากบาดแผล

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา แม่นมเกาอาศัยตำแหน่งของนางในฐานะแม่นมสั่งสอนมาลงโทษคุณหนูจากตระกูลต่างๆนับไม่ถ้วน

สำหรับตระกูลที่จ่ายหนักเช่นตระกูลเจียง ท่าทางของนางที่มีต่อเจียงชิงเหยานั้นจะอ่อนโยนใจดีมาก

แต่ถ้านางเจอตระกูลที่ขี้เหนียว นางก็จะไปที่ตระกูลศัตรูของหญิงสาวคนนั้น แล้วขอเงินก้อนหนึ่ง หลังจากกลับมา นางก็จะทรมานคุณหนูของตระกูลนี้อย่างหนักหน่วง——

ในท้ายที่สุด คุณหนูเหล่านี้ก็กลัวที่จะถูกนางทุบตีดุด่า พวกนางก็ยอมประพฤติตัวดีและว่านอนสอนง่าย จนชื่อเสียงของนางก็เลื่องลือไปทั่ว

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้พบกับคนอย่างเจียงว่านที่ต่อต้านและฟาดนางตรงๆ ! 

"เจียงว่าน! เจ้าหยุดนะ!" เจียงเฉิงกำลังจะโกรธจนแทบจะระเบิดออกมา เขาที่ก้าวไปข้างหน้าเพื่อคิดจะหยุดนาง แต่ใครจะคาดคิดว่า เจียงว่านกลับฟาดแส้ยาวมาที่เขาแทน

เขารีบหลบอย่างรวดเร็ว ถึงหลบแส้ได้ทันพอดีและไม่โดนเฆี่ยนหน้า

เจียงเฉิงตกใจและโกรธ รีบพูดกับกลุ่มผู้คุ้มกันจวนที่อยู่ข้างๆ เขาว่า "พวกเจ้ามานี่เร็ว! รีบเอานางออกไป!"

เดิมที เจียงเฉิงไม่ได้ตั้งใจจะให้กลุ่มผู้คุ้มกันลงมือ ไม่ว่าเจียงว่านจะแข็งแกร่งเพียงใด แต่นางก็เป็นเพียงหญิงสาวคนหนึ่ง แค่แม่นมเกาก็สามารถจัดการนางได้

แต่ใครจะคิดว่าหญิงสารเลวคนนี้จะกล้าหาญคับฟ้า ถึงขนาดกล้าลงมือกับแม่นมเกา

เขาออกคำสั่งด้วยความโกรธ ผู้คุมกันต่าวก็ตอบรับ และเข้าไปล้อมรอบเจียงว่านไว้

เจียงว่านตวัดแส้ในมือหนึ่งครั้ง เกี่ยวคอผู้คุ้มกันและฟาดเขาลงกับพื้น

ผู้คุ้มกันหมดสติโดยทันที

เมื่อเห็นเช่นนี้ ผู้คุ้มกันคนอื่น ๆต่างก็หวาดกลัว แล้วกัดฟันข่มใจก้าวไปข้างหน้า แต่ก็ถูกแส้อันแหลมคมฟาดลงมาและถูกเหวี่ยงลงกับพื้นเช่นกัน ต่างก็ร้องโอดโอยไม่หยุด

ใบหน้าของเจียงเฉิงซีดเผือก

แม่นมเกาถูกทุบตีทั่วร่าง นางล้มลงกับพื้นเลือดไหลหยด นางไม่มีแรงแม้แต่จะพูด

นางจ้องมองที่เจียงว่านด้วยความโกรธแค้น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ความแค้นในวันนี้ นางจะจำไว้!

นางจะต้องล้างแค้นนี้และทำลายชื่อเสียงของเจียงว่านให้ได้!

ในเมืองหลวงแห่งนี้ เพียงแค่นางพูดอะไรไป นางเชื่อว่าจะไม่มีผู้ชายคนไหนกล้าแต่งงานกับนังสารเลวนี่!

นางต้องการให้นังนี่โด่ดเดี่ยวไปชั่ชีวิตและมีชีวิตตกต่ำไปตลอดชีวิต!

เมิ่งฉินมองไปที่เหล่าผู้คุ้มกันและตำหนิว่าโง่เง่าอยู่ในใจ

ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว นางลุกขึ้นยืน พร้อมกับดวงตาแดงก่ำและน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้า: "ว่านเอ๋อร์ ข้ารู้ว่าเจ้าต้องทนทุกข์ทรมานมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ข้ารับรองว่าบ้านเราจะไม่กล่าวโทษที่เจ้าลักพาตัวจื่อฝู่ในตอนนั้น ได้โปรด ใจเย็นๆก่อน พวกเราครอบครัวเดียวกันมานั่งคุยกันดีๆดีกว่า ดีไหม? ไม่จำเป็นต้องทำให้ในบ้านวุ่นวายเช่นนี้"

เจียงว่านยกยิ้มเย็นชาและพูดว่า "ข้ากลับมาเพื่อเอาของทั้งหมดที่แม่ทิ้งไว้ให้ข้า! ถ้าพวกเจ้าไม่อยากให้มันวุ่นวายต่อไปอีก ก็คืนของให้ข้า แล้วข้าจะออกไปทันที!"

นางจะเอาของท่านแม่คืน และจะไม่ยอมเสียเปรียบชายหน้าเงินและหญิงชู้คู่นี้!

เจียงเฉิงแทบจะคลั่งด้วยความโกรธ นังสารเลวคนนี้มันช่างกล้าพูดนัก!

ทรัพย์สินของตระกูลซ่งหยุนถูกเขาผลานหมดไปนานแล้ว และจวนนายกหลังนี้ก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเงินของซ่งหยุนแม้แต่ตำลึงเดียว!

เหตุผลที่ตระกูล ตระกูลเจียงมีโชคลาภได้ก็เพราะตระกูลเมิ่ง

แม้แต่ตำแหน่งนายกของเขาก็ได้มาจากไท่เฟยขององค์ชายผู้สำเร็จราชการแทนเป็นผู้ขอมาให้

มันไม่เกี่ยวอะไรกับนังซ่งหยุนนั่นเลยซักนิด!

"เจียงว่าน เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร?" เจียงเฉิงพูดอย่างโกรธเคือง "จวนนายกตระกูลเจียงของข้ามีวันนี้ได้ มันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับแม่ของเจ้าเลยซักนิด!"

เจียงว่าน เยาะเย้ยและมองไปที่เมิ่งฉิน ด้วยสายตาเย็นชา: "ถ้างั้นเจ้าลองถามเมิ่งฉินดูล่ะ ว่าเงินในมือของนาง ใช่เงินที่แม่ของข้าหามาหรือไม่!"

เรื่องนี้นางรู้มาตั้งแต่ห้าปีก่อนแล้ว