เกิดใหม่: อย่าเย็นชากับข้า นิยาย บท 10

"ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ พระชายารองเสิ่นพาสาวใช้สองคนไปที่ลานตะวันตกแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

เฟิงเยวี่ยขยับเข้าไปใกล้รถเข็นแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงกดต่ำ

ผู้ที่นั่งตัวตรงอยู่บนรถเข็น แต่งกายด้วยชุดแต่งงานสีแดงเข้ม ใบหน้าเคร่งขรึมดุจน้ำค้างแข็ง มองไปยังฝูงชนที่กำลังส่งเสียงดังเอะอะ มุมปากของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อย แต่ในดวงตาสีดำลุ่มลึกสงบนิ่งทั้งคู่กลับไร้ซึ่งรอยยิ้ม

เมื่อได้ยินรายงานของเฟิงเยวี่ย ใบหน้างดงามของเขาก็ฉายแววไม่พอใจ "นางไปถึงที่ลานทางตะวันตกได้อย่างไร? "

เฟิงเยวี่ยสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ก้มศีรษะกล่าวว่า "กระหม่อมบกพร่องต่อหน้าที่ ท่านอ๋องโปรดทรงลงโทษด้วยพ่ะย่ะค่ะ! "

มุมปากของมู่หรงจิ่งยังคงโค้งอยู่ แต่ในดวงตากลับเผยให้เห็นความเย็นยะเยือกที่ทำให้คนหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด "ไปพาชายารองเสิ่นกลับไปที่ลานตะวันออก บอกนางว่าถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากเปิ่นหวาง ห้ามก้าวเท้าออกจากเขตลานตะวันออกแม้แต่ก้าวเดียว! "

“พ่ะย่ะค่ะ! ” เฟิงเยวี่ยกล่าวอย่างองอาจน่าเกรงขาม

ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งถ้วยชา เฟิงเยวี่ยก็กลับมาแล้ว "ท่านอ๋อง พระชายารองเสิ่นเสด็จกลับไปที่ลานตะวันออกแล้วพ่ะย่ะค่ะ! "

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เฟิงเยวี่ยก็กล่าวเสริมอีกว่า "พระชายารองซูทรงฟื้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

"ฟื้นแล้ว? "

“พ่ะย่ะค่ะฟื้นแล้ว ตอนนี้กำลังเดินรับลมอยู่ที่ริมสระน้ำในสวนพ่ะย่ะค่ะ! ” เมื่อเฟิงเยวี่ยพูดจบ สายตาก็จับจ้องสีหน้าท่าทางของเจ้านายตัวเองอย่างเงียบๆ 

"รับลม? "

มู่หรงจิ่งหัวคิ้วเลิกขึ้นเล็กน้อย

เฟิงเยวี่ยมีวิธีการจับอารมณ์สีหน้าคำพูดในแบบของตัวเอง รีบกล่าวว่า "ท่านอ๋องโปรดวางใจ มีชิงเหอติดตามไปด้วยทุกฝีก้าว แล้วด้านนอกลานตะวันตกยังมีราชองครักษ์ป่าขนนกอีกสามร้อยนายเฝ้าอยู่ ต่อให้พระชายารองซูติดปีกก็บินหนีไปไม่รอดพ่ะย่ะค่ะ! ”

มู่หรงจิ่งดวงตาเรียบเฉยไม่บ่งบอกอารมณ์ เขามือข้างหนึ่งวางลงบนที่เท้าแขนของรถเข็น แล้วกล่าวอย่างไม่เร่งไม่รีบว่า "เวลาไม่เช้าแล้ว จัดการให้แขกเหรื่อแยกย้ายกลับไปเสีย แล้วไปที่ลานตะวันตก"

ไปที่ลานตะวันตก?

เฟิงเยวี่ยรู้สึกผิดคาดเล็กน้อย

พระชายารองซูหนีการแต่งงานแล้วถูกจับกุมตัวกลับมา ในขณะที่พระชายารองเสิ่นตบแต่งเข้ามาอย่างเรียบร้อยถูกต้องตามประเพณี ไม่ว่าอย่างไรก็ควรไปที่ลานตะออกของพระชายารองเสิ่นมิใช่หรือ? 

ทว่าเขาก็ไม่กล้าถามมาก ได้แต่สั่งการให้พ่อบ้านลั่วจัดแจงให้แขกเหรื่อออกจากงาน จากนั้นก็เข็นนายตัวเองไปที่ลานตะวันตก