เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า นิยาย บท 1

1 /270

“เจ็บนะ……”

“เจ็บอะไร ตอนนั้นเจ้าทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้แต่งงานกับข้า วันนี้เจ้าทนความเหงาไม่ได้อยากร่วมหอกับข้าอีก คุณหนูใหญ่แห่งจวนแม่ทัพช่างได้รับการอบรมสั่งสอนมาอย่างดีเสียจริง เรียนรู้ความสามารถหญิงนางโลมมาวางยาข้า!”

“เจ็บจนตายก็สมควรแล้ว ทนไว้ซะ!”

เสิ่นหรูโจวถูกบีบคางเอาไว้ ความรู้สึกหายใจไม่ออกรุนแรงกับความแสบร้อนยากจะทนกำลังแผดเผาไปทั่วร่างกาย นางทุกข์ทรมานจนส่งเสียงโอดครวญออกมาด้วยความเจ็บปวด

ต่อให้ลืมตาไม่ขึ้นแต่นางฟังออกว่าเสียงที่อวดตนและเย็นชานี้คือเสียงของอ๋องอู่เฉิง…เซียวเฉินเหยี่ยน

คนที่นางรักมาเป็นสิบปี เป็นสามีภรรยากันมาเจ็ดปี และยังเป็นคนที่อยากให้นางตายที่สุดบนโลกใบนี้

แต่นางตายแล้วไม่ใช่รึ ตายด้วยพันมีดหมื่นแล่!

เสิ่นหรูโจวขมวดคิ้วมุ่นพร้อมพยายามลืมตา เมื่อเห็นหน้าชายหนุ่มที่ทับบนตัวนางชัดแล้ว นางพลันชะงักอึ้ง “เซียวเฉินเหยี่ยน! เป็นท่านจริง ๆ ด้วย!”

เปลวเทียนที่พลิ้วไหวส่องบนใบหน้าของเขา ยังคงเป็นใบหน้าที่หล่อเหลาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เพียงแต่หางตาไม่มีริ้วรอยที่เกิดจากการทำงานอย่างหนักแล้ว นัยน์ตาอันดำสนิทแฝงไว้ด้วยความน่าเกรงขามอันทรงพลัง ใบหน้านี้ยังคงเป็นใบหน้าที่นางแต่งงานด้วยเมื่อเจ็ดปีก่อน!

เมื่อมองโดยรอบแล้วเห็นตัวอักษรมงคล ความคิดของนางยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่

เหตุการณ์นี้ เรื่องวางยา…หรือว่า นางได้เกิดใหม่!!

“เสิ่นหรูโจว” เซียวเฉินเหยี่ยนหรี่ตาเป็นเรียวยาว เขาบีบคางของนางพร้อมกล่าวด้วยความเย็นชา “ใครอนุญาตให้เจ้าเรียกชื่อจริงของข้า!”

เสิ่นหรูโจวได้สติท่ามกลางความไม่สบอารมณ์ของเขาและมั่นใจแล้วว่าตนได้เกิดใหม่ และยังได้เกิดใหม่ในวันที่สองของการแต่งงานอีกด้วย

นางมองหน้าเขาแล้วดวงตาก็กลายเป็นสีแดงก่ำ ความเกลียดชังก่อตัวขึ้นภายในใจอย่างบ้าคลั่ง

เมื่อชาติก่อน นางคัดค้านท่านพ่อท่านพี่เพื่อเขา ถึงกระทั่งตัดขาดความสัมพันธ์ครอบครัวอย่างไม่นึกเสียดายและทำทุกวิถีทางเพื่อได้แต่งงานกับเขา

นางสมหวังในความปรารถนา ทว่าตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เขาไม่เคยยิ้มแย้มกับนางสักวัน เขาเกลียดชังนางเบื่อหน่ายนางเป็นเวลาสิบปีเต็ม ภายหลังเขาขึ้นครองราชย์เป็นฮ่องเต้ เขาไม่สนใจสิ่งอื่นใดและรับรักแรกที่มิอาจลืมเลือนของเขา…มู่หว่านชิงเข้าวัง และยังปล่อยให้มู่หว่านชิงเหยียดหยามรังแกนางอย่างตามใจชอบ

เสิ่นหรูโจวออกแรงสะบัดมือที่บีบคางของตนออก “ออกไปนะ เซียวเฉินเหยี่ยน!”

เซียวเฉินเหยี่ยนชะงักอึ้ง

เสิ่นหรูโจวรักเขา เป็นเรื่องที่ทุกคนล้วนทราบดี นางถึงกับละทิ้งความเย่อหยิ่งในฐานะการเป็นบุตรสาวของจวนแม่ทัพและเชื่อฟังเขาทุกอย่าง นางเคยขัดขืนเขาเมื่อไหร่!

และไม่เคยดุร้ายกับเขาเช่นนี้!

ทันใดนั้น สีหน้าของเขาก็หมองลงยิ่งกว่าเดิม นี่คือแผนการแสร้งปล่อยเพื่อจับของเสิ่นหรูโจวก็เท่านั้น!

เขาคว้ามือของเสิ่นหรูโจวแล้วยิ้มอย่างเย้ยหยัน

“เมื่อครู่นี้เจ้ายังปล่อยตัวเช่นหญิงนางโลม ตอนนี้กลับแสดงท่าทีไร้เดียงสา เจ้าคิดเล่นมารยาอะไร!”