เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า นิยาย บท 3

คอของเขาพลันเจ็บแปลบอย่างรุนแรงแล้วจู่ ๆ ก็รู้สึกชาไปทั้งตัว จากนั้นก็ล้มไปกับพื้น

“พระชายา นี่ท่าน…”

เสิ่นหรูโจวทิ้งปิ่นปักผมเปื้อนเลือดของตนเองขณะที่เขาอยู่ในอาการตกใจ นางมองเขาด้วยแววตาอันเย็นชา “หากยังตามข้ามาข้าจะไม่เกรงใจเจ้าอีก!”

ชาติที่แล้ว ตอนที่เซียวเฉินเหยี่ยนเข้าร่วมสงครามแย่งชิงบัลลังก์ เขาอยู่ในสถานการณ์อันตรายง่ายต่อการบาดเจ็บ นางอดเป็นห่วงไม่ไหวทุกครั้ง เพื่อรักษาบาดแผลให้กับเขา นางจึงเรียนรู้วิชาการรักษาจนเชี่ยวชาญและยังเรียนรู้ใช้ทักษะทางการแพทย์ป้องกันศัตรูอีกด้วย

เมื่อชาติก่อน นางช่วยเหลือจุนเจือเขา พอกลับชาติมาเกิด นางกลับได้ใช้มันกับคนของเขาแทน ช่างน่าขำสิ้นดี!

เสิ่นหรูโจวกล่าวเยาะเย้ยตนเองแล้วหันหลังเดินจากไป

จวินอู่ยังอยู่ในอาการตกใจนอนอยู่กับพื้น เขารู้สึกชาและเจ็บไปทั้งตัวและขยับตัวไม่ได้

เสิ่นหรูโจวถึงกับใช้ปิ่นปักผมแทงเขา เมื่อก่อนนางมีแต่ทำดีกับเขา วันนี้นางกินยาอะไรผิดกันแน่ถึงกล้าทำกับเขาเช่นนี้และแทงได้เจ็บมาก!

ที่สำคัญ ตำแหน่งและแรงที่ปิ่นแท่งนั้นแทงลงมาล้วนคุมได้อย่างแม่นยำ คนที่สามารถลงมือเช่นนี้ได้ ไม่ใช่ผู้มีวิชาศิลปะการต่อสู้ที่เก่งกาจก็เป็นหมอที่เชี่ยวชาญวิชาการแพทย์ฉีหวง!

เสิ่นหรูโจวไม่มีวิชาศิลปะการต่อสู้และไม่รู้วิชาการแพทย์เลยนี่!

จวินอู่พลันรู้สึกเหมือนไม่เคยรู้จักเสิ่นหรูโจวมาก่อน ราวกับว่าตั้งแต่วันนี้นางเปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน!

เวลาผ่านไปราวหนึ่งถ้วยชา อาการตัวชาของจวินอู่เริ่มหายไปช้า ๆ เขาทนความเจ็บปวดและลุกขึ้นอย่างเร่งรีบ มือถือหนังสือหย่าและตรงไปหาเซียวเฉินเหยี่ยนทันที…

แต่ฤทธิ์ยาที่อยู่ข้างในร่างกายของเสิ่นหรูโจวออกฤทธิ์แรงขึ้นเรื่อย ๆ นางเจ็บที่คอมาก

แม้ว่านางกับเซียวเฉินเหยี่ยนไม่มีความสัมพันธ์นั้นเกิดขึ้นกันจริง ๆ แต่เขาไม่ได้ต่างจากสุนัขเท่าไหร่ เขากัดที่คอของนางแรงมาก นางทนความเจ็บปวดเอาไว้จนกลับมาถึงเรือนของตนเอง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน