เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 3

ตระกูลเฉิงมีแค่บ้านอิฐดินสองห้อง ข้างนอกจะเป็นลานกว้าง ล้อมรอบไปด้วยรั้วไม้ไผ่เป็นระเบียบ ห้องครัวและห้องน้ำจะอยู่ในลานบ้าน อยู่ทางด้านซ้ายและด้านขวา

คำนึงถึงลูกสะใภ้มาจากในเมือง ไม่ชินกับสภาพแวดล้อมทรุดโทรมของหมู่บ้าน เมื่อไม่กี่วันก่อนตระกูลเฉิงจึงซ่อมแซมจัดการบ้านอิฐดินให้สะอาด เพิ่มห้องน้ำขนาดใหญ่ด้านหลังให้คู่รักหนุ่มสาวใช้ตามลำพัง

คุณพ่อของเฉิงเทียนหยวนชื่อเฉิงมู่ไห่ คุณแม่ชื่อหลิวอิง เป็นคนชนบทที่ซื่อตรง

เฉิงมู่ไห่ประพฤติตนซื่อสัตย์และตรงไปตรงมา ตอนเด็กๆ เคยเรียนหนังสือกี่ปี จึงค่อนข้างมีความรู้

สมัยวัยรุ่นเป็นคนงานอยู่ที่โรงงานปุ๋ยเคมีในอำเภอ สภาพแวดล้อมในอำเภอดี โอกาสก็มีมาก ไม่นานเขาก็รับภรรยาและลูกไปด้วย

พ่อเซวียเป็นช่างเทคนิคในโรงงานปุ๋ยเคมี มาจากเมืองใหญ่อย่างเมืองหลวง เพราะหอพักในโรงงานเล็กเกินไป จึงพาภรรยาและลูกสาวออกไปเช่าบ้านอยู่

ด้วยความบังเอิญ ทั้งสองครอบครัวจึงอาศัยที่ปากซอยต้าหูถงเดียวกัน

เพื่อนบ้านละแวกนั้น ล้วนเป็นพนักงานในโรงงานปุ๋ยเคมี ทั้งสองครอบครัวสนิทสนมกันมาก เหล่าเด็กน้อยก็เล่นด้วยกันอยู่บ่อยๆ

น่าเสียดายเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิด วันหนึ่งตอนนำวัตถุดิบเข้าโรงงานปุ๋ยเคมีเกิดอุบัติเหตุถล่มลงมา พ่อเฉิงช่วยชีวิตพ่อเซวียโดยไม่สนอันตราย จนตัวเองเสียแขนไปข้างหนึ่ง

คนงานเสียแขนไปข้างหนึ่ง และสูญเสียแรงงานด้วยเช่นกัน

พ่อเซวียรู้สึกประทับใจมาก จึงหมั้นหมายเซวียหลิงลูกสาวอายุห้าขวบเพียงคนเดียวเป็นลูกสะใภ้ตระกูลเฉิง และสัญญาว่าจะดูแลตระกูลเฉิงตลอดไป

ข่าวร้ายก็มาถึงโดยไม่คาดคิด โรงงานปุ๋ยเคมีปิดกิจการไปแล้ว

พ่อเซวียคือคนที่มาจากเมืองหลวง จึงต้องพาภรรยาและลูกสาวกลับบ้านเดิม

พ่อเฉิงเป็นคนชนบท หลังจากพาครอบครัวกลับไปที่ชนบท เนื่องจากเสียแขนไปข้างหนึ่ง จึงใช้ชีวิตอย่างลำบากยากแค้นมาโดยตลอด

ทำงานเหน็ดเหนื่อยอย่างยากลำบากมาหลายปี ทำให้เฉิงมู่ไห่และหลิวอิงดูแก่ชรามาก

เฉิงมู่ไห่นอนพิงพนักเตียง สีหน้าแย่มาก กำลังปรึกษากับภรรยาเสียงทุ้มต่ำ

"การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ เมื่อวานเราไม่มีเงินจัดงานเลี้ยงคนในหมู่บ้าน วันนี้จะไม่มีแม้แต่ขนมมงคลได้ยังไง......"

หลิวอิงน้ำตาคลอเบ้า อธิบายว่า "ก่อนหน้านี้เรายืมเงินมาเยอะมากให้คุณไปหาหมอ จัดงานแต่งก็จ่ายไปอีก ส่วนขนมมงคลฉันสั่งไปแล้ว แต่เขาไม่ยอมมาส่ง......กลัวพวกเราไม่มีเครดิตจ่าย"

เฉิงมู่ไห่ถอนหายใจยาวเหยียด ถามขึ้น "ตอนอาหยวนกลับมาจากสหกรณ์ร้านค้า ยังมีอีกสามสี่ร้อยหยวนไม่ใช่เหรอ?"

หลิวอิงเช็ดน้ำตาตอบ "นั่นมันค่าจ้างส่วนใหญ่ที่เขาเก็บไว้ ไม่อยากเอาออกมาใช้แล้ว หลังจากคืนเงินค่ารักษาคลินิกกับเงินกู้ เหลือสิบกว่าหยวน ก็เอาไปซื้ออิฐสร้างห้องน้ำหมดแล้ว"

เฉิงมู่ไห่พูดด้วยเสียงอู้อี้ "แต่งงานมามีแค่จุดพลุ แม้แต่ขนมมงคลก็ไม่มี ไม่แปลกใจที่เจ้าสาวจะโกรธ......"

สามีภรรยาเฒ่ากำลังนอนถอนหายใจภายในห้อง ได้ยินเสียงละเอียดอ่อนเรียกขึ้นจากด้านนอก "คุณพ่อ! คุณแม่!"

สองสามีภรรยาเฒ่าตกตะลึงทันที!

เห็นแค่เซวียหลิงเดินเข้ามา ยิ้มแย้มพูดขึ้น "แม่ น้ำร้อนในครัวเดือดแล้วค่ะ"

หลิวอิงพยักหน้าตอบ "อ่อๆ" แล้วหัวเราะแหะๆ

"หลิงหลิงนี่เอง......เมื่อคืนนอนหลับสบายไหม? ทำไมตื่นเช้าขนาดนี้ล่ะ? ไปนอนต่ออีกหน่อยดีกว่า"

เซวียหลิงส่ายหน้ายิ้มตอบ "ไม่ง่วงแล้วค่ะ"

สองผู้เฒ่าเห็นเธอเข้ามา ก็รู้สึกระมัดระวังอยู่พักหนึ่ง

ถึงจะบอกว่าการแต่งงานครั้งนี้เตรียมการมาหลายปี แต่ระยะเวลาห่างกันมานาน ทั้งสองครอบครัวไม่ได้ติดต่อกันเลยในช่วงปีที่ผ่านมา

จู่ๆ ไปขอแต่งงาน นอกจากเงินของขวัญเพียงเล็กน้อย ก็ไม่มีอะไรเลย แถมยังให้เธอรีบร้อนแต่งเข้ามาอีก น่าลำบากใจสำหรับเธอจริงๆ

เมื่อวานเธอเอะอะโวยวาย สองสามีภรรยาเฒ่าเงียบไม่กล้าเอ่ยปาก ในใจรู้สึกผิดกับเธอ

เซวียหลิงมองออก จึงรีบเร่งเดินไป โค้งคำนับพวกเขาสองคน

"คุณพ่อ คุณแม่ ฉันอยากขอโทษพวกท่านสำหรับเรื่องเมื่อวาน ฉันรู้สึกเมารถนิดหน่อย นั่งรถมาหลายวัน ทั้งง่วงและรู้สึกไม่สบายตัว เมื่อวานมาถึงก็เลยอารมณ์เสียไปเรื่อย ฉันรู้สึกผิดมาก ไม่ควรอารมณ์เสียตามใจชอบ ขอโทษนะคะ! พวกท่านได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย!"

เซวียหลิงเป็นหญิงสาวที่กล้าหาญมาตั้งแต่เด็ก มีนิสัยปากร้ายและตรงไปตรงมา ยืนกรานในสิ่งที่ถูกต้อง และแก้ไขในสิ่งที่ผิดพลาด

เด็กๆ ในปากซอยต้าหูถงกล้ารังแกเธอ เธอก็กล้ารังแกกลับอย่างสุดตัว อารมณ์ร้อนจนเพื่อนบ้านละแวกนั้นให้ชื่อเล่นว่า "เสือสาว"

พ่อเฉิงกับแม่เฉิงงงไปหมดแล้ว!