เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 4

ตอนใกล้เที่ยง ชาวบ้านส่วนใหญ่กินขนมมงคลเสร็จก็กลับบ้านกันหมดแล้ว เหลือแค่คุณอาและภรรยาเขายังคงแทะเม็ดแตงดื่มชาพูดคุยกัน

"หลานหยวน ยินดีด้วยนะ! สะใภ้สุดสวย! ใจกว้าง! ปากก็หวาน!"

"สาวเมืองกรุงนี่แตกต่างจริง! ผิวขาวราวหิมะ! โคตรเหมือนลูกคุณหนูในทีวีเลย!"

เฉิงเทียนหยวนแค่นยิ้ม พยักหน้า

"ขอบคุณครับคุณอาเปียวกับคุณอาสะใภ้"

เฉิงเปียวหัวเราะแหะๆ กลอกตาหนึ่งรอบ แล้วโบกมือเรียกเฉิงเทียนหยวน

"หลาน หลานมานี่หน่อย มีเรื่องจะคุยกับนาย"

เฉิงเทียนหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย พยักหน้าตอบรับอย่างสุภาพ แล้วเดินตามเฉิงเปียวออกไป

เซวียหลิงกำลังช่วยแม่สามีทำความสะอาดม้านั่ง เห็นพวกเขาเดินออกไปนอกลานบ้าน ก็เลิกคิ้วอย่างสงสัย

อาเฉิงเปียวคนนี้......เหมือนมีความทรงจำอยู่นิดหน่อย

จำได้ว่าชาติที่แล้วก่อนที่เฉิงเทียนหยวนจะหนีออกจากบ้าน เคยเซ็นสัญญาโอนที่ดินฉบับหนึ่งกับคุณอา ขายที่ดินยี่สิบหมู่*หน้าบ้านให้กับเขาในราคาที่ถูกมาก

ตอนนั้นเฉิงเทียนฟางน้องสาวเฉิงเทียนหยวนโกรธมาก วิ่งเข้ามาในห้องหอด่าเธอยกใหญ่ว่าทำให้คนอื่นเสียหาย บอกว่าในบ้านไม่มีเงินแล้ว ยังต้องยืมเงินมาแต่งเธอเข้าบ้านอีก แถมบอกว่าคุณอาไร้เหตุผล คู่บ่าวสาวเพิ่งแต่งงานก็มาทวงเงิน ไม่มีเงินก็บังคับให้พี่ใหญ่ขายที่ดิน เอะอะโวยวายว่าทุกอย่างมันเป็นเพราะเธอพี่สะใภ้คนนี้!

ในตอนนั้นเธอแค่อยากออกไปจากตระกูลเฉิง ยังเป็นวัยรุ่นอารมณ์ร้อน เมื่อถูกเฉิงเทียนฟางโวยวายใส่ ก็อารมณ์เสียตาม และทะเลาะกับหล่อน

บอกว่าครอบครัวพวกเขาไม่มีเงินยังกล้าขอแต่งงานอีก การชำระหนี้สินไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไร คืนไม่ไหวก็สมควรแล้วที่ครอบครัวพวกเขาตกหลุมพราง!

เฉิงเทียนฟางโดนเธอโมโหใส่จนพูดไม่ออก กระทืบเท้าร้องไห้วิ่งออกไป......

เซวียหลิงคิดดูแล้วรู้สึกว่าคุณอาเปียวคนนี้อาจจะบังคับให้เฉิงเทียนหยวนขายที่ดิน ไม่กล้าลังเล รีบตามไป

เห็นคุณอาทำหน้าเข้มงวดอยู่ไกลๆ แถมยังใช้นิ้วชี้ไปยังที่ดินรกร้างขนาดใหญ่ตรงหน้า พร้อมทำท่าทางไปด้วย

เฉิงเทียนหยวนทำหน้าตึงเครียด แล้วส่ายหน้า

คุณอาร้อนใจทันที ตำหนิเสียงดัง "แค่ค่าจ้างอันน้อยนิดของนาย เมื่อไรจะคืนหมด?! แขนพ่อนายพิการไปแล้ว ทำไร่ทำนาไม่ได้ นายอยู่อำเภอเกือบทุกวัน จะดูแลการปลูกพืชไร่ได้ที่ไหนกัน ปล่อยให้มันรกร้างสู้ขายให้อาดีกว่า!"

เฉิงเทียนหยวนทำหน้าขรึม ก้มศีรษะลง ดูเหมือนกำลังครุ่นคิดอยู่

เซวียหลิงแอบร้อนใจเงียบๆ กำลังจะเดินออกไปจากลานกว้าง ก็ได้ยินแม่สามีตะโกนเรียกมาทางด้านหลัง

ที่แท้หลิวอิงนึกว่าเธอเห็นถนนลูกรังนอกบ้าน เลยยิ้มอธิบาย

"หลิงหลิง ถนนใหญ่หน้าบ้านเราเพิ่งซ่อม มาทางนี้สะดวกมากนะ! เลี้ยวข้างหน้านี้เป็นคณะกรรมการหมู่บ้าน ตรงไปข้างหน้าอีกหน่อยเป็นหมู่บ้านตระกูลโอวหยาง เดินตรงไปอีกฝั่งก็จะเห็นถนนจังหวัด เดินต่อไปอีกครึ่งชั่วโมงก็จะเจออำเภอ"

เซวียหลิงพยักหน้าเข้าใจทันที

ตอนนั้นเธอคิดว่าหมู่บ้านตระกูลเฉิงคือเขตทุรกันดาร คิดว่าไม่ต่างกับสลัมเมืองหลวงมากนัก ที่จริงแล้วเธอวิสัยทัศน์คับแคบ

อำเภอที่ไม่ไกลจากที่นี่เรียกว่าอำเภอหรงหวา อีกไม่นานจะถูกจังหวัดกำหนดให้เป็นเขตพัฒนาเศรษฐกิจที่สำคัญ ภายในเวลาสั้นๆ หนึ่งปีถึงสองปีจะพัฒนาครั้งยิ่งใหญ่สะเทือนโลก

หมู่บ้านตระกูลเฉิงอยู่ใกล้กับอำเภอหรงหวามาก การเดินทางสะดวก อีกไม่นานก็จะพัฒนาแล้ว ในหมู่บ้านจะมีเศรษฐีมากมาย

ไม่ใช่แค่นี้ ในภายหลังหมู่บ้านตระกูลเฉิงจะถูกรวมเข้าไปในชานเมืองเขตพัฒนา ราคาที่ดินจะสูงขึ้น ผู้ที่มีพื้นที่ไร่นาเมื่อก่อนกลายเป็นมหาเศรษฐีกันหมด