เล่ห์รักมาเฟีย นิยาย บท 4

บทที่ 3

เวลาประมาณสองทุ่ม พัชชาเดินกลับบ้านหลังจากที่ทำงานเสร็จ วันนี้เธอไปช่วยพี่ที่รู้จักขายเสื้อผ้าที่ตลาดนัด รายได้นิดหน่อยพอประทังชีวิต ที่เธอต้องเดินกลับเพราะจักรยานของเธอพังไปเมื่อสองวันก่อน

"ลุงนะลุง ขี้โกหกชะมัดเลย แล้วบอกจะซื้อมาคืน หึ" จมูกปลายเชิ่ดยู่เล็กน้อย เมื่อนึกถึงมาเฟียหนุ่มต้นเหตุที่ทำจักรยานเธอพัง

หญิงสาวเดินกลับบ้านแต่ก็ต้องแปลกใจ เมื่อเห็นรถคันหรูสีดำเงาวับจอดอยู่หน้าบ้าน ขาเรียวยาวที่จะก้าวหยุดชะงัก

"รถใครเนี่ย" เธอเดินดูรอบรถ พลางส่องดูด้านในพบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีคนอยู่เลย

ตุบ! เพล้ง!! ผลั่ก!

ร่างบางหันขวับอัติโนมัติเมื่อได้ยินเสียงดังมาจากในบ้าน เธอรีบวิ่งเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว

"เงินที่มึงขโมยมาอยู่ไหน!!" ชายฉกรรจ์ชุดดำหลายคนกำลังยืนซ้อมนายเสน่ห์อย่างเอาเป็นเอาตาย ใบหน้าเขียวช้ำจากการโดนซ้อม เลือดไหลออกมาเป็นทาง

"พ่อ!!" พัชชาวิ่งเข้าไปหาพ่อเลี้ยงที่นอนฟุบอยู่กับพื้น แต่ถูกตรึงไว้ด้วยมือหนาชายฉกรรจ์อีกคน เธอเบิกตากว้างอย่างตกใจ

"อึก.."

"พวกคุณเป็นใคร! ทำอะไรที่บ้านฉัน ออกไปนะ!" พัชชาตวาดแห้วแวดๆ ใส่ชายฉกรรจ์อย่างกล้าหาญ ทั้งที่ในใจกลัวจนตัวสั่น

ตุบ! ผลั่ก!!

ชายชุดดำกระทืบพ่อเลี้ยงเธอซ้ำอีกรอบ พัชชาดิ้นรนอย่างร้อนใจ คนพวกนี้เป็นใครกัน แล้วมาอยู่บ้านเธอได้ยังไง

"ไอ้พัชเอ้ย" ยายหอมเอ่ยเรียกหญิงสาวจากในครัว ยายวิ่งเข้ามาหลบเพราะหวาดกลัวคนพวกนี้

"ยาย! ยายเป็นอะไรไหมจ๊ะ" พัชชาสะบัดแขนหลุดจากการเกาะกุม วิ่งเข้าไปหายายที่นั่งตัวสั่นอยู่ในครัว

"ไม่ ยายไม่เป็นอะไร พ่อหนุ่มเขาไม่ทำอะไรยาย"

"พ่อหนุ่ม? คนใจร้ายพวกนั้นหรอยาย แล้วเขามาทำร้ายพ่อทำไม หนูจะแจ้งตำรวจ!" ร่างบางลุกขึ้นยืน ก่อนจะถูกยายดึงให้นั่งลง

"แจ้งให้เขามาจับพ่อเอ็งรึ"

"มะ..หมายความว่าไงจ๊ะ" พัชชาเอียงคอถามอย่างงุนงง คนพวกนั้นทำร้ายพ่อเลี้ยงเธอ แล้วทำไมตำรวจจะจับพ่อเธอล่ะ

"ก็พ่อเอ็งมันไปขโมยเงินเขามาล่ะสิ! เขาถึงตามมาซ้อมมันนี่ไง!" ยายหอมพูดอย่างโกรธเคืองที่เสน่ห์นำความเดือดร้อนมาให้

"ห๊าาา!! ขโมย!" หญิงสาวร้องดังอย่างตกใจ

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าหนังดังกระทบพื้นไม้ ก่อนที่ร่างกำยำของมาเฟียหนุ่มจะมาหยุดยืนด้านหลังเธอ

"เออ ขโมย! พ่อเธอขโมยเงินฉัน แถมเป็นหนี้บ่อนอีกตั้งหลายล้าน! มีปัญญาชดใช้ไหม" เสียงทุ้มเอ่ยกระด้างอยู่ด้านหลังพัชชา ทำให้เธอต้องเงยหน้ามองเจ้าของเสียง

"ห๊าา หลายล้าน!" แล้วเธอก็ต้องอึ้งอีกรอบ เงินไม่ใช่น้อยๆ เลย ลำพังกินวันละร้อยยังแทบแย่

"พ่อหนุ่ม อย่าทำอะไรฉันกับหลานเลยนะ พวกเราไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ถ้าจะทำก็ทำไอ้เสน่ห์คนเดียว" ยายหอมยกมือไหว้ชายหนุ่มอย่างอ้อนวอน เป็นห่วงหลานสาวกลัวชายหนุ่มจะทำอะไร

"เธอเป็นลูกไอ้หมอนี่เองหรอ?" ร่างกำยำย่างสุขุมเข้าหาหญิงสาว ก่อนจะพินิจใบหน้าของเธอ เหมือนเขาเคยเจอเธอที่ไหนสักแห่ง

"เอ๋? " ปากอิ่มเม้มจนเป็นเส้นตรง จะตอบยังไงดี เธอก็เป็นลูกที่ไม่แท้ เป็นลูกเลี้ยงแต่ก็เป็นลูก เอ๊ะ สรุปเป็นหรือไม่เป็น เด็กสาวคิดอย่างสับสน

"นี่แค่ตอบว่ามึงเป็นลูกหรือไม่เป็น ทำไมต้องคิดนานจังวะ หรือไอ้นี่ผัวมึง" มาเฟียหนุ่มเท้าเอวจ้องหน้าเด็กสาวอย่างหงุดหงิด

"บะ..บ้าหรอ เขา ปะ..เป็นพ่อ...เลี้ยงหนูค่ะ" เธอละล่ำละลักตอบ เมื่อเห็นปืนเหน็บอยู่ที่เอวมาเฟียหนุ่ม หากเขาไม่พอใจขึ้นมาอาจจะยิงเธอทิ้งก็เป็นได้

"อย่าทำอะไรยายกับนังพัชเลยนะพ่อหนุ่ม ปล่อยพวกเราไปเถอะ"