เล่ห์สวาท นิยาย บท 5

นราวดีคิดตามกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะอ้าปากค้าง เขาหาว่าเธอซื่อบื้อเหรอ เขาทำหน้าว่าอือ.. ฮึ

คนบ้าหลอกด่าเธอ

ไม่กินปลาคือไม่ฉลาด

คนบ้า!

“พี่เก้าหลอกหนูนาเหรอคะ”

เธอเพิ่งรู้ทันเขาเมื่อสายเกินไปแล้ว

“เช็ดผมให้หน่อย”

เขาอ่อยหนักมาก ไม่สนใจตอบคำถามของคนซื่อบื้อแต่แสนน่ารัก ดึงมือเธอไปจับผ้าขนหนูผืนเล็กและขยี้เบาๆ บนศีรษะ

เธอดึงมือหนี แต่เขากดไว้เลยต้องเช็ดให้ เสมองไปทางอื่น แล้วก็เช็ดหลับหูหลับตาเช็ดอย่างเขินอาย

“อุ๊ย!”

เพราะเธอไม่มองเลยโดนแกล้ง เขาเลื่อนมือเธอไปกุมท่อนล่างแทน

นราวดีอ้าปากค้างกับความใหญ่โตของเขา แทบจะกรีดร้องแต่เขาตะปบปากของเธอเอาไว้ก่อนจะกดลงบนเตียง เธอส่ายหน้าไปมา

“ห้ามกรี๊ดนะ ไม่งั้นจะจูบ”

เธอพยักหน้าทันทีเมื่อโดนขู่

“ไปอาบน้ำสิ ไม่ร้อนเหรอไง”

“ค่ะ ค่ะ”

คนซื่อบื้อหันรีหันขวางรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ เธออาบน้ำอยู่นาน ก่อนจะกัดปากตัวเอง ลืมเอาชุดนอนมาเปลี่ยน จะออกไปยังไง นุ่งผ้าขนหนูออกไปเหรอ

บ้าจริงเชียว!

เดี๋ยวต้องแอบมองด้านนอกก่อนว่าเขายังอยู่หรือเปล่า ไม่แน่เขาอาจจะกลับไปแล้วก็ได้

เธอแง้มประตูแอบโผล่หน้าออกไปแต่ปรากฎว่าเขาไม่อยู่

ทางสะดวก...

เมื่อเห็นว่าไร้เงาของเขา เธอก็เลยรีบวิ่งจู๊ดออกมาจากห้องน้ำ เพื่อแต่งตัว

“พี่เก้า”

เธออ้าปากค้างเมื่อเขามายืนอยู่ด้านหลัง ก่อนจะดึงผ้าขนหนูไปเช็ดผมให้เธอ

มองสบตาเขาในกระจกก่อนจะหลบวูบหน้าแดงซ่าน

“พี่เก้ายังไม่กลับเหรอคะ”