เลขาหน้าหวานกับท่านประธานมาดเข้ม นิยาย บท 7
“ผมไม่เข้าไปที่ทำงานอีกแล้ววันนี้ ถ้าไม่ตกลงที่นี่ผมจะคิดทบต้นทบดอก แต่ถ้าคุณขึ้นไปคุยกับผมบนห้อง ได้นั่งตากแอร์เย็นฉ่ำ ดื่มน้ำแก้กระหาย ผมจะลดหนี้ให้คุณทันที”
เธอมองอย่างไม่ไว้ใจ ครามเป็นพวกไว้ใจไม่ได้ เธอสาบานว่าจะไม่ขึ้นห้องไปกับเขาเด็ดขาด
“ว้าย!”
เพียงดาราแค่คิดว่าจะไม่ขึ้นไป แต่คนบ้าป่าเถื่อนแบกเธอขึ้นบนบ่าพาเธอตรงไปยังลิฟต์
พอเธอจะตะโกนให้คนช่วยเขาก็หวดสะโพกแรงๆ
“โอ๊ย! คนบ้าป่าเถื่อน”
“ลิฟต์ส่วนตัวของผมเอง ร้องแหกปากก็ไม่มีคนมาช่วยคุณหรอก”
พออยู่ในลิฟต์เขาก็พูดอย่างเป็นต่อ ยื่นหน้าเข้ามาหายียวนกวนประสาท เธอถลึงตาเข้าใส่ ครามหัวเราะลงลูกคอ เพียงดารากะพริบตาปริบๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นคนหน้ายักษ์หัวเราะ
“คุณหัวเราะอะไร”
“ไม่เคยเห็นคุณทำหน้าแบบนี้ แถมกล้ามากนะถลึงตาใส่ผมด้วย”
เขาเดินเข้าหา ก่อนจะค้ำมือไปกับผนังลิฟต์ เธอเม้มปากแต่หนีเขาไม่พ้นเลยโดนกักเอาไว้ในอ้อมแขนแกร่ง
ครามก้มลงมาหา เธอหลับตาปี๋ดันอกกว้างของเขา ก่อนที่ประตูลิฟต์จะเปิดออก
ร่างสูงกระชากทีเดียว ร่างเล็กก็ปลิวออกไปจากลิฟต์อย่างรวดเร็ว
“นี่คุณ”
เธอกดเท้าเอาไว้ ไม่ยอมให้เขาลากเข้าไปภายในห้อง
“ไม่อยากลดหนี้สินหรือไง”
เขาดันเธอเข้าไป หญิงสาวผวา หันมามองประตูห้องที่ปิดเรียบร้อยแล้ว เธอถอยหนีก่อนจะไปชนเข้ากับโซฟากลางห้อง
“ว้าย!”
เพียงดาราผวาก่อนที่ร่างสูงจะตามมาทาบทับ เธอเม้มปากแน่น ดันอกกว้างของเขาออกห่าง
“ยกแรกผมขอเป็นค่าอาหารแล้วกัน”
“ไหนคุณบอกว่าคุณจ่าย”
เธอระล่ำระลักถามตาโต
“ผมบอกว่าผมจ่าย แต่ผมบอกคุณหรือเปล่าว่าผมเลี้ยง”
ใช่... เขาไม่ได้บอก
แต่...
“คนเจ้าเล่ห์” เธอว่าเขาอย่างโมโห
“เวลาคุณโมโหนี่น่าฟัดชะมัดเลย แต่ผมจะชอบที่สุดเวลาคุณโมโหใต้ร่างผม”
“โรคจิต”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เลขาหน้าหวานกับท่านประธานมาดเข้ม