เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 3

จากนั้นไม่นาน หน้าผากของเธอกับเจ้าบ่าว ก็ถูกหลวงพ่อเจิมให้ โดยการใช้เทียนที่คนแป้งร่ำกับเครื่องหอมจนเข้ากันดี แล้วใช้ด้ามเทียนมาแตะตรงหน้าผากเธอกับเขา

“เจ้าบ่าวพาเจ้าสาวไปนั่งตั่งได้เลยค่ะ ใกล้จะได้เวลารดน้ำสังข์แล้วค่ะ”

ทีมงานเข้ามากระซิบ ไรยาเลยถูกเจ้าบ่าวประคองมือบางไปอีกห้อง ที่จัดเก้าอี้ไว้ไม่มาก เพราะแขกเป็นคนใกล้ชิดของเขามากกว่า ส่วนจากฝ่ายเธอ มีญาติพี่น้องไม่กี่คน เพื่อนก็เหลือแค่กุ้งกับกิ๊ฟซี่ที่เธอเชิญมางานช่วงเช้า

ส่วนช่วงเย็นก็จะเป็นเพื่อนไม่ค่อยสนิทมาก และถูกทีมจัดงานวางตัวไว้ให้เป็นเพื่อนเจ้าสาว เพราะต้องใช้หลายคน

เจ้าสาวแสนสวยจำต้องสลัดความคิดเรื่องนี้ออกจากหัวก่อน แล้วให้ความสนใจกับแขกฝ่ายตัวเอง ก็จะมีเพื่อนในแวดวงธุรกิจของพ่อ ที่ต่างหนีหน้าตั้งแต่ตอนกิจการของพ่อเริ่มแย่แล้ว

แต่พ่อก็เชิญคนพวกนี้ รวมทั้งเชิญพนักงานระดับผู้จัดการ กับผู้ช่วยผู้จัดการราวสามสิบคนสำหรับงานช่วงเช้า ส่วนช่วงเย็นก็จะมีเพิ่มมาอีกราวๆ สองร้อยกว่าคน เพื่อไม่ให้ฝ่ายชายคิดว่าเธอกับพ่อเป็นพวกไร้ญาติขาดมิตร

“คุณโอเคมั้ยครับ”

ไรยาหันไปหาเจ้าบ่าว ที่ส่งเสียงแผ่วเบาอยู่ข้างหู ขณะจูงมือเธอเดินไปถึงตั่งคู่

“ค่ะ”

เลยรีบเรียกสติกลับเข้าตัว แล้วค่อยๆ ขึ้นไปนั่งบนตั่ง มีเขาคอยช่วย เพราะรองเท้าส้นเข็มที่ใครมองว่าสวย อาจทำเธอสะดุดล้มตอนไหนก็ได้ แต่ก็ชอบสีทองของมันมาก เข้ากับชุดดี แบรนด์นี้และรุ่นนี้ เธอไม่ได้เลือกเอง แต่เป็นทีมจัดงานเลือกมาให้ ตามคำสั่งของเจ้าบ่าวที่ทีมงานบอกเธอว่า

“คุณเอชย้ำกับเราตลอดค่ะ ว่าทำยังไงก็ได้ ขอแค่ให้เจ้าสาวสวยสุด เด่นสุด และดูแพงที่สุด งบประมาณไม่เกี่ยงค่ะ”

เธอรู้ดีว่า รองเท้าคู่นี้ กับคู่ที่จะเอาไว้ใส่ในงานช่วงเย็น ซึ่งจะมีสองคู่ หนึ่งคือเอาไว้ใส่กับชุดเจ้าสาวยาวลากพื้นตอนเปิดตัว ส้นจะสั้นหน่อย เพื่อกันไม่ให้สะดุดล้ม กับอีกคู่ คือใส่ตอนจะต้องเดินทักทายแขกในงาน คู่นั้นจะต้องสวยเลิศและดูแพงระยับ

เพราะจะเปลี่ยนเป็นชุดที่สั้นขึ้น ราคารวมกันสามคู่แล้วก็เกือบสี่แสนบาท มันไม่ใช่เงินจำนวนมาก และไม่ใช่เธอไม่เคยใช้ ตอนฐานะการเงินของครอบครัวมีเหลือเฟือ แต่เธอก็ไม่คิดจะซื้ออีก เมื่อรู้ว่ามันออกจะสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ

“เฮ้ย ดูสิวะพวกแก เจ้าบ่าวของเราดูแลเจ้าสาวยังกับลูกน้อยเลยว่ะ”

เสียงนี้ดังขึ้น ตามด้วยเสียงหัวเราะครืน ไรยาเงยไปมองเพื่อนเขา ส่วนเธอกับเพื่อนๆ ต่างก็มีงานรัดตัว เลยห่างกันไป แต่เธอก็ดีใจที่ทั้งสองลางานและถึงกับนั่งเครื่องมาร่วมงาน ส่วนเพื่อนคนอื่นที่ไม่ได้สนิทมาก ก็แทบจะไม่ได้ติดต่อกันเลย

“อะไรวะมึง แต่งปุบปับแบบกูรับแทบไม่ทันเลยเหรอ”

“อือ”

“ป่องหรือเปล่าวะมึง”

“ป่องไม่ป่อง ถ้ากูท้องมึงก็ลองนับวันเอาดิ ว่าแต่จะมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้ป่าวเนี่ยะ”

“ไปสิวะ เพื่อนแต่งทั้งที”