เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 28

“เออๆ รู้แล้วว่าหิว ไม่ต้องตะโกนก็ได้มั้ยวะมึง” กิ๊ฟซี่หน้างอใส่นิดๆ

“ก็กูหิวนี่หว่า ว่าไงย้า จะไปหรือเปล่า”

ถ้าอีคุณย้าไม่ไป คนอื่นก็เหมือนจะไม่อยากไป ไม่รู้เป็นอะไรนักหนา ต้องคอยตามตลอด เบื่อสุดๆ

“ไปก็ได้ ฉันเลี้ยงเอง แกทำรายงานแทนจนเหนื่อยละ”

“นั่นมันของแน่อยู่แล้ว”

“เลี้ยงแค่นุงพีชซี่เองเหรอย้า” กิ๊ฟซี่แซว

“เลี้ยงหมดก็ได้วะ”

“เย้ๆ เจ้ใหญ่จายดี” กุ้งชูมือขึ้นด้วยความดีใจ ที่ประหยัดค่าข้าวอีกมื้อแล้ว

“แต่จะเลี้ยงแค่ข้าวไม่พอนะยะ ต้องได้อย่างอื่นด้วย” พชิราถึงจะพอใจ แต่ก็ยังทำหน้างอใส่อยู่

“อยากได้อะไรล่ะจ๊ะมรึงย”

ไรยาจ้องเพื่อนสาวด้วยท่าทีสงสัย ทั้งที่ในใจแล้วจ่ายได้สบายมาก ไม่ว่าเพื่อนอยากได้อะไร เพราะไม่ใช่คนเรียนเก่งหรือขยัน เลยต้องอาศัยเพื่อนคอยช่วย เวลาต้องทำงานส่ง

“ลิปใหม่หรือกระเป๋าใหม่เป็นไงวะ”

“ได้ๆ เพื่ออีพีชผู้เสียสละ แต่ตอนนี้เอานี่ไปเป็นก่อนแล้วกัน” ไรยายกถุงกระดาษขึ้น

“อะไรเหรอ” พชิราตาโตทันที

“เอาไปเปิดดูเอง นี่ของแก พิเศษกว่าคนอื่นหน่อย เพราะเมื่อคืนทำงานหนัก นี่ของแกสองตัว”

“ว้ายๆๆ กูก็ได้ด้วย ว่าแต่อะไรคะคุณหนูย้า”

“ไว้ไปเปิดดูในร้านก็ได้ ไปกันดีกว่า หิวละ ฉันก็รีบมาเลยยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกันย่ะ”

“ได๋ค่ะเจ้หย่าย”

กุ้งยิ้มร่ากับถุงในมือ แล้วทุกคนก็เดินไปคุยกันไปอย่างสนุกสนาน

“ย้าจะเอาอะไรบ้าง”

พอถึงทุกคนก็แย่งกันยกมาให้ ‘ไรยาขาเปย์’ ไหนจะของในถุงที่แต่ละคนอยากรู้จะแย่อีก จะมีก็แค่พชิราเท่านั้นที่ไม่ยอมยกอะไรมาให้ แถมบ่นอุบ

“พวกเมิงน่ะ เอาใจอีย้าคนเดียวเลยนะ ไม่ยอมดูแลกู อุตส่าห์นั่งหลังขดหลังแข็งทำงานให้ น้อยใจว่ะ คอยดูเหอะ ต่อไปตัวใครตัวมันละกัน”

กับยังทำหน้างอใส่เพื่อนๆ ด้วย ตาก็มองวายุสค้อนแล้วค้อนอีก

“ไม่ต้องน้อยใจหรอกพีช เดี๋ยวเราบริการเอง อยากกินอะไรล่ะ”

วายุสกลัวพชิราจะน้อยใจ อีกอย่างสุภาพบุรุษกับเรื่องบริการสาว อยู่ในสายเลือดตลอด โดยเฉพาะถ้าให้บริการไรยา เขาจะออกหน้าก่อนใคร

“นุงพีชกินอะไรก็ได้คร้า แค่ไอ้คุณเวย์ยกมาให้ มันฟาดเรียบ”

กิ๊ฟซี่หมั่นไส้ เลยแซวขึ้น เพื่อนต่างหัวเราะเสียงดังไปด้วย พอถึงเวลาเปิดดูของในกระเป๋า ทุกคนก็ยิ่งดีอกดีใจใหญ่เลย เพราะมันคือเสื้อยี่ห้อดังที่เพิ่งออกใหม่ ที่ใครๆ ต่างก็อยากได้และจะต้องมีด้วย ไม่งั้นจะอายคนแย่ ไรยาไปช้อปกับแม่เมื่อวานนี้ เลยถือโอกาสสอยมาเผื่อเพื่อนด้วย

“อดไปเลยนะคะอีเวย์ เพราะเป็นเสื้อสาวๆ ถ้าอยากได้ ก็ต้องมาเป็นกะเทยเหมือนกูเลย”

กิ๊ฟซี่แซววายุสที่บ่นอุบว่าตัวเองอด ทำเอาทุกคนหัวเราะชอบใจอีกรอบ

“เดินเล่น”

“ก็...”

พชิรากอดอก ทำท่าคิดนิดหนึ่ง

“น่าคิดเหมือนกันนะ”

“จะบอกว่าอยากได้ผัวชั้นงั้นสิ”

“อุ๊ยๆ กลัวเหรอ ฉันแค่บอกว่ามันน่าคิด”

“แล้วจะเอาผัว กับลูกในท้องไปไว้ที่ไหนเหรอ หรือจะสลับวันคู่วันขี้”

ไรยายิ้มเย้ยเพราะรู้ว่าจอมสตอแลรี่รู้ความหมายคำท้ายดี เพราะพูดประจำในกลุ่มเพื่อนสมัยเรียน

“ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวฉันจัดการได้เองแหละ ห่วงตัวเองเอาไว้มากๆ จะดีกว่านะ เพราะถ้าไม่มีพี่ฮั้นท์คอยช่วยแล้ว แกจะไม่เหลือใคร ได้ข่าวว่าตอนแย่ๆ เร่ไปยืมเงินคนก็ไม่ได้สักแดงนี่”

“ขอบใจนะที่ห่วง แต่ฉันก็ดูแลตัวเองได้”

“นี่แปลว่าจะปล่อยพี่ฮั้นท์ไปง่ายๆ เหรอ”

“ก็...ไม่รู้สินะ ฉันยังไม่ได้คิด”

“แต่ฉันว่าแกคิดแล้วล่ะมั้ง”

“คิดอะไร”

“ก็คิดว่า ระหว่างพี่ฮั้นท์ กับคุณบินยามิน จะเลือกใครไง เตือนด้วยความหวังดีนะมึง ว่าพวกนี้มีเมียได้อีกหลายคน ถึงจะรวยล้นฟ้า สามารถเสกอะไรให้แกได้ทุกอย่าง แต่ถ้าไม่ได้นอนกอดผัว หรือคืนนี้ผัวไปนอนกับเมียอีกคน ฉันว่ามันคงไม่สนุกหรอกมั้ง ไปละ...หลานง่วงแล้ว อีกอย่างผัวก็คงกำลังรออยู่มั้ง ฝันดีนะ แม่คนมีหลัวเฟคๆ”

ไรยามองตามหลังอดีตเพื่อน ยิ้มเยาะเย้ยแล้วเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว