เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 32

“พูดอะไรอย่างนั้นลูก ย้าเป็นดวงใจของพ่อ คือทุกอย่างในชีวิตของพ่อ พ่อรักย้าที่สุด”

“แต่ก็คงจะรักน้อยกว่าผู้หญิงคนนี้ใช่มั้ยคะ”

“มันรักคนละแบบนะลูก เอามาเทียบกันไม่ได้หรอก”

“แล้วเห็นผลพวงจากความรักที่คุณพ่อให้มั้ยคะ ว่ามันเป็นยังไง ย้าเสียใจ ย้าผิดหวัง คุณพ่อทำให้ย้ารู้สึกว่าย้าไม่เหลือใคร ย้าจะไม่กลับมาที่นี่อีก ถ้าคุณพ่อยังอยู่กับผู้หญิงคนนี้”

“หนูย้า แม่ขอโทษนะ แม่ไม่ดีเอง แม่ผิดไปแล้ว”

ไปรยาวิ่งไปหาลูกทั้งน้ำตา ส่วนลูกก็ถอยหนีทันที

“อย่ามาเรียกฉันว่าลูก เพราะคุณไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นแม่ใคร หรือแม้แต่เป็นเมียใคร รู้เอาไว้ด้วยนะ ฉันไม่เชื่อว่าที่คุณกลับมา จะเพราะรักคุณพ่อ”

ไรยาปาดน้ำตาแล้วก็วิ่งออกจากบ้านเข้าไปนั่งในรถที่จอดรออยู่นอกรั้วทันที หรัญญ์ยิ้มอย่างสะใจให้คนในบ้าน แล้วเดินตามไป

“กลับได้นะ” เขาสั่งเสียงเรียบ แล้วหันไปมองคนนั่งข้างๆ มีน้ำตาไหลพรากออกมา ถ้าเป็นเวลาปกติ และกับคนปกติ ก็คงจ้ะเข้าไปปลอบโยนด้วยความสงสารและเห็นใจแล้ว แต่กับคนในครอบครัวนี้ เขาไม่เหลือความรู้สึกอะไรให้เลย นอกจาก โกรธกับเกลียดเท่านั้น

‘ยินดีต้อนรับสู้โลกแห่งความทุกข์นะครับคุณหนูย้า’

หรัญญ์ตื่นเข้ากว่าปกติ มองประตูเชื่อมไปอีกห้องอยู่ครู่หนึ่ง ความใจอ่อนกับการได้เห็นเมียในนามเหงาๆ เศร้าๆ ตั้งแต่กลับจากบ้านเป็นเดือนแล้วนั้น สั่งให้เดินไป หมายจะเคาะปลุก แต่อยู่ๆ ก็เปลี่ยนใจ เมื่อถูกความโกรธกับเกลียดเข้าครอบงำอีกวาระ

‘ใจอ่อนรึไงมึง ไอ้สันดาน เจ็บไม่เคยจำ’

เลยรีบไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วลงไปข้างล่างทันที ป้ากำลังง่วนอยู่หลังรถ พอเห็นเขาก็ยิ้มให้

“ป้ากำลังจะโทรตามพอดี”

“เรียบร้อยแล้วเหรอครับ”

“จ้ะ”

“เค ไปกันเลยนะครับ”

“ไม่ได้บอกย้าเหรอ”

“ผมไม่อยากให้พวกคนไร้มนุษยธรรมไปร่วมด้วย แม่ก็คงจะเหมือนกัน ไปเถอะครับ เดี๋ยวจะสาย”

หรัญญ์เดินไปขึ้นรถ วันดีได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ แล้วตามไปขึ้นรถกับหลาน ส่วนเด็กในบ้านอีกสองคน ไปขึ้นอีกคัน ครึ่งชั่วโมงนิดๆ ก็ถึงวัดแล้ว

“ป้าเตรียมกาแฟกับมื้อเช้าเบาๆ มาให้ด้วย จะไปนั่งตรงไหนดี ป้าจะยกไปให้ก่อน”

“ศาลาก็ได้ครับ”

อยากจะไปหาแม่มากกว่า แต่ฟ้ายังไม่เปิดดี กลัวจะถูกงูเงี้ยวเขี้ยวขอกัดก่อนจะได้ทำบุญ อีกอย่างก็จะได้ไม่กวนป้าด้วย เพราะเห็นว่าต้องยกอาหารการกินหลายอย่างขึ้นศาลาเพื่อเตรียมถวายพระ

“จ้ะ”

วันดีมองหลานชายเดินเอื่อยเฉื่อยขึ้นศาลาวัดแล้วได้แต่ถอนหายใจ จากนั้นก็เดินไปหารถที่เด็กในบ้านกำลังช่วยกันยกหม้ออาหารต่างๆ อย่างเร่งรีบ เพราะอีกไม่นานก็จะถึงเวลาฉันเช้าพระแล้ว