เมียไร้รัก นิยาย บท 50

พีเจ...

หลายอาทิตย์ต่อมา...

"ถ้าน้องไม่อยู่คุณอาจะคิดถึงน้องมั้ยค๊า" ลูกถามผมทำเอาผมถึงกับต้องกลั้นน้ำตา

"คิดถึงสิครับ" ผมพยายามยิ้มให้ลูกเพราะพรุ่งนี้แกจะไปอยู่ฮ่องกงแล้ว

"น้องก็คงคิดถึงคุณอาเหมือนกัน"

"บอกแม่ว่าน้องไม่อยากไปสิครับ"

"ไม่ได้ค่าเพราะถ้าน้องไม่ไปแม่ต้องร้องไห้หาน้องแน่ๆเลย ถ้าแม่ไปน้องก็ต้องไปค่าเพราะเรามีกันแค่สองคนแม่บอกว่าเราจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กันที่โน่น" ผมกลั้นน้ำตาไม่ไหวแล้วตอนนี้แม้จะพยายามห้ามแล้วก็ตามผมรีบเอามือเช็ดน้ำตาแต่น้องพอใจก็เห็นอยู่ดี

"คุณอาร้องไห้ทำไมค๊าา"

"อาเปล่าร้องครับ"

"แต่คุณอามีน้ำตา"

"คือ...ที่อาร้องไห้เพราะอาคงคิดถึงน้องพอใจมากๆ"

"โอ๋โอ๋ ไม่ร้องนะค๊าาา" ลูกกอดคอผมแล้วเอามือน้อยๆของแกลูบหลังผมเบาๆจนทำให้น้ำตาของผมไหวไม่หยุด

"ฮึก ฮึก" ผมกลั้นน้ำตาไม่อยู่เมื่อลูกกอดคอแล้วปลอบผมราวกับว่าผมเป็นเด็ก

"อารักน้องพอใจนะครับ"

"น้องก็รักคุณอาเหมือนกันค่า^^"

"แล้วน้องจะกลับมาหาอามั้ยครับ"

"น้องไม่รู้ค่า แต่น้องได้ยินแม่คุยกับลุงไทด์ว่าจะไม่กลับมาแล้วแม่อยากไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ไม่อยากกลับมาอีก"

"ถ้าอย่างงั้นเราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วสิ"

"ไม่เป็นไรนะค๊า โอ๋ โอ๋ ถ้าคุณอาคิดถึงน้องคุณอากอดตุ๊กตาตัวนี้นะคะ" น้องพอใจหยิบตุ๊กตาตัวโปรดที่ผมเห็นแกอุ้มไปไหนมาไหนตลอดเวลายื่นให้กับผม

"น้องพอใจให้อาเหรอครับ"

"ใช่ค่า น้องรักตุ๊กตาตัวนี้มากๆมันคือตุ๊กตาตัวเดียวที่น้องมีเพราะตัวเก่าที่คุณอาซื้อให้มันถูกไฟไหม้ไปหมดแล้ว ตัวนี้แม่เมเย็บให้น้องใหม่เพราะแม่ไม่มีเงินซื้อแม่บอกว่าถ้าแม่ได้ทำงานแม่จะหาซื้อตัวใหม่สวยๆให้น้องค่า"

"อาขอโทษนะครับ"

"คุณอาจะขอโทษน้องทำไมค๊า"

"อาขอโทษที่ทำให้น้องกับแม่เมลำบากไงครับ" น้องพอใจมองผมด้วยแววตาสงสัยผมจึงรีบเปลี่ยนเรื่องพูด

"ถ้าน้องพอใจให้ตุ๊กตาตัวนี้กับอาแล้วน้องพอใจจะไม่คิดถึงเหรอครับ"

"คิดถึงค่า แต่น้องกลัวคุณอาจะคิดถึงน้องมากกว่า ถ้าคุณอาคิดถึงน้องคุณก็เอาน้องตุ๊กตามากอดนะค๊า"

"ครับถ้าอาคิดถึงน้องพอใจอาจะกอดตุ๊กตาตัวนี้นะ" ผมเช็ดน้ำตาก่อนจะรับตุ๊กตาตัวโปรดของแกมากอดไว้

"น้องตุ๊กตาจ๋าน้องอยู่กับคุณอาน้องต้องห้ามดื้อน๊าเข้าใจมั้ย" ลูกสาวของผมพูดกับตุ๊กตาตัวโปรดเหมือนคุยกันรู้เรื่องจนผมอดไม่ได้ที่จะดึงแกเข้ามากอด ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้กอดแก เพราะพรุ่งนี้แกต้องเดินทางแล้ว

ผมอุ้มแกเข้านอนและกล่อมด้วนการเล่านิทานให้แกฟังจนในที่สุดแกก็หลับ ผมก้มลงหอมแก้มลูกด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดเพราะมันจะเป็นการหอมแก้มครั้งสุดท้าย ผมไม่รู้ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นบ้างแต่ผมก็หวังว่าแกจะมีความสุขในทุกๆวันโดยที่ไม่มีผม

หลังจากส่งลูกเข้านอนผมก็เดินออกมาจากห้องเจอเมษายืนรออยู่ตรงหน้าห้อง เธอคงรู้ว่าผมอยู่ในห้องเธอเลยยืนรออยู่หน้าห้องไม่เข้าไป แต่พอเธอเห็นผมเดินออกมาเธอก็เดินผ่านหน้าผมไปเหมือนผมเป็นธาตุอากาศ แต่ก่อนที่เธอจะเปิดประตูห้องเข้าไปผมคิดว่าผมควรต้องทำอะไรสักอย่าง ผมตัดสินใจดึงเธอเข้ามากอดโดยที่เธอก็ไม่ได้ขัดขืนหรือต่อต้านมันยิ่งทำให้ผมกอดเธอเธอแน่นขึ้นมากกว่าเดิม

"เม เธอจะไปจริงๆเหรอ"

"......."

"ไม่ไปได้ไหม"

"......."

"นะอย่าไปเลยฉันสัญญาว่าต่อไปฉันจะไม่ปิดบังอะไรเธออีก"