เมียไร้รัก นิยาย บท 51

พีเจ...

"ไอ้ไทด์??" ผมมองคนเข้ามาใหม่ที่ไม่เจอหน้ามาสองปีด้วยความตกใจ แต่ที่ทำให้ผมตกใจมากกว่าก็คือเด็กน้อยในอ้อมแขนที่มันอุ้มเข้ามาอายุน่าจะประมาณหนึ่งขวบกว่าๆ ผมเดาว่าเด็กคนนี้อาจจะเป็นลูกของมันกับเมษาแต่มีบางอย่างทำให้ผมสะดุดใจเกี่ยวกับชื่อของเด็กคนนี้

"ใช่ฉันเอง"

"แล้วนั่น....ลูกของมึงเหรอ"

"อื้มลูกชายของฉันเอง แกชื่อจอมพล"

"จอม..พล งั้นเหรอ??" ผมเอ่ยชื่อนี้ที่หายไปจากความทรงจำของผมนานมาก

"อื้มใช่ลูกชายของฉันเองแกอายุได้หนึ่งขวบกับสองเดือน"

ผมถึงกับพูดไม่ออกเพราะชื่อนี้ผมจำได้เป็นอย่างดีว่าย่าเคยพูดกับผมแล้วก็เมษาว่าถ้าเราสองคนมีลูกชายให้ตั้งชื่อว่าจอมพลถ้ามีลูกสาวให้ตั้งชื่อว่าพอใจย่าให้เหตุผลว่าชื่อทั้งสองชื่อนี้มีความหมายเพราะตัวอักษรของทั้งสองชื่อมันตรงกับชื่อของผม พีเจ พอใจ จอมพล แต่ผมไม่คิดว่าเมษาจะเอาชื่อนี่มาตั้งชื่อให้ลูกชายของเธอกับไอ้ไทด์ไทด์

"ปะ ป๊าาาา ปะ ป๊าาาาา" เสียงเรียกของเด็กน้อยทำให้ผมหลุดจากความคิดผมมองแกด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก ความรู้สึกมันเหมือนกับตอนที่ผมเจอน้องพอใจครั้งแรก เด็กชายตัวน้อยส่งเสียงเรียกปะป๊าปะป๊าแต่แทนที่แกจะหันหน้าเข้าหาพ่อของตัวเองนั่นก็คือไอ้ไทด์แต่เปล่าเลยแกเรียกปะป๊าพร้อมกับจ้องผมตาไม่กะพริบแกอ้าแขนออกเหมือนกับว่าจะให้ผมอุ้ม

"แกคงอยากให้นายอุ้ม นายจะลองอุ้มหน่อยไหม"

"กูอุ้มได้เหรอ"

"ได้ดิทำไมจะอุ้มไม่ได้ อ่ะ" ไอ้ไทด์เดินมาแล้วยื่นลูกของมันมาให้ผมอุ้มแต่ผมยังลังเลใจว่าจะอุ้มดีไหมแต่แล้วความลังเลใจของผมก็หมดไปเมื่อเห็นสายตาของเด็กน้อยที่มองผมอย่างไม่วางตาแววตาไร้เดียงสาของแกทำให้ผมต้องรีบรับแกมาอุ้มและเพียงแค่ผมได้สัมผัสได้แตะต้องตัวเด็กน้อยความรู้สึกรักและผูกพันก็ก่อตัวขึ้นอย่างประหลาดอย่างไม่น่าเชื่อ ผมก้มลงมองหน้าแกแกยิ้มให้ผมรอยยิ้มของแกเหมือนเมษาไม่มีผิดผมมองหน้าเด็กหน้อยอย่างพิจารณาพร้อมกับตั้งข้อสังเกตว่าทำไมจอมพลถึงไม่มีส่วนไหนคล้ายไอ้ไทด์เลยแม้แต่จุดเดียวทั้งที่เป็นพ่อลูกกัน

"ทำไมลูกมึงถึงไม่มีส่วนไหนคล้ายมึงเลย"

"หึ ถ้าเหมือนฉันก็แปลกแล้วล่ะ" ถึงมันพูดเบาแต่ผมก็ได้ยิน

"มึงหมายความว่าไง"

"เอ่อ ฉันหมายความว่าจอมพลแกอาจจะได้แม่มาเยอะก็ได้ก็เลยไม่เหมือนฉัน"

"อืมน่าจะใช่"ผมตอบพร้อมพยักหน้าเห็นด้วยมันคงไม่แปลกที่ลูกจะคล้ายแค่ฝั่งใดฝั่งหนึ่ง

"ดูท่าทางแกจะชอบนายนะ ดูสิกอดคอแน่นไม่ปล่อยเลย ปกติจอมพลจะไม่ยอมเข้าหาใครง่ายๆ"

"ปะป๊าาาาา" เสียงเด็กน้อยผมว่าปะป๊าอีกแล้ว

"ทำไมจอมพลเรียกฉันว่าปะป๊า"

"ก็ไม่แปลก"

"มึงว่าไงนะ"

"เปล่าไม่มีอะไร แกคงอยากได้แกเป็นปะปป๊ามั้ง ถ้าเกิดแกจะเรียกนายว่าปะป๊านายจะยอมให้เรียกหรือเปล่า" ผมไม่เข้าใจว่าไอ้ไทด์มันต้องการอะไรกันแน่ทำไมมันถึงพูดแบบนี้มีอย่างที่ไหนที่พ่อจะยอมให้ลูกตัวเองเรียกคนอื่นว่าปะป๊าซึ่งคนอื่นที่ว่าก็คือผมที่ผัวเก่าของเมียมัน

"ดูดู" จู่ๆจอมพลก็ชี้ไปที่โต๊ะทำงานของผมผมก็เลยพาแกเดินมา

"ดู ตูน ตูน ตูน" แกชี้ไปที่แลปท็อปที่ผมเปิดงานค้างไว้

"ลูกมึงว่าอะไรกูไม่เข้าใจ"

"แกอยากดูการ์ตูน"

"อ่อ" 

ผมเปิดการ์ตูนให้จอมพลดูแกดูไปหัวเราะไปแล้วก็คอยชี้ให้ผมเป็นเพื่อนจนผมอดยิ้มออกมาไม่ได้แกเป็นเด็กน่ารักไม่งอแงเลยถ้าแกเป็นลูกของผมกับเมษาผมคงมีความสุขมากกว่านี้ จนสักพักเสียงหัวเราะก็เงียบไปพอผมก้มหน้าลงไปดูปรากฏว่าแกหลับไปแล้วหลับคาตักผมเลย

"เห้อบทจะหลับก็หลับได้ง่ายๆเลยนะเจ้าลูกชาย นี่นายรู้มั้ยตั้งแต่ขึ้นเครื่องจนลงจากเครื่องตาจอมพลไม่ยอมหลับเลยเอาแต่งอแง แต่พออยู่กับนายแกหลัยปุ๋ยเลย" ผมมองเด็กน้อยที่นอนหลับอยู่บนตักอย่างเอ็นดูก่อนจะถามว่ามันกลับมาทำไม