เมียไร้รัก นิยาย บท 53
เมษา...
หมับ!!! เสียงกอด
เขาดึงฉันไปกอดแล้วก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนักจนฉันอดขำไม่ได้เขาร้องไห้เหมือนเด็กเลย
"ฮึก ฮึก ฮึก ฮือออ เมษา"
"ทำไมคุณขี้แยขนาดนี้คะดูสิร้องไห้ไม่หยุดเลย เมชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าระหว่างน้องจอมพลกับคุณใครขี้แยกว่ากัน"
"ก็ฉันดีใจที่เธอกลับมา"
"แต่ถ้าคุณยังทำตัวแบบเดิมเมก็คงไม่กลับมาหรอกค่ะ แต่นี่คุณทำให้เมเห็นแล้วว่าคุณเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ"
"เพราะฉันหวังว่าสักวันนึงเธอจะกลับมาหาฉันน่ะสิ เพราะเธอรู้ว่าฉันยังรอเธออยู่แม้ความหวังของฉันแทบจะไม่มีแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยก็ตาม"
"ขอบคุณนะคะที่คุณยังรอทั้งๆที่เมยังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะกลับมาหรือเปล่าเพราะเมกลัวว่าตัวเองจะเจ็บปวดอีกถ้าให้โอกาสคุณ"
"ฉันรอเธอทุกวัน รอทั้งๆที่มันไม่มีความหวังอะไรให้รอเลย" ฉันอดสงสารเขาไม่ได้เลยจริงๆเมื่อรู้ว่าตลอดสองปีที่ผ่านมาเขายังรอให้ฉันกลับมาทั้งๆที่เขาคิดว่าฉันกับคุณไทด์แต่งงานกันไปแล้วแต่เขาก็ยังรอ ฉันดีใจที่ตัวเองคิดไม่ผิดที่กลับมาหาเขา
"เรื่องลูก...เธอรู้ตัวว่าท้องตั้งแต่เมื่อไหร่"
"เมรู้ว่าตัวเองท้องก่อนเดินทางไม่กี่วันค่ะ"
"ทำไมเธอไม่บอกฉัน"
"ก็ตอนนั้นเมไม่แน่ใจในตัวคุณ"
"แต่ตอนนี้เธอแน่ใจแล้วใช่ไหม"
"ถ้าไม่แน่ใจเมคงไม่บอกน้องพอใจว่าคุณคือพ่อแล้วเมก็คงไม่สอนน้องจอมพลเรียกคุณว่าปะป๊าหรอกค่ะ"
"ขอบคุณนะเมษาขอบคุณที่กลับมาเป็นครอบครัวให้กับฉัน ฉันยังรักเธอมากเลยนะเมษารักอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน เธอคือรักแรกและรักสุดท้ายของฉัน" เขากอดฉันแน่นขึ้นกว่าเดิมเหมือนจะส่งผ่านความรู้สึกว่าเขารักฉันมากแค่ไหน
"เมรู้ค่ะว่าคุณรักเมมากแค่ไหนเมได้ยินที่คุณพูดกับคุณไทด์ที่บริษัทแล้ว ได้ยินทุกคำเลย"
"เธอรู้เหรอว่าฉันพูดอะไรกับมันบ้าง"
"รู้ค่ะรู้ว่าคุณรักเมมากทั้งที่คุณคิดว่าเมกับคุณไทด์แต่งงานกันมีลูกด้วยกันแต่คุณก็ยังรักเมเหมือนเดิมแถมยังโมโหคุณไทด์เพราะคิดว่าเค้าจะทิ้งเมกับลูกไว้ที่นี่"
"ฉันคงไม่ต้องถามเนอะว่าเธอรู้ได้ยังไง แต่ฉันอยากจะบอกว่าฉันดีใจที่เธอกลับมา ฉันสัญญาว่าฉันจะดูแลเธอดูแลลูกของเราให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำได้ เธอเชื่อฉันไหมเมษา"
"เมเชื่อค่ะเมเชื่อว่าคุณจะทำให้เมกับลูกมีความสุขได้อย่างแน่นอนค่ะ"
"ฮึก ฮึก ฮึก" เขาร้องไห้อีกแล้วค่ะ จนฉันอดขำไม่ได้
"เธอหัวเราะฉันทำไม"
"ก็หัวเราะที่คุณเอาแต่ร้องไห้ คุณน่ะขี้แยกว่าลูกอีกรู้มั้ยคะ"
"ก็คนมันดีใจนี่นาที่เห็นเธออยู่ตรงนี้ เมษาเธอบอกฉันหน่อยว่าฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม"
"ทำไมถึงคิดว่าตัวเองฝันล่ะคะ"
"ก็เธอบอกว่าเธอไม่ให้โอกาสฉันเธอจะไม่กลับมาที่นี่อีกแต่ตอนนี้เธออยู่ตรงนี้ฉันถึงงคิดว่าตัวเองฝันไปยังไงล่ะ"
"ถ้าเมทำแบบนี้คุณยังจะคิดว่าตัวเองฝันอยู่หรือเปล่าคะ" พูดจบฉันก็โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จากนั้นฉันก็จูบไปที่ริมฝีปากของเขาอย่างแผ่วเบาแต่พอฉันจะถอนริมฝีปากออกฉันก็ถูกเขารั้งตัวเข้าไปใกล้แล้วเขาก็จูบตอบฉันกลับมาอย่างดูดดื่มเราสองคนจูบกันอยู่บนเตียงเราจูบกันนานมากเหมือนกับว่าเราโหยหากันและกันฉันคิดถึงเขาและเขาก็คิดถึงฉันจากนั้นจูบที่ดูดดื่มของเราก็กลับกลายเป็นจูบที่เร่าร้อนลุกโชนไปด้วยความต้องการ เขาผลักฉันลงนอนบนเตียงเราสองคนมองหน้ากันไปมาฉันยิ้มให้เขาเขายิ้มให้ฉันเป็นรอยยิ้มแห่งความสุข
"ฉันรักเธอนะเมษารักมากที่สุด"
"เมก็รักคุณแต่อาจจะไม่มากที่สุด"
"หมายความว่าไง"
"เพราะตอนนี้เมมีคนที่เมรักมากกว่าคุณยังไงล่ะคะ"
"ใคร ใครที่เธอรักมากกว่าฉัน" อารมณ์เขาเริ่มร้อนเขาคงโกรธที่ได้ยินแบบนั้นจนฉันต้องรีบอธิบายว่าใครคือคนที่ฉันรักมากกว่าเขา
"ก็ลูกของเรายังไงล่ะคะน้องพอใจกับน้องจอมพล หรือว่าคุณไม่รักพวกแกคะ"
"เมษา!!! เธอแกล้งให้ฉันโมโหใช่ไหม"
"เมเปล่าแกล้งเมแค่ยังพูดไม่จบ"
"แบบนี้ต้องถูกทำโทษโทษฐานที่ทำให้ฉันใจเสีย"
"อะไรกันคะเมแค่นี้ก็จะทำโทษเมแค่พูดไม่ทันจบคุณก็ออกอาการเอง"
"ไม่รู้ล่ะยังไงฉันก็จะทำโทษเธอ"
"ทำโทษยังไงคะ"
"ก็ทำแบบนี้ไง"
"อื้ออออออออ" เขาก้มใบหน้าลงมาแล้วจูบฉันอย่างเร่าร้อนและรุนแรง จากนั้นไม่นานฉันก็อ่อนระทวยไปกับสัมผัสของเขา
"เม...ฉันต้องการเธอ"
"เมก็ต้องการคุณ"
พีเจ....
ผมมองหน้าคนที่ผมทั้งรักทั้งคิดถึงมาตลอดสองปีตอนนี้เธออยู่ตรงหน้าของผมแล้ว ผมไม่ได้ฝันไปอย่างแน่นอน
"เมษา....ฉันต้องการเธอ เธอต้องการฉันหรือเปล่า" ผมถามพร้อมกับจูบย้ำๆลงไปที่ริมฝีปากบางคู่นั้น
"เมก็ต้องการคุณค่ะ"
"ถ้าอย่างนั้นเรามา...." ผมพูดไม่ทันจบประโยคเสียงทุบเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นจนผมกับเมษารีบดีดตัวขึ้นจากเตียงอัตโนมัติ
ปั้ง ปั้ง ปั้ง
"ปะป๊าาาาาา ปะป๊าาาาาา"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"พ่อขาาา แม่ขาาาาา เปิดประตูให้หน่อยค่าน้องบอกว่าน้องอยากมาหาคุณพ่อค่า"
"ปะป๊าาาา ปะป๊าาาาา"
เสียงของลูกทำเอาผมถึงกับฟุบหน้าลงบนหมอนทันที
เมษา...
"ลุกไปเปิดประตูให้ลูกสิคะ"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เมียไร้รัก