เมียไร้รัก นิยาย บท 54

หนึ่งปีต่อมา

พีเจ...

"ปะป๊าาา ค๊าบบน้องเอพริลแย่งของเล่นน้องเมษอีกแล้วค๊าบน้องเอพริลร้องไห้ใหญ่เลยค๊าบ" ผมที่กำลังนั่งเซ็นเอกสารอยู่ที่โต๊ะทำงานต้องลุกแล้วรีบวิ่งมาดูทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียกของน้องจอมพลตะโกนเรียก

"แง๊ ๆๆ"  พอเข้ามาในห้องรับแขกที่ผมปรับเปลี่ยนเป็นห้องเด็กซึ่งอยู่ติดกับห้องทำงานของผมก็เห็นสองแฝดกำลังแย่งของเล่นชิ้นเดียวกันอยู่โดยคนที่ร้องไห้ก็คือน้องเอพริลส่วนน้องเมษไม่ร้องสักแอะแถมยังมองค้อนทำหน้าไม่พอใจพี่สาวตัวเองอีก

"น้องเอพริลน้องร้องไห้ทำไมคะลูกหื้มมม"  พอผมก้าวขาเข้ามาในคอกกั้นน้องเอพริลลูกสาวฝาแฝดคนพี่ก็รีบคลานมาหาผมทันทีด้วยน้ำตานองหน้าจนผมต้องรีบอุ้มมาเช็ดน้ำตาด้วยความเอ็นดูหน้าแดงปากแดงไปหมดแล้วโถลูกพ่อ

"ปะ ป๊าาาา ฮือออ แย่ง น้อง แย่ง  รถ ฮืออออ" น้องเอพริลฟ้องทันทีพร้อมกับชี้ไปที่น้องชายฝาแฝดของตัวเองซึ่งตอนนี้ทั้งสองแฝดอายุได้หนึ่งขวบแล้ว พอผมมองไปที่มือของน้องเมษก็เห็นว่าน้องเมษกำลังเล่นรถบังคับของตัวเองอยู่โดยไม่สนใจพี่สาวฝาแฝดที่ร้องไห้เลย นั่นก็หมายความว่าน้องเอพริลไปแย่งของเล่นของน้องชายตัวเองมาเล่นแล้วมาฟ้องผมว่าน้องแย่ง เห้อออแล้วผมจะทำยังไงดีเพราะถ้าผมพูดว่านั่นของเล่นของน้องเมษน้องเอพริลก็จะต้องร้องไห้เสียใจแล้วคิดว่าผมเข้าข้างน้องเมษอีก ผมจะทำยังไงดี เมษาก็ไม่อยู่เพราะพาน้องพอใจไปเยี่ยมลูกไอ้ไทด์ที่เพิ่งคลอดส่วนเมียของมันก็ไม่ใช่ใครครับเธอคือน้ำตาลหุ้นส่วนโรงแรมของผมเองที่ไม่รู้ไปแอบคบกันตอนไหนมารู้อีกทีก็ตอนที่มันโทรมาบอกว่ามันกำลังจะแต่งงานเพราะเมียมันท้องตอนนั้นทั้งผมทั้งเมษาต่างก็พากันงงและสงสัยว่าไอ้ไทด์มันไปมีเมียมีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ก็ดีแล้วล่ะครับที่มันมีเมียมีลูกเป็นของตัวเองผมจะได้ไม่ต้องระแวงว่าไอ้ไทด์มันจะยังแอบรักเมียผมอยู่อีกหรือเปล่า

"ปะป๊าาาา ฮือออ จา เอา รถ ฮือออ เอา รถ" น้องเอพริลยังไม่หยุดร้องไห้แกจะเอารถบังคับของน้องชายให้ได้ทั้งที่ของตัวเองก็มีตุ๊กตาที่ผมซื้อให้ตั้งหลายสิบตัวแต่ก็ไม่ยอมเล่น

"โอ๋ โอ๋ เดี๋ยวปะป๊าพาไปซื้อใหม่นะครับ" ผมคงต้องพาแกไปซื้อรถบังคับคันใหม่ก่อนที่เมษาจะกลับมารับลูกที่บริษัทเพราะถ้าเธอรู้ว่าผมตามใจลูกผมโดนด่าหูชาอีกแน่

"ซื้อ ใหม่ ซื้อ  ใหม่ ฮึก ฮึก ฮือออ" 

"ครับ ครับ เดี๋ยวป๊าพาไปซื้อน๊าาา น้องอย่าร้องนะคะ" พอบอกจะซื้อให้ใหม่น้องเอพริลก็พยักหน้าตกลงแต่ก็ยังมีน้ำตาอยู่ ผมรีบจัดการโทรบอกเลขาให้เตรียมรถเพราะผมจะพาลูกไปซื้อรถบังคับ

ที่ห้าง..

"อยากได้อะไรเลือกเลยครับ" ผมปล่อยน้องเอพริลกับน้องเมษให้ลงไปเลือกของเล่นที่อยากได้ตามใจชอบโดยมีพนักงานร้านช่วยดูแลอย่างใกล้ชิดเพราะทุกคนรู้ว่าผมเป็นเจ้าของห้างแห่งนี้ทุกคนก็เลยจะดูแลเด็กๆให้เป็นพิเศษส่วนน้องจอมพลไม่ต้องบอกหรอกครับแกรู้ดีว่าถ้ามาถึงร้านของเล่นแกสามารถเลือกได้เลยเพราะผมพาแกมาบ่อยอยากได้อะไรก็ชี้เอา

"พีเจ!!!" เสียงเรียกชื่อทำให้ผมรีบหันไป

"ใช่คุณจริงๆด้วยดีใจจังที่มาเจอคุณที่นี่"

"จีน่า??" 

"ใช่จีน่าเองดีใจจังที่พีเจยังจำจีน่าได้" จีน่าวิ่งเข้ามากอดแขนผม เธอคือเพื่อนสมัยที่ผมไปเรียนต่อเมื่องนอก เอาตามตรงคือเธอก็ไม่ใช่แค่เพื่อนเพราะเธอเป็นทั้งเพื่อนเที่ยวเพื่อนนอนแต่พอผมกลับไทยเราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกจนกระทั่งวันนี้

"นี่คุณมาทำอะไรที่ร้านขายของเล่นเด็กคะมาซื้อให้หลานเหรอ"

"ปะ.." ผมยังไม่ทันปฏิเสธน้องจอมพลก็วิ่งมาหาทันทีพร้อมกับจ้องหน้าจีน่าอย่างไม่พอใจ

"เปล่า ปะป๊าพาผมกับน้องๆมาซื้อของเล่นต่างหาก แล้วคุณป้ามากอดแขนปะป๊าผมทำไมปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ"

"ปะ ป๊า?? หมายความว่า"

"แกคือลูกชายของฉันเอง" ผมตอบข้อสงสัยของจีน่าก่อนจะดึงมือของจีน่าออกจากแขนของผม

"ไม่เชื่ออะ คนอย่างคุณเนี้ยะนะมีลูก เป็นไปได้ยังไงกัน" ผมก็ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเหมือนกันแต่มันก็เป็นไปแล้วเมียหนึ่งลูกสี่ ถ้าไม่ทำหมันผมคงมีมากกว่าสี่อย่างแน่นอน นี่ไม่ได้คุยเลยนะ

"คุณล้อจีน่าเล่นใช่ไหมพีเจ คุณเคยบอกว่าคุณไม่ชอบการผูกมัดแต่ทำไมถึงมีลูก ลูกคุณจริงๆเหรอ"

"จริงครับปะป๊ามีลูกสี่คนแล้วครับ แล้วปะป๊าก็รักพวกเรามากและที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือปะป๊ารักแม่ของผมมากด้วย" 

"ก็ตามที่ลูกของฉันบอกนั่นแล่ะ ขอตัวก่อนนะ" พูดจบผมก็จูงมือน้องจอมพลเดินไปข้างในร้านเพราะคงไม่มีความจำเป็นที่ผมต้องยืนคุยกับผู้หญิงในอดีตที่อาจจะทำให้เมียของผมรู้สึกแย่ถ้าเธอรู้

แต่พอกลับมาถึงบ้านน้องจอมพลก็ฟ้องเมษาทันทีว่ามีผู้หญิงมากอดแขนผมที่ห้างทำให้เมษางอนไม่ยอมคุยกับผมเลยตั้งแต่กลับมาจนกระทั่งตอนนี้เราจะเข้านอนกันแล้วเธอก็ยังไม่หายโกรธ

"โธ่เมียจ๋า คนนั้นแค่เพื่อนสมัยเรียนไม่มีอะไรเลยครับเมีย"

"แล้วทำไมถึงปล่อยให้กอดแขนนานขนาดนั้นด้วยล่ะคะ"

"ก็ยังไม่ทันดึงออก แต่มันแค่แป๊บเดียวจริงๆนะครับเมีย"

"นึกว่าชอบเสียอีกให้สาวๆมากอดแขน"

"จะชอบได้ไงครับในใจของผัวมีแค่เมียคนนี้คนเดียว"

"ให้มันจริงเถอะค่ะ อย่าให้เมจับได้ว่าคุณทำตัวแบบเดิมอีกเมจะพาลูกหนีไปเลยไม่เชื่อคอยดูค่ะ"

"ผัวไม่โง่ทำแบบนั้นหรอกครับสาบานได้รักเมียขนาดนี้จะไปสนใจคนอื่นทำไม"

"ครั้งนี้เมจะลองเชื่อดูนะคะแต่อย่าให้มีอีก" ผมถอนหายใจโล่งเมื่อเมียหายโกรธ ซึ่งต่อไปผมคงต้องติดสินบนจอมพลถ้าเจอเหตุการณ์แบบวันนี้อีกเพราะผมมั่นใจว่าเรื่องแบบนี้อาจจะเกิดขึ้นอีกเพราะที่ผ่านมาผมผ่านผู้หญิงมาเป็นร้อยอาจจะมีวันใดวันนึงที่เธอเหล่านั้นจะโคจรมาพบเจอผมเหมือนจีน่าวันนี้ แม้ว่าผมจะไม่ได้คิดอะไรกับพวกเธอก็ตามแต่ผมต้องตัดไฟแต่ต้นลมเพื่อไม่ให้เมษาวิตกกังวล เห็นไหมว่าผมรักแล้วก็แคร์เมียของผมมากขนาดไหน

หลายปีต่อมา...

เมษา...

"เม"

"คะ"

"แต่งงานกันนะ"

"เอ่อคือ.."