เมียไร้รัก นิยาย บท 52

​

พีเจ...

ผมรีบขับรถกลับมาที่บ้านทันทีหลังจากไอ้ไทด์มันสารภาพว่าจอมพลคือลูกของผมกับเมษาแล้วมันกับเมษาก็ไม่ได้แต่งงานกันและไม่เคยมีอะไรกันตลอดสองปีที่ผ่านมามันดูแลเมษาเหมือนน้องสาวแท้ๆและที่จอมพลเรียกผมว่าปะป๊านั่นเป็นเพราะว่าเมษาคอยบอกลูกว่าผมคือพ่อของแกแกเห็นผมจากรูปถ่ายพอแกเจอหน้าผมแกก็เเลยเรียกผมว่าปะป๊า ส่วนน้องพอใจตอนนี้แกรู้ความจริงแล้วว่าผมคือพ่อไอ้ไทด์บอกว่าน้องพอใจดีใจที่ผมคือพ่อแท้ๆแกถามเมษากับไอ้ไทด์ตลอดว่าเมื่อไหร่จะได้กลับมาหาผมแกคิดถึงซึ่งผมก็อยากจะบอกกับลูกว่าผมก็คิดถึงแกเหมือนกันคิดถึงสุดหัวใจ ไอ้ไทด์มันยังบอกอีกว่าตลอดระยะเวลาสองปีที่ผ่านมามันให้คนคอยติดตามดูพฤติกรรมของผมตลอดคอยดูว่าผมยังทำตัวเกเรเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่าเพราะถ้าผมยังทำตัวเหมือนเดิมเมษาก็คงจะไม่กลับมา และที่เธอกลับมานั่นก็หมายความว่าเธอให้อภัยให้โอกาสผมแล้ว

"โอกาสมันไม่ได้มีมาให้นายแก้ตัวได้บ่อยๆนะพีเจเพราะฉะนั้นรักษาและดูแลจิตใจคนที่นายรักไว้ให้ดีๆ" นั่นคือคำพูดของไอ้ไทด์ที่มันเตือนผม

"คุณพ่อออออ" พอผมเดินเข้าบ้านมาคนแรกที่ผมเจอก็คือน้องพอใจที่กำลังนั่งดูการ์ตุนอยู่ที่ห้องรับแขกพอแกเห็นหน้าผมแกก็เรียกผมว่าพ่อทันทีทำให้น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ แกเรียกผมว่าพ่อผมฟังไม่ผิดใช่ไหม

"ฮึก ฮึกน้องพอใจ พ่อดีใจที่ได้เจอน้องนะครับ" ผมรีบวิ่งไปกอดลูกด้วยความคิดถึงทั้งน้ำตา เราสองคนพ่อลูกนั่งกอดกันร้องไห้โดยมีไอ้ไทด์ที่อุ้มลูกชายคนเล็กของผมเดินตามหลังมามันยืนมองอยู่แล้วก็ยิ้มให้กำลังใจผม

"ดีใจจนร้องไห้เลยเหรอที่ได้ยินลูกเรียกว่าพ่อ"

"ฮึก ฮึก อื้มใช่ดีใจ เพราะมากไม่คิดว่าจะมีวันนี้" ผมไม่คิดว่าจะมีวันที่ลูกเรียกผมว่าพ่อแต่ในที่สุดก็มีจนได้ ผมคงไม่ได้ฝันไปหรอกนะใช่ไหมมันคือความจริง

"น้องพอใจเรียกอาว่าพ่อ พ่อดีใจที่สุดเลยครับแล้วก็ดีใจที่น้องกลับมาหาพ่อ" ผมดึงลูกมากอดอีกครั้ง

"น้องก็ดีใจ ฮึก ฮึก ที่ได้เจอคุณพ่อค่า ฮือออออ คุณอาคือพ่อของน้องจริงๆด้วย ฮืออออ น้องดีใจที่สุดเลย"

ผมอุ้มน้องพอใจนั่งที่ตักข้างนึงแล้วคอยนั่งเช็ดน้ำตาให้แก ส่วนน้องจอมพลก็นั่งตักอีกข้างมองพี่สาวตัวเองที่เอาแต่ร้องไห้น้ำตาไหลไม่หยุด

"แล้วนี่แม่ของน้องอยู่ไหนครับ" ผมถามหาเมษาทันทีหลังจากที่ปรับความเข้าใจกับลูกสาวตัวน้อยของผมเรียบร้อยแล้ว

"แม่บอกว่าแม่เหนื่อยตอนนั่งเครื่องบินค่าแม่ก็เลยขอตัวขึ้นไปนอนข้างบนห้องค่า" น้องพอใจบอกผม

"ฉันว่านายขึ้นไปหาเมษาเถอะส่วนเด็กๆฉันจะดูแลให้เอง" ผมหันไปมองหน้าไอ้ไทด์อย่างขอบคุณ

"ผม..ขอบใจพี่มากนะ" ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ผมเรียกมันว่าพี่

"ไม่เป็นไรน้องชาย" เสียงมันสั่นเล็กน้อยผมรู้ว่ามันก็คงอยากที่จะร้องไห้มันคงดีใจที่ผมเรียกมันว่าพี่ซึ่งผมควรจะเรียกมันแบบนี้มาตั้งนานแล้ว  ผมเดินขึ้นมาข้างบนแล้วตรงไปยังห้องนอนเก่าของเมษาแต่พอเปิดประตูเข้าไปก็ไม่เจอในห้องน้ำก็ไม่มีแล้วเธอไปนอนห้องไหน หรือว่า....

ผมรีบเดินมาที่ห้องนอนของตัวเองทันทีและพอเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าเมษานอนอยู่บนเตียงของผม ผมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกปนความดีใจที่เจอเธอนอนอยู่ที่นี่ ผมเดินเข้าไปใกล้เธออย่างช้าๆและเบาที่สุดเพราะกลัวว่าจะรบกวนเวลานอนของเธอผมทรุดตัวลงนั่งข้างเตียงแล้วเอาแต่มองหน้าเมษาที่ตอนนี้ยังคงหลับอยู่เธอคงจะเหนื่อยจากการเดินทางจนไม่รู้ว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้ ผมยิ้มออกมาด้วยดีใจแค่ผมได้นั่งมองหน้าเธอก็ทำให้ผมมีความสุขอย่างไม่น่าเชื่อ ก่อนที่ผมจะสังเกตเห็นแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอมันทำเอาผมจุกในใจจนพูดไม่ออกเพราะมันคือแหวนที่ผมเคยซื้อให้เธอแหวนวงที่ผมเคยใช้หลอกเธอแต่งงานในครั้งนั้นมันเป็นแหวนราคาไม่กี่ร้อยบาทที่เธอก็รู้ดีแต่เธอก็ยังใส่มันจนมาถึงวันนี้ ผมจุกจนพูดไม่ออกความรู้สึกผิดมันทิ่มแทงหัวใจของผม มันทำให้ผมย้อนกลับไปในวันนั้นวันที่ผมบอกความจริงกับเมษาเรื่องแหวนและเรื่องแต่งงาน