เมียไร้รัก ตอนจบ จะกินไม่ให้เหลือNC

เมษา...
หมับ!!! เสียงกอด
เขาดึงฉันไปกอดแล้วก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนักจนฉันอดขำไม่ได้เขาร้องไห้เหมือนเด็กเลย
"ฮึก ฮึก ฮึก ฮือออ เมษา"
"ทำไมคุณขี้แยขนาดนี้คะดูสิร้องไห้ไม่หยุดเลย เมชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าระหว่างน้องจอมพลกับคุณใครขี้แยกว่ากัน"
"ก็ฉันดีใจที่เธอกลับมา"
"แต่ถ้าคุณยังทำตัวแบบเดิมเมก็คงไม่กลับมาหรอกค่ะ แต่นี่คุณทำให้เมเห็นแล้วว่าคุณเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ"
"เพราะฉันหวังว่าสักวันนึงเธอจะกลับมาหาฉันน่ะสิ เพราะเธอรู้ว่าฉันยังรอเธออยู่แม้ความหวังของฉันแทบจะไม่มีแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยก็ตาม"
"ขอบคุณนะคะที่คุณยังรอทั้งๆที่เมยังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะกลับมาหรือเปล่าเพราะเมกลัวว่าตัวเองจะเจ็บปวดอีกถ้าให้โอกาสคุณ"
"ฉันรอเธอทุกวัน รอทั้งๆที่มันไม่มีความหวังอะไรให้รอเลย" ฉันอดสงสารเขาไม่ได้เลยจริงๆเมื่อรู้ว่าตลอดสองปีที่ผ่านมาเขายังรอให้ฉันกลับมาทั้งๆที่เขาคิดว่าฉันกับคุณไทด์แต่งงานกันไปแล้วแต่เขาก็ยังรอ ฉันดีใจที่ตัวเองคิดไม่ผิดที่กลับมาหาเขา
"เรื่องลูก...เธอรู้ตัวว่าท้องตั้งแต่เมื่อไหร่"
"เมรู้ว่าตัวเองท้องก่อนเดินทางไม่กี่วันค่ะ"
"ทำไมเธอไม่บอกฉัน"
"ก็ตอนนั้นเมไม่แน่ใจในตัวคุณ"
"แต่ตอนนี้เธอแน่ใจแล้วใช่ไหม"
"ถ้าไม่แน่ใจเมคงไม่บอกน้องพอใจว่าคุณคือพ่อแล้วเมก็คงไม่สอนน้องจอมพลเรียกคุณว่าปะป๊าหรอกค่ะ"
"ขอบคุณนะเมษาขอบคุณที่กลับมาเป็นครอบครัวให้กับฉัน ฉันยังรักเธอมากเลยนะเมษารักอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน เธอคือรักแรกและรักสุดท้ายของฉัน" เขากอดฉันแน่นขึ้นกว่าเดิมเหมือนจะส่งผ่านความรู้สึกว่าเขารักฉันมากแค่ไหน
"เมรู้ค่ะว่าคุณรักเมมากแค่ไหนเมได้ยินที่คุณพูดกับคุณไทด์ที่บริษัทแล้ว ได้ยินทุกคำเลย"
"เธอรู้เหรอว่าฉันพูดอะไรกับมันบ้าง"
"รู้ค่ะรู้ว่าคุณรักเมมากทั้งที่คุณคิดว่าเมกับคุณไทด์แต่งงานกันมีลูกด้วยกันแต่คุณก็ยังรักเมเหมือนเดิมแถมยังโมโหคุณไทด์เพราะคิดว่าเค้าจะทิ้งเมกับลูกไว้ที่นี่"
"ฉันคงไม่ต้องถามเนอะว่าเธอรู้ได้ยังไง แต่ฉันอยากจะบอกว่าฉันดีใจที่เธอกลับมา ฉันสัญญาว่าฉันจะดูแลเธอดูแลลูกของเราให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำได้ เธอเชื่อฉันไหมเมษา"
"เมเชื่อค่ะเมเชื่อว่าคุณจะทำให้เมกับลูกมีความสุขได้อย่างแน่นอนค่ะ"
"ฮึก ฮึก ฮึก" เขาร้องไห้อีกแล้วค่ะ จนฉันอดขำไม่ได้
"เธอหัวเราะฉันทำไม"
"ก็หัวเราะที่คุณเอาแต่ร้องไห้ คุณน่ะขี้แยกว่าลูกอีกรู้มั้ยคะ"
"ก็คนมันดีใจนี่นาที่เห็นเธออยู่ตรงนี้ เมษาเธอบอกฉันหน่อยว่าฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม"
"ทำไมถึงคิดว่าตัวเองฝันล่ะคะ"
"ก็เธอบอกว่าเธอไม่ให้โอกาสฉันเธอจะไม่กลับมาที่นี่อีกแต่ตอนนี้เธออยู่ตรงนี้ฉันถึงงคิดว่าตัวเองฝันไปยังไงล่ะ"
"ถ้าเมทำแบบนี้คุณยังจะคิดว่าตัวเองฝันอยู่หรือเปล่าคะ" พูดจบฉันก็โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จากนั้นฉันก็จูบไปที่ริมฝีปากของเขาอย่างแผ่วเบาแต่พอฉันจะถอนริมฝีปากออกฉันก็ถูกเขารั้งตัวเข้าไปใกล้แล้วเขาก็จูบตอบฉันกลับมาอย่างดูดดื่มเราสองคนจูบกันอยู่บนเตียงเราจูบกันนานมากเหมือนกับว่าเราโหยหากันและกันฉันคิดถึงเขาและเขาก็คิดถึงฉันจากนั้นจูบที่ดูดดื่มของเราก็กลับกลายเป็นจูบที่เร่าร้อนลุกโชนไปด้วยความต้องการ เขาผลักฉันลงนอนบนเตียงเราสองคนมองหน้ากันไปมาฉันยิ้มให้เขาเขายิ้มให้ฉันเป็นรอยยิ้มแห่งความสุข
"ฉันรักเธอนะเมษารักมากที่สุด"
"เมก็รักคุณแต่อาจจะไม่มากที่สุด"
"หมายความว่าไง"
"เพราะตอนนี้เมมีคนที่เมรักมากกว่าคุณยังไงล่ะคะ"
"ใคร ใครที่เธอรักมากกว่าฉัน" อารมณ์เขาเริ่มร้อนเขาคงโกรธที่ได้ยินแบบนั้นจนฉันต้องรีบอธิบายว่าใครคือคนที่ฉันรักมากกว่าเขา
"ก็ลูกของเรายังไงล่ะคะน้องพอใจกับน้องจอมพล หรือว่าคุณไม่รักพวกแกคะ"
"เมษา!!! เธอแกล้งให้ฉันโมโหใช่ไหม"
"เมเปล่าแกล้งเมแค่ยังพูดไม่จบ"
"แบบนี้ต้องถูกทำโทษโทษฐานที่ทำให้ฉันใจเสีย"
"อะไรกันคะเมแค่นี้ก็จะทำโทษเมแค่พูดไม่ทันจบคุณก็ออกอาการเอง"
"ไม่รู้ล่ะยังไงฉันก็จะทำโทษเธอ"
"ทำโทษยังไงคะ"
"ก็ทำแบบนี้ไง"
"อื้ออออออออ" เขาก้มใบหน้าลงมาแล้วจูบฉันอย่างเร่าร้อนและรุนแรง จากนั้นไม่นานฉันก็อ่อนระทวยไปกับสัมผัสของเขา
"เม...ฉันต้องการเธอ"
"เมก็ต้องการคุณ"
พีเจ....
ผมมองหน้าคนที่ผมทั้งรักทั้งคิดถึงมาตลอดสองปีตอนนี้เธออยู่ตรงหน้าของผมแล้ว ผมไม่ได้ฝันไปอย่างแน่นอน
"เมษา....ฉันต้องการเธอ เธอต้องการฉันหรือเปล่า" ผมถามพร้อมกับจูบย้ำๆลงไปที่ริมฝีปากบางคู่นั้น
"เมก็ต้องการคุณค่ะ"
"ถ้าอย่างนั้นเรามา...." ผมพูดไม่ทันจบประโยคเสียงทุบเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นจนผมกับเมษารีบดีดตัวขึ้นจากเตียงอัตโนมัติ
ปั้ง ปั้ง ปั้ง
"ปะป๊าาาาาา ปะป๊าาาาาา"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"พ่อขาาา แม่ขาาาาา เปิดประตูให้หน่อยค่าน้องบอกว่าน้องอยากมาหาคุณพ่อค่า"
"ปะป๊าาาา ปะป๊าาาาา"
เสียงของลูกทำเอาผมถึงกับฟุบหน้าลงบนหมอนทันที
เมษา...
"ลุกไปเปิดประตูให้ลูกสิคะ"
"เห้อออ อดกินเมียเลย อุตส่าห์รอมาตั้งสองปี" เขาบ่นพร้อมกับทำหน้ายู่อย่างน่าสงสาร
"ไว้คืนนี้ก็ได้นี่คะ" พอฉันพูดจบเขาก็มีรอยยิ้มขึ้นมาทันที
"สัญญาแล้วนะ"
"ค่าาาา"
"โอเคได้ยินแบบนี้ค่อยมีแรงลุกไปเปิดประตูหน่อย" จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ เขาจุ๊บแก้มฉันหลายฟอดก่อนจะลุกออกจากเตียงแล้วเปิดประตูให้ลูกเข้ามา
ฉันนั่งมองดูคุณพีเจเล่นกับลูกอยู่บนเตียงเด็กๆดูมีความสุขที่ได้เล่นกับพ่อโดยเฉพาะน้องพอใจที่อะไรก็คุณพ่อขาน้องอยากได้อันนั้นน้องอยากได้อันนี้แล้วคุณพีเจก็ตามใจลูกทุกอย่างซึ่งฉันก็ไม่ได้ว่าห้ามอะไร ส่วนน้องจอมพลเองก็เรียกแต่ปะป๊าทั้งวันพอฉันจะเข้าไปอุ้มก็ไม่ยอมให้อุ้มกอดคอปะป๊าของแกแน่นเลย จนฉันบ่นน้อยใจ
"คุณพ่อขาพรุ่งนี่คุณพ่อสัญญากับน้องแล้วนะคะว่าจะพาน้องไปซื้อพี่ตุ๊กตาตัวใหม่คุณพ่อห้ามผิดสัญญานะค๊าา" น้องพอใจทวงสัญญาอีกรอบหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเข้านอนเพราะนี่ได้เวลานอนแล้วซึ่งแกก็นอนห้องเดิมที่แกเคยนอนส่วนน้องจอมพลหลับไปตั้งแต่หัวค่ำแล้วด้วยฝีมือของคุณปะป๊าที่เล่านิทานให้ลูกฟังจนหลับ
"ครับพ่อไม่ผิดสัญญาอย่างแน่นอนพรุ่งนี้เราไปซื้อด้วยกันพาแม่พาน้องจอมพลไปด้วย"
"เย้ เย้ เย้"
"เอาล่ะครับนี่ก็ได้เวลานอนแล้ว เดี๋ยวพ่อห่มผ้าให้นะครับ"
"ค่าาา"
"ราตรีสวัสนะครับคนเก่งของพ่อ^^"
"ราตรีสวัสค่าคุณพ่อ^^"
"มาให้พ่อหอมทีนึงก่อนครับ" จุ๊บ
"น้องขอหอมคุณพ่อด้วยได้มั้ยค๊า"
"ได้สิครับ"
"จุ๊บ จุ๊บ"
และกว่าพ่อลูกจะล่ำลากันเสร็จก็ใช่เวลานานหลายนาทีซึ่งฉันก็เข้าใจเพราะน้องพอใจไม่ได้เจอคุณพีเจมานานหลายปี ฉันคิดว่าตอนนี้แกคงมีความสุขเพราะตอนนี้แกมีครอบครัวที่อบอุ่นที่แกเคยฝันเอาไว้ตอนนี้แกมีทั้งพ่อทั้งแม่แถมด้วยน้องชายตัวเล็กอีกหนึ่งคน แค่ฉันเห็นแววตาสดใสของแกฉันก็รับรู้ได้ทันทีว่าแกมีความสุขมากแค่ไหน
หลังจากพาเด็กๆเข้านอนเสร็จเรียบร้อยแล้วคุณพีเจก็เดินจับมือฉันออกมาจากห้องนอนของลูกทันทีและพอประตูปิดลงเขาก็อุ้มฉันในท่าเจ้าสาวแล้วพาเข้าห้องนอนก่อนจะเอามือกดล็อกกลอนอย่างเรียบร้อย
เขาวางฉันลงบนเตียงอย่างช้าๆสายตาของเขาที่ส่งผ่านมาม้นสื่อความหมายได้เป็นอย่างดีว่าเขาต้องการอะไร
"ทีนี้ก็ไม่มีใครมาขัดจังหวะเราได้แล้วคะครับเมีย ผัวจะกินเมียให้ไม่เหลือเลย"
"น่ากลัวจังเลยค่ะ"
"หึ มันจะทั้งน่ากลัวแล้วก็น่าตื่นเต้นเพราะผัวไม่ได้ปลดปล่อยมานานตั้งสองปี เมียเตรียมตัวรับศึกหนักได้เลย"
และหลังจากนั้นก็ไม่ต้องเดาว่าฉันต้องเจอกับอะไรบ้าง
ปั่ก ปั่ก ปั่ก ปั่ก
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นไปทั้งห้องฉันที่อยู่ในท่าคลานเข่าต้องเอามือค้ำยันผนังหัวเตียงเอาไว้เพราะแรงส่งจากทางด้านหลังทำให้ฉันต้องหาที่ยึดเพราะไม่งั้นฉันต้องล้มฟุบลงไปแน่ ฉันเข้าใจว่าเขาคงจะอดกลั้นและห่างหายจากเรื่องบนเตียงมานานเกินไปทำให้เขาไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่ายๆและก็ไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยด้วยมีแค่ฉันที่แทบจะทรงตัวไม่ไหว
"อ้าาา เมษา เมษา ผัวจะไม่ไหวอีกแล้ว ผัวจะแตกแล้ว" เขาจับเอวฉันไว้แน่นแล้วกระแทกตัวตนเข้ามาจากทางด้านหลังซึ่งท่านี้เล่นเอาฉันจุกไปเหมือนกัน
ปั่ก ปั่ก ปั่ก ปั่ก
"อ๊ะ อ๊ะ คุณพีเจเมก็จะไม่ไหวเหมือนกันค่ะ" ฉันหันหลังเพื่อบอกเขาเพราะโุจากแรงกระแทกที่เริ่มถี่ขึ้นเรื่อยๆทำให้รู้ว่าเขาเริ่มจะถึงจุดหมายปลายทางอีกครั้งซึ่งเป็นครั้งที่เท่าไหร่ฉันก็ไม่ได้นับ คือตอนนี้ภายในร่างกายของฉันมีน้ำของเขาเต็มไปหมดเขาพูดว่าเขาอยากมีลูกอีกเขาอยากเลี้ยงลูกเพราะทั้งน้องพอใจทั้งน้องจอมพลเข้าไม่มีโอกาสเขาบอกอยากแก้ตัวซึ่งฉันก็ไม่ได้ห้ามอะไร
"ถ้าอย่างงั้นเรามาเสร็จพร้อมกับนะครับเมีย"
หลายเดือนต่อมา....
ห้องคลอด...
"เมษาฉันอยู่ตรงนี้นะเธอไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น"
"เมไม่กลัวอะไรทั้งนั้นค่ะเพราะเมรู้ว่าคุณอยู่ตรงนี้ไม่มีวันทิ้งเมกับลูกๆไปไหน"
"ฉันจะทิ้งเธอไปไหนได้รักซะขนาดนี้ ว่าแต่เธอเจ็บมั้ย"
อัปเดต ตอนจบ จะกินไม่ให้เหลือNC ของ เมียไร้รัก โดย ดอกอ้อลู่ลม
ด้วยนวนิยายชื่อดัง เมียไร้รัก ของ ดอกอ้อลู่ลม ที่ทำให้ผู้อ่านหลงรักทุกคำไปที่บท ตอนจบ จะกินไม่ให้เหลือNC ผสมกับปีศาจพล็อต บทต่อไปของซีรีส์ เมียไร้รัก จะวางจำหน่ายในวันนี้หรือไม่
คีย์: เมียไร้รัก ตอนจบ จะกินไม่ให้เหลือNC