เมียไร้รัก นิยาย บท 53

เมษา...

หมับ!!! เสียงกอด

เขาดึงฉันไปกอดแล้วก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนักจนฉันอดขำไม่ได้เขาร้องไห้เหมือนเด็กเลย

"ฮึก ฮึก ฮึก ฮือออ เมษา" 

"ทำไมคุณขี้แยขนาดนี้คะดูสิร้องไห้ไม่หยุดเลย เมชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าระหว่างน้องจอมพลกับคุณใครขี้แยกว่ากัน"

"ก็ฉันดีใจที่เธอกลับมา"

"แต่ถ้าคุณยังทำตัวแบบเดิมเมก็คงไม่กลับมาหรอกค่ะ แต่นี่คุณทำให้เมเห็นแล้วว่าคุณเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ"

"เพราะฉันหวังว่าสักวันนึงเธอจะกลับมาหาฉันน่ะสิ เพราะเธอรู้ว่าฉันยังรอเธออยู่แม้ความหวังของฉันแทบจะไม่มีแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยก็ตาม"

"ขอบคุณนะคะที่คุณยังรอทั้งๆที่เมยังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะกลับมาหรือเปล่าเพราะเมกลัวว่าตัวเองจะเจ็บปวดอีกถ้าให้โอกาสคุณ"

"ฉันรอเธอทุกวัน รอทั้งๆที่มันไม่มีความหวังอะไรให้รอเลย" ฉันอดสงสารเขาไม่ได้เลยจริงๆเมื่อรู้ว่าตลอดสองปีที่ผ่านมาเขายังรอให้ฉันกลับมาทั้งๆที่เขาคิดว่าฉันกับคุณไทด์แต่งงานกันไปแล้วแต่เขาก็ยังรอ ฉันดีใจที่ตัวเองคิดไม่ผิดที่กลับมาหาเขา

"เรื่องลูก...เธอรู้ตัวว่าท้องตั้งแต่เมื่อไหร่"

"เมรู้ว่าตัวเองท้องก่อนเดินทางไม่กี่วันค่ะ"

"ทำไมเธอไม่บอกฉัน"

"ก็ตอนนั้นเมไม่แน่ใจในตัวคุณ"

"แต่ตอนนี้เธอแน่ใจแล้วใช่ไหม"

"ถ้าไม่แน่ใจเมคงไม่บอกน้องพอใจว่าคุณคือพ่อแล้วเมก็คงไม่สอนน้องจอมพลเรียกคุณว่าปะป๊าหรอกค่ะ"

"ขอบคุณนะเมษาขอบคุณที่กลับมาเป็นครอบครัวให้กับฉัน ฉันยังรักเธอมากเลยนะเมษารักอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน เธอคือรักแรกและรักสุดท้ายของฉัน" เขากอดฉันแน่นขึ้นกว่าเดิมเหมือนจะส่งผ่านความรู้สึกว่าเขารักฉันมากแค่ไหน

"เมรู้ค่ะว่าคุณรักเมมากแค่ไหนเมได้ยินที่คุณพูดกับคุณไทด์ที่บริษัทแล้ว ได้ยินทุกคำเลย"

"เธอรู้เหรอว่าฉันพูดอะไรกับมันบ้าง"

"รู้ค่ะรู้ว่าคุณรักเมมากทั้งที่คุณคิดว่าเมกับคุณไทด์แต่งงานกันมีลูกด้วยกันแต่คุณก็ยังรักเมเหมือนเดิมแถมยังโมโหคุณไทด์เพราะคิดว่าเค้าจะทิ้งเมกับลูกไว้ที่นี่"

"ฉันคงไม่ต้องถามเนอะว่าเธอรู้ได้ยังไง แต่ฉันอยากจะบอกว่าฉันดีใจที่เธอกลับมา ฉันสัญญาว่าฉันจะดูแลเธอดูแลลูกของเราให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำได้ เธอเชื่อฉันไหมเมษา"

"เมเชื่อค่ะเมเชื่อว่าคุณจะทำให้เมกับลูกมีความสุขได้อย่างแน่นอนค่ะ"

"ฮึก ฮึก ฮึก" เขาร้องไห้อีกแล้วค่ะ จนฉันอดขำไม่ได้

"เธอหัวเราะฉันทำไม"

"ก็หัวเราะที่คุณเอาแต่ร้องไห้ คุณน่ะขี้แยกว่าลูกอีกรู้มั้ยคะ"

"ก็คนมันดีใจนี่นาที่เห็นเธออยู่ตรงนี้  เมษาเธอบอกฉันหน่อยว่าฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม"

"ทำไมถึงคิดว่าตัวเองฝันล่ะคะ"

"ก็เธอบอกว่าเธอไม่ให้โอกาสฉันเธอจะไม่กลับมาที่นี่อีกแต่ตอนนี้เธออยู่ตรงนี้ฉันถึงงคิดว่าตัวเองฝันไปยังไงล่ะ"

"ถ้าเมทำแบบนี้คุณยังจะคิดว่าตัวเองฝันอยู่หรือเปล่าคะ" พูดจบฉันก็โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จากนั้นฉันก็จูบไปที่ริมฝีปากของเขาอย่างแผ่วเบาแต่พอฉันจะถอนริมฝีปากออกฉันก็ถูกเขารั้งตัวเข้าไปใกล้แล้วเขาก็จูบตอบฉันกลับมาอย่างดูดดื่มเราสองคนจูบกันอยู่บนเตียงเราจูบกันนานมากเหมือนกับว่าเราโหยหากันและกันฉันคิดถึงเขาและเขาก็คิดถึงฉันจากนั้นจูบที่ดูดดื่มของเราก็กลับกลายเป็นจูบที่เร่าร้อนลุกโชนไปด้วยความต้องการ เขาผลักฉันลงนอนบนเตียงเราสองคนมองหน้ากันไปมาฉันยิ้มให้เขาเขายิ้มให้ฉันเป็นรอยยิ้มแห่งความสุข

"ฉันรักเธอนะเมษารักมากที่สุด"

"เมก็รักคุณแต่อาจจะไม่มากที่สุด"

"หมายความว่าไง"

"เพราะตอนนี้เมมีคนที่เมรักมากกว่าคุณยังไงล่ะคะ"

"ใคร ใครที่เธอรักมากกว่าฉัน" อารมณ์เขาเริ่มร้อนเขาคงโกรธที่ได้ยินแบบนั้นจนฉันต้องรีบอธิบายว่าใครคือคนที่ฉันรักมากกว่าเขา

"ก็ลูกของเรายังไงล่ะคะน้องพอใจกับน้องจอมพล หรือว่าคุณไม่รักพวกแกคะ"

"เมษา!!! เธอแกล้งให้ฉันโมโหใช่ไหม"

"เมเปล่าแกล้งเมแค่ยังพูดไม่จบ"

"แบบนี้ต้องถูกทำโทษโทษฐานที่ทำให้ฉันใจเสีย"

"อะไรกันคะเมแค่นี้ก็จะทำโทษเมแค่พูดไม่ทันจบคุณก็ออกอาการเอง"

"ไม่รู้ล่ะยังไงฉันก็จะทำโทษเธอ"

"ทำโทษยังไงคะ"

"ก็ทำแบบนี้ไง"

"อื้ออออออออ" เขาก้มใบหน้าลงมาแล้วจูบฉันอย่างเร่าร้อนและรุนแรง จากนั้นไม่นานฉันก็อ่อนระทวยไปกับสัมผัสของเขา

"เม...ฉันต้องการเธอ"

"เมก็ต้องการคุณ"

พีเจ....

ผมมองหน้าคนที่ผมทั้งรักทั้งคิดถึงมาตลอดสองปีตอนนี้เธออยู่ตรงหน้าของผมแล้ว ผมไม่ได้ฝันไปอย่างแน่นอน

"เมษา....ฉันต้องการเธอ เธอต้องการฉันหรือเปล่า" ผมถามพร้อมกับจูบย้ำๆลงไปที่ริมฝีปากบางคู่นั้น

"เมก็ต้องการคุณค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นเรามา...." ผมพูดไม่ทันจบประโยคเสียงทุบเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นจนผมกับเมษารีบดีดตัวขึ้นจากเตียงอัตโนมัติ

ปั้ง ปั้ง ปั้ง

"ปะป๊าาาาาา ปะป๊าาาาาา"

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"พ่อขาาา แม่ขาาาาา เปิดประตูให้หน่อยค่าน้องบอกว่าน้องอยากมาหาคุณพ่อค่า"

"ปะป๊าาาา ปะป๊าาาาา"

เสียงของลูกทำเอาผมถึงกับฟุบหน้าลงบนหมอนทันที

เมษา...

"ลุกไปเปิดประตูให้ลูกสิคะ"