เมียไร้รัก ตอนจบ จะกินไม่ให้เหลือNC

เมษา...

หมับ!!! เสียงกอด

เขาดึงฉันไปกอดแล้วก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนักจนฉันอดขำไม่ได้เขาร้องไห้เหมือนเด็กเลย

"ฮึก ฮึก ฮึก ฮือออ เมษา" 

"ทำไมคุณขี้แยขนาดนี้คะดูสิร้องไห้ไม่หยุดเลย เมชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าระหว่างน้องจอมพลกับคุณใครขี้แยกว่ากัน"

"ก็ฉันดีใจที่เธอกลับมา"

"แต่ถ้าคุณยังทำตัวแบบเดิมเมก็คงไม่กลับมาหรอกค่ะ แต่นี่คุณทำให้เมเห็นแล้วว่าคุณเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ"

"เพราะฉันหวังว่าสักวันนึงเธอจะกลับมาหาฉันน่ะสิ เพราะเธอรู้ว่าฉันยังรอเธออยู่แม้ความหวังของฉันแทบจะไม่มีแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยก็ตาม"

"ขอบคุณนะคะที่คุณยังรอทั้งๆที่เมยังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะกลับมาหรือเปล่าเพราะเมกลัวว่าตัวเองจะเจ็บปวดอีกถ้าให้โอกาสคุณ"

"ฉันรอเธอทุกวัน รอทั้งๆที่มันไม่มีความหวังอะไรให้รอเลย" ฉันอดสงสารเขาไม่ได้เลยจริงๆเมื่อรู้ว่าตลอดสองปีที่ผ่านมาเขายังรอให้ฉันกลับมาทั้งๆที่เขาคิดว่าฉันกับคุณไทด์แต่งงานกันไปแล้วแต่เขาก็ยังรอ ฉันดีใจที่ตัวเองคิดไม่ผิดที่กลับมาหาเขา

"เรื่องลูก...เธอรู้ตัวว่าท้องตั้งแต่เมื่อไหร่"

"เมรู้ว่าตัวเองท้องก่อนเดินทางไม่กี่วันค่ะ"

"ทำไมเธอไม่บอกฉัน"

"ก็ตอนนั้นเมไม่แน่ใจในตัวคุณ"

"แต่ตอนนี้เธอแน่ใจแล้วใช่ไหม"

"ถ้าไม่แน่ใจเมคงไม่บอกน้องพอใจว่าคุณคือพ่อแล้วเมก็คงไม่สอนน้องจอมพลเรียกคุณว่าปะป๊าหรอกค่ะ"

"ขอบคุณนะเมษาขอบคุณที่กลับมาเป็นครอบครัวให้กับฉัน ฉันยังรักเธอมากเลยนะเมษารักอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน เธอคือรักแรกและรักสุดท้ายของฉัน" เขากอดฉันแน่นขึ้นกว่าเดิมเหมือนจะส่งผ่านความรู้สึกว่าเขารักฉันมากแค่ไหน

"เมรู้ค่ะว่าคุณรักเมมากแค่ไหนเมได้ยินที่คุณพูดกับคุณไทด์ที่บริษัทแล้ว ได้ยินทุกคำเลย"

"เธอรู้เหรอว่าฉันพูดอะไรกับมันบ้าง"

"รู้ค่ะรู้ว่าคุณรักเมมากทั้งที่คุณคิดว่าเมกับคุณไทด์แต่งงานกันมีลูกด้วยกันแต่คุณก็ยังรักเมเหมือนเดิมแถมยังโมโหคุณไทด์เพราะคิดว่าเค้าจะทิ้งเมกับลูกไว้ที่นี่"

"ฉันคงไม่ต้องถามเนอะว่าเธอรู้ได้ยังไง แต่ฉันอยากจะบอกว่าฉันดีใจที่เธอกลับมา ฉันสัญญาว่าฉันจะดูแลเธอดูแลลูกของเราให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำได้ เธอเชื่อฉันไหมเมษา"

"เมเชื่อค่ะเมเชื่อว่าคุณจะทำให้เมกับลูกมีความสุขได้อย่างแน่นอนค่ะ"

"ฮึก ฮึก ฮึก" เขาร้องไห้อีกแล้วค่ะ จนฉันอดขำไม่ได้

"เธอหัวเราะฉันทำไม"

"ราตรีสวัสค่าคุณพ่อ^^"

"มาให้พ่อหอมทีนึงก่อนครับ" จุ๊บ

"น้องขอหอมคุณพ่อด้วยได้มั้ยค๊า"

"ได้สิครับ"

"จุ๊บ จุ๊บ"

และกว่าพ่อลูกจะล่ำลากันเสร็จก็ใช่เวลานานหลายนาทีซึ่งฉันก็เข้าใจเพราะน้องพอใจไม่ได้เจอคุณพีเจมานานหลายปี ฉันคิดว่าตอนนี้แกคงมีความสุขเพราะตอนนี้แกมีครอบครัวที่อบอุ่นที่แกเคยฝันเอาไว้ตอนนี้แกมีทั้งพ่อทั้งแม่แถมด้วยน้องชายตัวเล็กอีกหนึ่งคน แค่ฉันเห็นแววตาสดใสของแกฉันก็รับรู้ได้ทันทีว่าแกมีความสุขมากแค่ไหน

หลังจากพาเด็กๆเข้านอนเสร็จเรียบร้อยแล้วคุณพีเจก็เดินจับมือฉันออกมาจากห้องนอนของลูกทันทีและพอประตูปิดลงเขาก็อุ้มฉันในท่าเจ้าสาวแล้วพาเข้าห้องนอนก่อนจะเอามือกดล็อกกลอนอย่างเรียบร้อย

เขาวางฉันลงบนเตียงอย่างช้าๆสายตาของเขาที่ส่งผ่านมาม้นสื่อความหมายได้เป็นอย่างดีว่าเขาต้องการอะไร

"ทีนี้ก็ไม่มีใครมาขัดจังหวะเราได้แล้วคะครับเมีย ผัวจะกินเมียให้ไม่เหลือเลย"

"น่ากลัวจังเลยค่ะ"

"หึ มันจะทั้งน่ากลัวแล้วก็น่าตื่นเต้นเพราะผัวไม่ได้ปลดปล่อยมานานตั้งสองปี เมียเตรียมตัวรับศึกหนักได้เลย"

และหลังจากนั้นก็ไม่ต้องเดาว่าฉันต้องเจอกับอะไรบ้าง

ปั่ก ปั่ก ปั่ก ปั่ก

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นไปทั้งห้องฉันที่อยู่ในท่าคลานเข่าต้องเอามือค้ำยันผนังหัวเตียงเอาไว้เพราะแรงส่งจากทางด้านหลังทำให้ฉันต้องหาที่ยึดเพราะไม่งั้นฉันต้องล้มฟุบลงไปแน่ ฉันเข้าใจว่าเขาคงจะอดกลั้นและห่างหายจากเรื่องบนเตียงมานานเกินไปทำให้เขาไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่ายๆและก็ไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยด้วยมีแค่ฉันที่แทบจะทรงตัวไม่ไหว

"อ้าาา เมษา เมษา ผัวจะไม่ไหวอีกแล้ว ผัวจะแตกแล้ว" เขาจับเอวฉันไว้แน่นแล้วกระแทกตัวตนเข้ามาจากทางด้านหลังซึ่งท่านี้เล่นเอาฉันจุกไปเหมือนกัน

ปั่ก ปั่ก ปั่ก ปั่ก

"อ๊ะ อ๊ะ คุณพีเจเมก็จะไม่ไหวเหมือนกันค่ะ" ฉันหันหลังเพื่อบอกเขาเพราะโุจากแรงกระแทกที่เริ่มถี่ขึ้นเรื่อยๆทำให้รู้ว่าเขาเริ่มจะถึงจุดหมายปลายทางอีกครั้งซึ่งเป็นครั้งที่เท่าไหร่ฉันก็ไม่ได้นับ คือตอนนี้ภายในร่างกายของฉันมีน้ำของเขาเต็มไปหมดเขาพูดว่าเขาอยากมีลูกอีกเขาอยากเลี้ยงลูกเพราะทั้งน้องพอใจทั้งน้องจอมพลเข้าไม่มีโอกาสเขาบอกอยากแก้ตัวซึ่งฉันก็ไม่ได้ห้ามอะไร

"ถ้าอย่างงั้นเรามาเสร็จพร้อมกับนะครับเมีย"

หลายเดือนต่อมา....

ห้องคลอด...

"เมษาฉันอยู่ตรงนี้นะเธอไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น"

"เมไม่กลัวอะไรทั้งนั้นค่ะเพราะเมรู้ว่าคุณอยู่ตรงนี้ไม่มีวันทิ้งเมกับลูกๆไปไหน"

"ฉันจะทิ้งเธอไปไหนได้รักซะขนาดนี้ ว่าแต่เธอเจ็บมั้ย"