เมียเด็กของคุณป๋า นิยาย บท 5

สยามพารากอน…

“อร่อยมั้ย?” ฉันถามเบบี๋ที่กำลังตั้งหน้าตั้งตากินไอติมอย่างอร่อย

“....” เบบี๋ไม่ตอบเอาแต่พยักหน้า

“แนน”

“แนนนี่ใช่มั้ย?” ฉันหันไปทางต้นเสียงทันที

“...ใช่ค่ะ?” ฉันมองหน้าผู้ชายคนนั้นอยู่ครุ่นคิด เหมือนฉันเคยเจอเขาที่ไหนแต่จำไม่ได้

“จำพี่ได้มั้ย...ที่เมื่อก่อนบ้านเราอยู่ติดกันไง “ฉันจ้องหน้าเขาพยายามนึกคิด

“พะ….พี่...พี่ไรอัน! ใช่มั้ยคะ”

ฉันว่าฉันจำไม่ผิดนะเมื่อก่อนบ้านเราอยู่ติดกันก่อนพี่เขาจะย้ายไปเรียนต่างประเทศเพราะคุณพ่อพี่เขาเป็นเอกอัครราชทูตไทยประจำฝรั่งเศส

“ใช่ครับ!”

“พี่ดีใจนะ ที่แนนจำพี่ได้!” รอยยิ้มของพี่ไรอันอบอุ่นอยู่เสมอ

“ขอพี่นั่งด้วยคนได้มั้ย?” พี่ไรอันถามเพื่อนๆ ฉัน

“เชิญค่ะ ใครจะกล้าปฏิเสธคนหล่อแบบนี้” เป็นลูกปลาที่พูดขึ้น

“น้อย ๆ หน่อยนางชะนีน้อย คนนี้ฉันจอง!”

ก่อนโบวี่คนสวยประจำกลุ่มจะพูดขึ้นพร้อมส่งสายตาหวานเยิ้มให้พี่ไรอัน

“เชิญค่ะ ว่าแต่พี่มีแบบ...แบบว่า...มีแฟนยังอ๊ะ พอจะรับโบวี่ไว้พิจารณาได้มุ้ย “ฉันล่ะยอมยัยนี้จริงๆ

“ยังครับพี่ยังโสด!” พี่ไรอันหันมายิ้มให้ฉัน สายตาของเขาที่มองฉันมันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

“กรี๊ด!!! โสดด้วย งั้นโบก็มีสิทธิ์”

“รับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ไว้พิจารณาด้วยนะคะ” ยัยโบวี่ไม่พูดเปล่ามือไม้ถึงตลอด

“พอแล้วพี่เขากลัวจนหน้าซีดหมดแล้ว”

คือยัยโบมันจับมือพร้อมส่งสายตายั่วยวนพี่ไรอัน จนพี่เขานั่งตัวแข็งทื่อ เป็นฉัน ฉันก็กลัวนะแบบนี้รุกหนักมาก

“ชิ! ยัยชะนีน้อย หุบปาก!”

นี่แหละโบวี่หรือนาย เอกชัย ไชยนุวัติ อยู่บ้านพ่อแม่เรียกเป็นเอก อยู่โรงเรียนคือหนูน้อยโบวี่

แต่คนที่ไม่สนใจใครคือหนูน้อยเบบี๋ที่เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตากิน ส่วนกอหญ้าเอาแต่นั่งตัวบิดมันจะเขินพี่ไรอันอะไรหนักหนา ฮึ...แต่ละคน

“ให้พี่ไปส่งมั้ย” เป็นพี่ไรอันที่ขึ้นหลังจากที่เดินซื้อของกันเสร็จ

“ไม่เป็นไรค่ะแนน กลับกับเบบี๋”

เบบี๋ไม่รู้จะอ้อนอะไรวันนี้จะให้กลับด้วย ฉันจะกลับกับโบวี่กับกอหญ้าก็ไม่ยอม

“โอเคงั้นกลับกันดีๆ นะ ไว้พี่โทรหา” พี่ไรอันยิ้มให้ฉัน

“เบบี๋พี่ไปนะ” ก่อนจะหันไปพูดกับเบบี๋ที่เอาแต่ทำหน้ามุ่ย

“ค่ะ...บ๊ายบาย” ฉันกับเบบี๋ยิ้มและโบกมือให้พี่ไรอัน

“เป็นอะไรคนเก่งทำไมทำหน้าแบบนั้น” เห็นเอาจ้องโทรศัพท์

“ก็แดดดี้ไม่รับโทรศัพท์เบบี๋นิ” ว่าแล้วเชียว

“ไม่เอาไม่งอแงแนนนี่ว่าเราไปรอแดดดี้ที่บ้านกันดีกว่า” ฉันได้แต่พูดปลอบยัยหนูน้อยเบบี๋

“เบบี๋ขอกอดแนนนี่ตอนนั่งรถกลับได้มั้ย” แล้วทำไมต้องทำหน้าอ้อนแบบนี้ด้วย

“ไม่...มีปัญหาครับผม!” มันอดไม่ได้ที่จะบีบแก้มป่อง ๆ มันเขี้ยวจริงๆ

“แนนนี่ใจดีที่สุดในโลกเลย!”

แล้วฉันกับเบบี๋ก็เดินคล้องแขนกันไปขึ้นรถที่แดดดี้ เบบี๋ให้มารอรับ

ที่ฉันกล้าไปบ้านเบบี๋เพราะคุณเขากลับจีนไปตั้งแต่วันก่อน ที่รู้เพราะฉันแอบเอาขนมไปให้น้องพาร์ทดีที่พี่ไทเกอร์ช่วยเป็นธุระให้อย่างน้อย ๆ ฉันก็ได้เห็นรอยยิ้มน้อย ๆ ก่อนที่จะไม่ได้เจอกับน้องพาร์ท อีก