เมียเด็กของคุณป๋า นิยาย บท 5

สยามพารากอน…

“อร่อยมั้ย?” ฉันถามเบบี๋ที่กำลังตั้งหน้าตั้งตากินไอติมอย่างอร่อย

“....” เบบี๋ไม่ตอบเอาแต่พยักหน้า

“แนน”

“แนนนี่ใช่มั้ย?” ฉันหันไปทางต้นเสียงทันที

“...ใช่ค่ะ?” ฉันมองหน้าผู้ชายคนนั้นอยู่ครุ่นคิด เหมือนฉันเคยเจอเขาที่ไหนแต่จำไม่ได้

“จำพี่ได้มั้ย...ที่เมื่อก่อนบ้านเราอยู่ติดกันไง “ฉันจ้องหน้าเขาพยายามนึกคิด

“พะ….พี่...พี่ไรอัน! ใช่มั้ยคะ”

ฉันว่าฉันจำไม่ผิดนะเมื่อก่อนบ้านเราอยู่ติดกันก่อนพี่เขาจะย้ายไปเรียนต่างประเทศเพราะคุณพ่อพี่เขาเป็นเอกอัครราชทูตไทยประจำฝรั่งเศส

“ใช่ครับ!”

“พี่ดีใจนะ ที่แนนจำพี่ได้!” รอยยิ้มของพี่ไรอันอบอุ่นอยู่เสมอ

“ขอพี่นั่งด้วยคนได้มั้ย?” พี่ไรอันถามเพื่อนๆ ฉัน

“เชิญค่ะ ใครจะกล้าปฏิเสธคนหล่อแบบนี้” เป็นลูกปลาที่พูดขึ้น

“น้อย ๆ หน่อยนางชะนีน้อย คนนี้ฉันจอง!”

ก่อนโบวี่คนสวยประจำกลุ่มจะพูดขึ้นพร้อมส่งสายตาหวานเยิ้มให้พี่ไรอัน

“เชิญค่ะ ว่าแต่พี่มีแบบ...แบบว่า...มีแฟนยังอ๊ะ พอจะรับโบวี่ไว้พิจารณาได้มุ้ย “ฉันล่ะยอมยัยนี้จริงๆ

“ยังครับพี่ยังโสด!” พี่ไรอันหันมายิ้มให้ฉัน สายตาของเขาที่มองฉันมันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

“กรี๊ด!!! โสดด้วย งั้นโบก็มีสิทธิ์”

“รับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ไว้พิจารณาด้วยนะคะ” ยัยโบวี่ไม่พูดเปล่ามือไม้ถึงตลอด

“พอแล้วพี่เขากลัวจนหน้าซีดหมดแล้ว”

คือยัยโบมันจับมือพร้อมส่งสายตายั่วยวนพี่ไรอัน จนพี่เขานั่งตัวแข็งทื่อ เป็นฉัน ฉันก็กลัวนะแบบนี้รุกหนักมาก

“ชิ! ยัยชะนีน้อย หุบปาก!”

นี่แหละโบวี่หรือนาย เอกชัย ไชยนุวัติ อยู่บ้านพ่อแม่เรียกเป็นเอก อยู่โรงเรียนคือหนูน้อยโบวี่

แต่คนที่ไม่สนใจใครคือหนูน้อยเบบี๋ที่เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตากิน ส่วนกอหญ้าเอาแต่นั่งตัวบิดมันจะเขินพี่ไรอันอะไรหนักหนา ฮึ...แต่ละคน

“ให้พี่ไปส่งมั้ย” เป็นพี่ไรอันที่ขึ้นหลังจากที่เดินซื้อของกันเสร็จ

“ไม่เป็นไรค่ะแนน กลับกับเบบี๋”

เบบี๋ไม่รู้จะอ้อนอะไรวันนี้จะให้กลับด้วย ฉันจะกลับกับโบวี่กับกอหญ้าก็ไม่ยอม

“โอเคงั้นกลับกันดีๆ นะ ไว้พี่โทรหา” พี่ไรอันยิ้มให้ฉัน

“เบบี๋พี่ไปนะ” ก่อนจะหันไปพูดกับเบบี๋ที่เอาแต่ทำหน้ามุ่ย

“ค่ะ...บ๊ายบาย” ฉันกับเบบี๋ยิ้มและโบกมือให้พี่ไรอัน

“เป็นอะไรคนเก่งทำไมทำหน้าแบบนั้น” เห็นเอาจ้องโทรศัพท์

“ก็แดดดี้ไม่รับโทรศัพท์เบบี๋นิ” ว่าแล้วเชียว

“ไม่เอาไม่งอแงแนนนี่ว่าเราไปรอแดดดี้ที่บ้านกันดีกว่า” ฉันได้แต่พูดปลอบยัยหนูน้อยเบบี๋

“เบบี๋ขอกอดแนนนี่ตอนนั่งรถกลับได้มั้ย” แล้วทำไมต้องทำหน้าอ้อนแบบนี้ด้วย

“ไม่...มีปัญหาครับผม!” มันอดไม่ได้ที่จะบีบแก้มป่อง ๆ มันเขี้ยวจริงๆ

“แนนนี่ใจดีที่สุดในโลกเลย!”

แล้วฉันกับเบบี๋ก็เดินคล้องแขนกันไปขึ้นรถที่แดดดี้ เบบี๋ให้มารอรับ

ที่ฉันกล้าไปบ้านเบบี๋เพราะคุณเขากลับจีนไปตั้งแต่วันก่อน ที่รู้เพราะฉันแอบเอาขนมไปให้น้องพาร์ทดีที่พี่ไทเกอร์ช่วยเป็นธุระให้อย่างน้อย ๆ ฉันก็ได้เห็นรอยยิ้มน้อย ๆ ก่อนที่จะไม่ได้เจอกับน้องพาร์ท อีก

เพราะเห็นพี่ไทเกอร์บอกอีกนานกว่าคุณเขาจะกลับมาไทย แบบนี้ค่อยหายใจได้โล่งคอหน่อยเจอคุณเขาทีไรมันรู้สึกอึดอัดเพราะเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับคุณเขามันเป็นเรื่องที่ไม่ควรให้เบบี๋รับรู้

เพราะเบบี๋รักและเชื่อใจในตัวปะป๋าของเธอมากถ้าเบบี๋รู้ว่าปะป๋าเธอคือซาตานในร่างเทพบุตรเบบี๋จะเสียใจมากแค่ไหน!

“งั้นแนนขอตัวกลับก่อนนะ” ตอนนี้ฉันกับเบบี๋อยู่บ้านของเบบี๋แล้ว ดูเหมือนตอนนี้จะไม่มีใครอยู่ด้วย ฉันก็ไม่ได้อยากกลับตอนนี้หรอก

แต่มันรู้สึก แปลกๆ ตั้งแต่อยู่ที่ห้างแล้วมันเหมือนมีคนมองฉันอยู่ตลอดเวลา ฉันว่าฉันไม่ได้คิดไปเองด้วย

“แนนนี่! “เบบี๋พูดและทำหน้าอ้อนพร้อมจับมือฉันไว้

“อยู่เป็นเพื่อนเบบี๋ได้มั้ย เบบี๋ไม่กล้าอยู่บ้านคนเดียว” เบบี๋พูดเสียงสั่น

“....เฮ้อ!” ฉันได้แต่ถอนหายใจแล้วยิ้มให้เด็กหญิงเบบี๋ สาวน้อยขี้อ้อน

“ก็ได้ แนน อยู่เป็นเพื่อนเบบี๋ก็ได้ ไว้แด๊ดดี้กลับมาแนนค่อยกลับแล้วกัน!” ฉันหย่อนก้นลงนั่งข้างๆ เบบี๋ตามเดิม

“แล้วเราจะทำอะไรดี” เบบี๋พูดขึ้น

“เล่นเกมมั้ย” ฉันเป็นคนเสนอ

“เล่นเกม?” เบบี๋พูดและทำหน้าครุ่นคิด

“......เล่นๆ” ก่อนจะตอบยิ้มๆ พยักหน้าหงึก ๆ

“เกมนี้เล่นงานแนนนี่เล่นประจำ!” ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเปิดเกม Candy Crush Saga

“เกมนี้เบบี๋ชอบเรามาเล่นแข่งกันใครได้แต้มสูงกว่าคนนั้นชนะ!” เบบี๋พูดและยิ้มดูเธอจะมีความสุขมาก

“Ok!” ฉันไหวไหล่เบาๆ

“ถ้าแพ้อย่าว่าแนนนี่ใจร้ายแล้วกัน!” พูดจบฉันกับเบบี๋ก็ต่างคนต่างใจจดใจจ่อกับหน้าจอ

30 นาทีผ่านไป

“เฮ้ย!!” ฉันอุทานเสียงดัง

“คิก คิก” เป็นเสียงเบบี๋ที่หัวเราะคิกคัก ก็แน่ล่ะ ตัวแสบเป็นคนชนะนิ

“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย!” ฉันหยิกแก้มเบบี๋เบาๆ

“แนนนี่! เบบี๋เจ็บนะ!” เบบี๋พูดพร้อมทำหน้ามุ้ย

“โอ้ๆๆ ง้อนะ!”

ฟอด! ฉันหอมแก้มและกอดเบบี๋แนน

เอี๊ยด!!

“แด๊ดดี้!!!” เบบี๋ลุกพรวดวิ่งไปหน้าบ้านทันทีที่ได้ยินเสียงรถจอด

“พี่เทเลอร์?” ฉันเดินตามเบบี๋ออกไปแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นพี่เทเลอร์อยู่หน้าบ้าน

ถ้าพี่เทเลอร์อยู่ที่นี่ งั้นก็แสดงว่าน้องพาร์ทมาไทย แค่คิดว่าจะได้เห็นตัวเล็กฉันก็ดีใจจนเนื้อเต้น

แต่...ต้องหุบยิ้มเมื่อเจอสายตาคู่ดุดันจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง

“เบบี๋...แนนนี่กลับก่อนนะ” ฉันหันไปพูดกับเบบี๋ที่กำลังคุยกับคุณกันต์ เหมือนเบบี๋กำลังงอนคุณเขาอยู่

“สวัสดีค่ะ แนนนี่ขอตัวกลับก่อน” ฉันยิ้มทักทายคุณกันต์ คุณเขารู้เรื่องฉันหมดทุกอย่าง

“แดดดี้ไปส่งแนนนี่หน่อยได้มั้ย” เป็นเบบี๋ที่พูดขึ้น

“ไม่ต้องๆ แนนนี่ กลับเองได้” ฉันรีบปฏิเสธอย่างไว

“แต่มันจะมืดแล้วนะ แดดดี้ให้คนขับรถไปส่งดีกว่า” คุณกันมองไปที่พี่เทเลอร์

“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ แนนนี่กลับเองได้”

“ขอตัวนะคะ” สิ้นคำพูดฉันก็รีบเดินหนีจากตรงนั้นทันที

มันรู้สึกไม่ค่อยดียังไงไม่รู้ ยิ่งเห็นสายตาเย็นชาคู่นั้นมันยิ่งใจคอไม่ค่อยดี ถ้าฉันรู้ว่าอยู่เป็นเพื่อนเบบี๋แล้วต้องเจอหน้าเขา รู้แบบนี้กลับตั้งแต่แรกยังจะดีกว่า

หมับ! มือสากคว้าแขนฉันไว้ ทันทีที่ฉันกำลังจะเดินผ่านหน้าเขาไป

“มาทำอะไรที่นี่?” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปม…