เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 90

“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง ลาก่อนค่ะ” เมื่อรถจอดที่หน้าโรงแรม ยาหยีก็เอ่ยลาและจะก้าวลงจากรถ แต่เซอร์เกรีบเรียกเอาไว้เสียก่อน

“นายน้อยใจร้ายกับคุณมากใช่ไหมครับ”

หญิงสาวไม่สามารถเก็บกักน้ำตาได้อีกต่อไป มันทะลักออกมาอีกครั้งอย่างท่วมท้น ขณะพูดคร่ำครวญออกไปเสียงสั่นระริกจนคนฟังอดเวทนาไม่ได้

“เขาเกลียดฉัน...เขาบอกว่าเขาอาจจะไม่เคยรักฉันเลยก็ได้”

“ไม่จริงหรอกครับ นายน้อย...” เซอร์เกพยายามจะพูด แต่ก็ถูกยาหยีแทรก

“จริงค่ะ ทุกอย่างมันคือเรื่องจริง และฉันก็ยอมแพ้แล้ว ฉันจะไม่เข้าไปวุ่นวายกับเขาอีก เพื่อความสบายใจของเขา”

เซอร์เกนั่งมองยาหยีร้องไห้อยู่นานพอดูจึงพูดขึ้น

“แล้วคุณยาหยีจะกลับกรุงเทพฯ พรุ่งนี้เลยหรือเปล่าครับ”

ยาหยียิ้มทั้งน้ำตา

“ฉันก็อยากจะกลับพรุ่งนี้ใจจะขาด แต่ตั๋วเครื่องบินที่ซื้อไว้มันเป็นแบบไปกลับ และกำหนดกลับมันก็อีกสองวันข้างหน้า แต่รับรองนะ ฉันจะไม่เข้าไปใกล้ในรัศมีของคอร์เนลแน่นอน ฉันสัญญา...ฝากลาป้าเชอรี่ด้วยนะ”

“ครับคุณยาหยี”

เซอร์เกหมดปัญญาที่จะเหนี่ยวรั้งหญิงสาวเอาไว้ได้อีก ทำได้แค่เพียงปล่อยให้หล่อนก้าวลงจากรถไปต่อหน้าต่อตา ในใจก็นึกหมั่นไส้คอร์เนลนัก อย่างนี้มันน่าปล่อยให้อกหักไปตลอดชีวิตนักเชียว ชายวัยกลางคนถอนใจออกมา ก่อนจะเคลื่อนออกไปจากหน้าโรงแรมทันที

“นายใช่ไหมที่เป็นตัวตั้งตัวตีให้แม่นั่นขึ้นไปหาฉันบนห้องนอน” เมื่อก้าวลงจากรถก็พบกับเสียงคำรามแสนเดือดดาลของคอร์เนลทันที เซอร์เกพยักหน้ารับ

“ผมคิดว่านายน้อยจะดีใจที่ได้เห็นเธอ แต่ผิดคาดนายน้อยคงเกลียดเธอมาก ถึงได้ทำร้ายเธอแบบนั้น”

“ฉันทำอะไร ฉันไม่ได้ฆ่าแกงแม่นั่นสักหน่อย ก็แค่...”

‘ก็แค่ฟัดจนเละก็เท่านั้นแหละ’

ชายหนุ่มพูดต่อในใจ ก่อนจะหมุนตัวหันไปกอดอกมองท้องฟ้าด้วยท่าทางไม่รู้ไม่ชี้อะไรทั้งสิ้น

คนสนิทส่ายหน้าไปมาช้าๆ ก่อนจะพูดออกมา

“ที่ผมพยายามทำแบบนี้ก็เพราะคิดว่านายน้อยอาจจะยังต้องการคุณยาหยีอยู่ แต่ตอนนี้ผมพอจะรู้แล้วล่ะครับว่านายน้อยไม่ได้ต้องการเธอแล้ว ดังนั้นผมจะไม่พยายามรั้งเธอไว้อีก และจะยินดีมากที่พรุ่งนี้เธอจะกลับเมืองไทย”

คอร์เนลหันขวับกลับมาจ้องหน้าเซอร์เกเขม็งทันที

“พรุ่งนี้หรือ เที่ยวไหน?”