เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 88

เพล้ง!

แก้วในมือใหญ่ถูกขว้างลงกระทบกับพื้นจนแตกกระจาย

“คุณจะมีใครอีกสักกี่คนผมก็ไม่สน ไม่มีทางสน! เชิญเลย เชิญตามสบาย” เค้นเสียงออกมาอย่างเดือดดาล ความรู้สึกบางอย่างที่เจ้าตัวไม่ยอมรับว่ามีอยู่ในใจแล่นพล่านไปทั้งสรรพางค์กาย กรามแกร่งขบกันแน่นจนขึ้นสันนูนเป่ง ผิวเนื้อข้างแก้มสากกระตุกเป็นริ้ว

มือใหญ่คว้าขวดวอดก้าขึ้นมาเทกรอกปากตัวเองจนพร่องไปเกือบครึ่งขวด แต่กระนั้นไอ้เจ้าความรู้สึกระยำมันก็ยังไม่ยอมหายไปจากหัวใจ คอร์เนลเหวี่ยงขวดวอดก้าลงกับพื้นแข็งๆ ก่อนจะผุดลุกขึ้นยืน และกระโดดลงไปในสระน้ำ แหวกว่ายอยู่นานนับสิบรอบมันก็ยังไม่สามารถดับอารมณ์หวงแหนที่แน่นอกได้ จนในที่สุดชายหนุ่มก็ตัดสินใจที่จะกลับขึ้นห้องนอน คาดหวังเอาไว้ว่าการนอนหลับพักผ่อนน่าจะช่วยให้ตนเองสามารถลบลืมภาพของยาหยีกับไอ้ผู้ชายรูปหล่อคนนั้นออกจากหัวได้สำเร็จ แม้จะชั่วคราวยังดี

ชายหนุ่มกระโดดขึ้นจากสระน้ำ รับเสื้อคลุมจากสาวใช้ที่ยื่นมาสวมใส่ จากนั้นก็ก้าวยาวๆ มุ่งหน้ากลับขึ้นห้องนอนไปทั้งๆ ที่เนื้อตัวยังเปียกโชกไปด้วยหยาดน้ำมหาศาล

ยาหยีรีบวิ่งออกไปหลบที่ระเบียงเมื่อได้เสียงเดินหนักๆ มาหยุดที่หน้าประตูห้อง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าของฝีเท้านั้นเป็นใคร

คอร์เนลในสภาพเปียกโชกเดินเข้ามาภายในห้อง เขาหมุนตัวอยู่กลางห้องชั่วอึดใจ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ

หญิงสาวเป่าลมออกจากปากด้วยความโล่งอกเมื่อสามารถพาตัวเองรอดพ้นจากสายตาคมกริบของหนุ่มหล่อขั้นเทพมาได้อย่างหวุดหวิด ขณะก้าวเข้ามาอยู่ในห้องอีกครั้ง กำลังหมุนตัวอยู่กลางห้องว่าจะจัดการง้องอนคอร์เนลยังไงดี และจะเริ่มยังไง ประตูห้องน้ำก็ดันเปิดออกมาซะก่อน ตามด้วยร่างที่เปลือยเปล่าที่อลังการไปซะทุกๆ ส่วนของคอร์เนลเดินออกมา

ทั้งเขาและหล่อนต่างชะงักงันเมื่อสายตาประสานกันโดยบังเอิญ หล่อนยิ้มหวาน มองเขาด้วยความรักใคร่ ในขณะที่คอร์เนลกลับแสดงท่าทางชิงชังและขยะแขยงออกมาโดยไม่คิดจะปิดบัง ความมั่นใจลดฮวบลงในทันทีที่เขาแสยะยิ้มเลือดเย็นต้อนรับ

“ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณในห้องของผมอีก”

“ฉัน...”

“เข้ามาได้ยังไง”

เขาถามขณะเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้า ก้มๆ เงยๆ ไม่นานความเปลือยเปล่าก็ถูกบดบังด้วยเสื้อคลุมตัวยาวแค่เข่าเนื้อดีสีน้ำเงินเกือบดำ

“ผมถามว่าเข้ามาได้ยังไง หูแตกหรือไง หรือว่าต้องให้ผมไปจัดการไอ้คนที่มันเกี่ยวข้องกับการปรากฏตัวในครั้งนี้ของคุณด้วย” เขาตะคอกใส่เสียงเดือดดาล ก่อนจะแสยะยิ้มเหยียดหยามออกมา

“และอย่าคิดว่าผมจะปรานีคนที่มันขัดคำสั่งของตัวเองหรอกนะ”

“ฉัน...ฉันเข้ามาเอง ฉันแอบเข้ามา”

ด้วยกลัวคนอื่นจะเดือดร้อนเพราะการกระทำของหล่อน ทำให้ยาหยีรีบก้มหน้ารับผิดทั้งน้ำตา กายสาวสั่นระริก ความกล้าลดต่ำลงจนติดลบเสียแล้ว

“โกหก! ต่อให้เป็นแมลงก็เข้ามาถึงห้องนอนของผมไม่ได้ หากไม่มีคนในช่วย”

“ได้โปรด...ฉันยอมรับผิดคนเดียว เพราะฉันต้องการพบคุณอีกครั้ง พวกเขาจึงไม่มีทางปฏิเสธฉันได้” น้ำตาของยาหยีที่ไหลออกมานั้นไม่ได้ทำให้คอร์เนลลืมภาพที่หล่อนกำลังกะหนุงกะหนิงกับผู้ชายคนอื่นได้เลยแม้แต่นิดเดียว

แพศยา! คำนี้แหละที่เหมาะสมกับยาหยีที่สุด

“ถ้าจะลงโทษก็ลงที่ฉันเถอะ”

คอร์เนลแสร้งทำเป็นเกรี้ยวกราด พยายามข่มเจ้าความต้องการที่อยากจะจับเจ้าหล่อนนอนลงบนเตียงแล้วจากนั้นก็ฟัดให้หายอยากเอาไว้ในอกอย่างมิดชิด เขาจะไม่มีทางแสดงให้ผู้หญิงคนนี้รู้หรอกว่าหล่อนยังมีอิทธิพลต่อหัวใจและร่างกายของเขาแค่ไหน

ก็ดูสิ ร่างกายของเขาโหยหาหล่อนอย่างรุนแรงอีกแล้ว ชายหนุ่มกัดฟันกรอดเมื่อความปวดร้าวที่หน้าขาเดินทางมาเยือน ให้ตายเถอะ หล่อนจะมายั่วให้เขาตบะแตกหรือไงกันนะ

“ไปซะ ไสหัวไปให้พ้นหน้าผมซะ” คนตัวโตหันหลังให้ แต่ยาหยีที่ยังไม่สิ้นความพยายามรีบวิ่งไปดักหน้า พร้อมกับอ้อนวอนทั้งน้ำตา

“ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันมันคนไม่ดี ฉันทรยศคุณ แต่...” ก้อนสะอื้นที่ทะลักออกมาจากปากทำให้ยาหยีไม่สามารถพูดจนจบประโยคในครั้งเดียวได้

“ฉันรักคุณ...”

คอร์เนลแค่นหัวเราะแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ยาหยีจึงกัดฟันสารภาพออกไปอีก หวังไว้ในอกลึกๆ ว่าเขาจะเข้าใจและยอมให้อภัยหล่อนสักครั้ง