เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 87

และการรอคอยก็เดินทางมาถึงจุดสิ้นสุดสักที ยาหยีเลือกชุดที่สวยที่สุดมาสวมใส่ พรมน้ำหอมตามผิวกายอย่างพิถีพิถันตามคำแนะนำแกมบังคับของลินดา จากนั้นหล่อนก็ก้าวขึ้นลีมูซีนที่อีวานขับมารับที่หน้าโรงแรมตอนบ่ายสี่โมงแก่ๆ

“วันนี้คุณยาหยีสวยมากเลยครับ นายน้อยเห็นจะต้องตกตะลึงแน่เลย”

นี่คือคำพูดของอีวานที่เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหล่อนที่หน้าโรงแรม หญิงสาวยิ้มเศร้าๆ ความมั่นใจเริ่มหดหายเมื่อตัวเองเข้าใกล้อาณาจักรซีร์ยานอฟทุกขณะ

“บางทีนายน้อยของอีวานอาจจะไล่ฉันราวกับหมูกับหมาก็ได้นะจ๊ะ”

“ไม่หรอกครับ นายน้อยคิดถึงคุณยาหยีจะตาย ทุกคนในบ้านมองออกกันหมด แต่ไม่มีใครกล้าพูดเท่านั้นเอง เพราะหากพูดออกมามีหวังถูกนายน้อยเตะโด่งแน่ๆ”

“นายน้อยของอีวานดุมากขึ้นกว่าเดิมอีกหรือจ๊ะ”

“โห...ดุยังกับเสือถูกพรากลูกรักไปยังไงยังงั้นเลยครับ แถมอารมณ์ก็ยังขึ้นๆ ลงๆ ยังกับพวกผู้ชายวัยทองอีก” อีวานบ่นอุบ แล้วก็อดเล่าต่อไม่ได้

“เมื่อหลายวันก่อนมารีนคนรักของผมถูกนายน้อยให้ชงกาแฟให้เกือบสิบรอบ ทั้งๆ ที่สูตรเดิมเป๊ะ แต่นายน้อยบอกว่าไม่อร่อย ขมบ้าง หวานบ้าง พวกผมงงเต๊กเลย”

ยาหยีไม่ได้ตอบอะไรออกไป ได้แต่จ้องมองคฤหาสน์ซีร์ยานอฟตรงหน้าทั้งน้ำตา ไม่คิดว่าจะได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง

หญิงสาวรีบก้าวลงจากรถทันทีโดยไม่คิดจะรอให้อีวานมาเปิดประตูให้ เชอรี่ที่ยืนรอท่าอยู่แล้วรีบวิ่งเข้ามาสวมกอด

“คุณยาหยี โธ่! แม่หนูของป้า ในที่สุดก็มาจนได้”

แม่บ้านร่างท้วมลูบหลังลูบไหล่ของยาหยีด้วยความเอ็นดู ยาหยีระบายยิ้มบางๆ ตื้นตันกับความเป็นมิตรของทุกคนที่นี่นัก แต่กระนั้นก็ยังอดหวั่นเกรงต่ออารมณ์ของผู้ครอบครองอาณาจักรซีร์ยานอฟไม่ได้

หญิงสาวดันตัวออกจากอ้อมแขนของเชอรี่ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกล้าๆ กลัวๆ

“นายน้อย...เอ่อ...คอร์เนลกลับมาหรือยังคะ”

เชอรี่ส่ายหน้าพรืด

“ยังเลยค่ะ ปกตินายน้อยจะกลับมาถึงบ้านห้าโมงเศษๆ แต่วันนี้ไม่รู้ว่าจะกลับเร็วหรือกลับช้า เพราะเห็นเซอร์เกว่าอาละวาดซะออฟฟิศแทบแตก ไม่รู้ไปกินรังแตนที่ไหนมา นี่ถ้านายน้อยเป็นผู้หญิง ป้าคงคิดว่ากำลังจะมีรอบเดือนแหงๆ”

ยาหยียิ้มบางๆ ขณะเดินตามคนจูงมืออย่างเชอรี่เข้าไปในตึก

“ขึ้นไปรอนายน้อยบนห้องนอนนะคะ เพราะถ้ากลับมาแล้วพ่อเจ้าประคุณมาเห็นคุณตรงนี้มีหวังบ้านแตกตามออฟฟิศอีกแน่ๆ”

หญิงสาวไม่รู้จะพูดอะไรออกมาอีก ตลอดทางจึงค่อนข้างเงียบเชียบ เงียบเสียจนหล่อนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นระรัวปะทะอกอย่างชัดเจนจนน่าตกใจ และกว่าจะสลัดความหวาดหวั่นออกไปได้ชั่วขณะก็เมื่อได้ยินเสียงเรียกเบาๆ ของแม่บ้านร่างท้วมนั่นแหละ

“ห้องนี่แหละค่ะ เข้าไปเลย”

ยาหยีเลิกคิ้วด้วยความแปลกในเมื่อสมองที่ยังไม่ถึงกับเลอะเลือนของตัวเองร้องบอกว่าห้องตรงหน้าไม่ใช่ห้องนอนใหญ่ของคอร์เนลนี่นา

“ห้องนี้หรือคะ? แต่ว่าห้องนี้มันไม่ใช่...”

เชอรี่รู้ว่ายาหยีกำลังจะพูดอะไรจึงรีบอธิบายขึ้น

“นายน้อยเปลี่ยนมานอนที่ห้องนี้ตั้งแต่วันที่คุณจากไปนั่นแหละค่ะ ถึงแม้เธอจะไม่ยอมบอกถึงสาเหตุว่าทำไมถึงต้องย้ายห้องนอนด้วย แต่ป้าก็พอจะทราบว่าเพราะอะไร”

“เพราะอะไรคะ”