เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 86

ยาหยีเดินลงมานั่งเล่นที่ล็อบบีโรงแรมตามลำพังเพราะลินดาขอตัวพักผ่อนด้วยความอ่อนเพลีย หญิงสาวนั่งทอดถอนใจอยู่ตามลำพังด้วยความใบหน้าที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลต่อสิ่งที่ตั้งใจจะกระทำ จนไม่ทันมองเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามานั่งใกล้ๆ

“สวัสดีครับ คุณเป็นคนไทยใช่ไหมครับ”

สำเนียงภาษาที่คุ้นเคยทำให้ยาหยีที่กำลังเศร้าหมองอยู่ระบายยิ้มกว้างออกมา เมื่อคิดว่าได้เจอกับคนที่มาจากชาติเดียวกัน แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะผู้ชายตรงหน้าถอดแบบมาจากชาวตะวันตกเปี๊ยบเลย

“ใช่ค่ะ ฉันเป็นคนไทย แต่คุณคงไม่...”

“ผมฟรานเซเซียส ซาเอนโก้ เป็นลูกครึ่งครับ แม่คนไทย ส่วนพ่อเป็นคนรัสเซีย ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งครับ”

หนุ่มหล่อนัยน์ตาสีเทาสุกใสที่อัดแน่นไปด้วยความร้ายกาจและเซ็กซี่สุดใจตรงหน้ายื่นมือออกมา ยาหยีไม่อยากเสียมารยาทจึงต้องยื่นมือบางของตัวเองออกไปแตะกับอุ้งมือใหญ่ตรงหน้า พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ แต่แค่นั้นก็พอจะทำให้คอร์เนลที่พึ่งก้าวเท้าเข้ามาในล็อบบีถึงกับขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกรอดๆ ด้วยความเดือดดาล มือใหญ่กำเข้าหากันแน่น ก่อนจะก้าวยาวๆ ออกไปจากภาพบาดตาบาดใจนั้นอย่างรวดเร็ว

“ดิฉันยาหยี โรจน์มหามงคลค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน” หญิงสาววางมือลงบนตักเมื่อฟรานเซเซียสปล่อยมือหล่อนแล้ว

“คุณเดินทางมาเที่ยวหรือครับ”

ยาหยียิ้มบางๆ ความหมองเศร้าเจืออยู่ในน้ำเสียง

“ไม่เชิงหรอกค่ะ มาตามหาอะไรบางอย่าง แต่ไม่รู้ว่าจะตามหาเจอหรือเปล่า”

ฟรานเซเซียสระบายยิ้มกว้าง มองใบหน้างามของยาหยีอย่างชื่นชม ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงไทยจะสวยงามดุจนางฟ้าแบบนี้

“ผมเอาใจช่วยครับ เอ่อ...ผมคงต้องขอตัวก่อน พอดีนึกขึ้นได้ว่าต้องรีบไปที่กาสิโน”

หนุ่มหล่อตัวใหญ่น่าจะพอๆ กับคอร์เนลตรงหน้ารีบผลุนผลันลุกขึ้นยืน ยาหยีรีบลุกขึ้นตาม

“ไว้โอกาสหน้าถ้าพบกันอีก ผมจะเข้ามาคุยด้วยอีกนะครับ”

“ยินดีค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่นั่งคุยเป็นเพื่อน”

“ไม่เป็นไรครับ ผมก็กำลังเหงาไม่แพ้คุณหรอก ผมต้องไปแล้ว บายครับ”

ทันทีที่ผู้ชายตัวโตที่พึ่งรู้จักได้ไม่กี่นาทีก้าวยาวๆ เดินหายไปจากสายตาแล้ว ยาหยีก็ทิ้งกายลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม ความเครียดที่บีบคั้นอยู่ในอกทำให้หญิงสาวต้องยกมือขึ้นกดมันเอาไว้

“ยินดีมากนะครับที่ได้พบคุณยาหยีที่มอสโกอีกครั้ง”

เสียงคุ้นหูยิ่งนัก ยาหยีลดมือที่ปิดหน้าออกแล้วก็ได้เห็นเจ้าของเสียงพูดถนัดตา

“เซอร์เก!”

เจ้าของชื่อระบายยิ้มเป็นมิตรกว่าทุกครั้งที่เคยพบกัน เขาทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับหล่อน และเริ่มต้นพูดอย่างไม่คิดจะอ้อมค้อมใดๆ อีก ทั้งๆ ที่หล่อนยังอ้าปากค้างด้วยความตกใจอยู่เลย

“เมื่อกี้ผมเห็นนายน้อยบึ่งรถออกจากที่นี่ราวกับเหาะได้ ปะทะฝีปากกันอีกแล้วหรือครับ”

คำถามของเซอร์เกทำให้คิ้วงามของยาหยีขมวดมุ่น

‘คอร์เนลมาที่นี่เหรอ? แต่หล่อนไม่เห็นเขาเลยนี่’

“ฉันไม่เห็นเขาเลย คุณคงมองผิด”

“ผมจะมองนายน้อยของตัวเองผิดได้ยังไงล่ะครับ นายน้อยขับรถสปอร์ตสวนกับผมจริงๆ และดูท่าทางจะกำลังเดือดดาลมากเสียด้วย”

“ฉันไม่รู้หรอกค่ะว่าเขาเป็นอะไร เพราะฉันไม่ได้เจอเขา หรือบางทีเขาอาจจะมาหาคู่ขาคนใดคนหนึ่งของเขาที่นี่ก็ได้”

น้ำเสียงเต็มไปด้วยความน้อยใจ จนคนฟังอย่างเซอร์เกถอนหายใจออกมา

“ผมรู้นะครับว่าคุณยาหยีมาที่นี่ทำไม”

“คุณจะมาขัดขวางฉันอย่างนั้นหรือ ที่ผ่านมายังไม่พออีกหรือไง”

เซอร์เกรีบส่ายหน้า ก่อนจะพูดอย่างสำนึกผิด