เมียขัดดอก นิยาย บท 58

"พ่อไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับพี่" ดูจากสภาพรถแล้วมันทำให้เขาใจไม่ดีเอามากๆ

"ไม่ต้องเป็นห่วงนะ พี่จะช่วยพ่อให้ได้"

"พี่พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง"

"ตอนนี้พ่อยังไม่พ้นขีดอันตราย พี่กำลังจะโทรไปหาแม่" ที่เขาออกมาจากห้องผ่าตัดเพราะอยากโทรไปบอกแม่และน้องๆ ให้มาที่โรงพยาบาล

"ผมอุตส่าห์เชื่อใจพี่ รอพี่อยู่ตรงนี้ ทำไมพี่พูดแบบนี้ รีบกลับเข้าไปช่วยพ่อสิ!" รันเวย์เริ่มใช้อารมณ์คุยกับพี่ชาย

"แต่พี่.." นายแพทย์หนุ่มไม่เคยกดดันในการผ่าตัดมากขนาดนี้มาก่อน เพราะคนที่เขากำลังผ่าตัดอยู่คือบุพการี

"เรื่องแม่กับพี่เวย์ เดี๋ยวผมจะจัดการเอง พี่กลับเข้าไปในห้องผ่าตัดช่วยพ่อให้ได้"

เซอร์เวย์ไม่เคยเห็นน้ำตาน้องชาย มาตั้งแต่สมัยเด็กแล้ว แต่วันนี้รันเวย์ถึงกับมีน้ำตา เป็นใครก็ต้องมีอาการแบบนี้กันทั้งนั้น แต่เขาเป็นหมอจะอ่อนแอไม่ได้ ผู้เป็นพี่ชายก็เลยรีบกลับเข้าไปในห้องผ่าตัด

เพล้ง!! โทรศัพท์ในมือแพทย์หญิงอมรรัตน์ร่วงกระทบพื้นอย่างแรงเมื่อได้รับข่าวร้ายจากลูกชาย

"เกิดอะไรขึ้นคะคุณแม่" รัญณาก็ยืนอยู่ตรงนั้นด้วย เพราะเห็นว่าเป็นเบอร์สามีที่โทรมา ก็เลยอยากรู้ว่าเขาโทรมาทำไม

"เราไปโรงพยาบาลกัน"

"ใครเป็นอะไรคะ" ดูจากอาการของแม่สามีแล้ว ต้องมีคนเกิดอุบัติเหตุแน่ "อย่าบอกนะว่า?!" น้ำตาของเธอไม่รู้หลั่งไหลมาจากไหนบ้าง เพิ่งจะเจอกันแท้ๆ ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นด้วย หญิงสาวรีบเดินตามแม่สามีออกมาที่รถ

แพทย์หญิงอมรรัตน์ใจไม่ดีก็เลยไม่ได้พูดอะไรต่อ นางพยายามขับรถไปถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด

ส่วนคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็เป็นกังวลไม่ต่างกัน

เพียงไม่นานรถก็วิ่งมาจอดที่หน้าโรงพยาบาล ..รัญณาไม่รอช้ารีบเดินตามหลังแม่สามีเข้าไป

"อยู่ห้องผ่าตัดไหน"

"ห้องผ่าตัดใหญ่ค่ะ"

ยิ่งได้ยินแบบนี้หญิงสาวก็ยิ่งใจไม่ดี ถึงขนาดเข้าห้องผ่าตัดเลยเหรอ เขาจะเป็นยังไงบ้าง คนตัวเล็กค่อยๆ ก้าวเดินตามแม่สามีไป หัวใจเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ

หน้าห้องผ่าตัด

"ฉันจะเข้าไปข้างใน" นางรีบเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าสำหรับแพทย์ ฝีมือการผ่าตัดของนางก็ไม่ใช่ธรรมดา

พอประตูห้องผ่าตัดเปิดออก รัญณาที่เดินตามมา ทรุดลงตรงหน้าห้องผ่าตัดนั้น เพราะคิดว่าต้องเป็นสามีของตัวเองแน่แล้ว

จังหวะที่เธอทรุดลง รันเวย์ที่ยังอยู่ในห้องผ่าตัดรีบวิ่งออกมารับร่างไว้ได้ทัน

"เธอเป็นอะไร"

"คุณ?? คุณตายแล้วเหรอ" เมื่อสักครู่เธอเห็นกับตาว่าเขาออกมาจากห้องนั้นโดยที่แม่ของเขาไม่เห็น เพราะถ้าท่านเห็นท่านต้องหยุดคุยกับลูกชายก่อนสิ แต่นี่ท่านรีบเดินเข้าไปในห้องนั้น

"ตาย??"

"คุณรีบกลับเข้าร่างไปสิ ตอนนี้แม่ของคุณกำลังมาช่วยอีกแรง เมื่อสักครู่ท่านเพิ่งจะเดินผ่านเข้าไป คุณรีบกลับเข้าไปนะ" ถ้าไม่ตั้งใจฟังคงจะไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรออกมาบ้าง เพราะทั้งเสียงสะอื้นและน้ำตาออกมาพร้อมกัน

"คุณตั้งสติหน่อยสิ อ้าว" เขายังพูดไม่จบเลยด้วยซ้ำเธอก็เป็นฟุบลงในอ้อมกอด

"เดี๋ยวพี่ช่วยเองค่ะ" พยาบาลรีบเข้ามาช่วยกัน

"ผมดีกว่าครับ" ชายหนุ่มอุ้มร่างเธอแล้วพาไปวางลงเตียงคนป่วยที่อยู่ใกล้แถวนั้น

เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน.. รัญณาฟื้นขึ้นมาโดยการปฐมพยาบาล

"คุณยังไม่ไปอีกเหรอ"

"คุณฟังผมนะ คุณจับตัวผมดูสิ" รันเวย์จับมือของเธอให้มาแตะตัวเขาดู

"??"

เวลาผ่านไปอีกเพียงไม่นาน คนที่อยู่ในห้องผ่าตัดก็เริ่มเคลื่อนไหว

"พ่อเป็นยังไงบ้างครับ" พอเห็นแม่ออกมา ทั้งสองรีบเข้าไปถาม

"พ้นขีดอันตรายแล้ว" นางเพิ่งรู้ว่าเป็นห่วงสามีมากก็ตอนเห็นเขากำลังจะสิ้นลม ถ้าคนที่ช่วยชีวิตไม่ใช่ลูกกับเมีย คนที่ทำการผ่าตัดคงปล่อยท่านไปแล้ว

ความรู้สึกของลูกชายในเวลานี้เหมือนยกภูเขาออกจากอก

"แต่พ่อเราถูกย้ายไปไว้ห้อง ICU ก่อน"

"ทำไมครับแม่"

"แม่อยากให้เฝ้าระวังมากกว่านี้"

"ขอแค่ให้พ่อปลอดภัยผมก็ดีใจแล้ว"

"แล้วลูกกับเมียเราไม่ได้มาด้วยเหรอ" เหนื่อยๆ แบบนี้อยากชื่นใจหลาน แต่มองหาหลานแล้วไม่เห็นเลย

"ผมรีบมาก็เลยไม่ได้ให้ทั้งสองมาด้วยครับ"

"อย่าบอกนะว่าเราขับรถเร็ว"

"ไม่เร็วเท่าไรครับ" ไม่เร็วเท่าไรแต่ไม่มีใครแซงได้ ถ้าไม่งั้นเขาคงไม่มาถึงเร็วขนาดนี้

"เราเป็นยังไงบ้าง" นางหันไปถามลูกสะใภ้คนเล็กบ้าง ตอนที่ลูกสะใภ้ล้มลงไม่ใช่ว่านางไม่เห็น แต่พอเห็นลูกชายรีบออกไปคิดว่าคงช่วยกันได้

"ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ"

"แน่ใจนะว่าไม่ได้เป็นอะไร ยังบอกให้ผมรีบกลับไปเข้าร่างตัวเองอยู่เลย"

"คุณ!"