เมียนักเลง ตอนจบ

@หลายเดือนต่อมา

"ทำอะไรอยู่คะคนหล่อ" เหมราชอมยิ้มกับคำพูดเย้าแหย่ของคู่หมั้นสาวที่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ในขณะที่เขากำลังนั่งทำรายงานอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ในคณะวิศวกรรมศาสตร์ข้างอาคารเรียน ก่อนที่เธอจะเดินเข้ามากอดรัดลำคอไว้หลวมๆ

"ทำรายงานส่งอาจารย์อยู่"

"แล้วเพื่อนๆไปไหนกันหมดคะ ทำไมปล่อยให้คนหล่อของหนูนั่งทำรายงานอยู่คนเดียว เดี๋ยวผู้หญิงคนอื่นก็มาแทะโลมสุดหล่อของหนูพอดี"

"ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้ามายุ่งกับเฮียหรอก" เหมราชกลั้วหัวเราะ พร้อมกับเอนศีรษะพิงกับเนินอกอวบอิ่ม "ตั้งแต่หนูบุกไปตบเฮียที่ผับวันนั้นก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้ามองหน้าเฮียเลย เดินผ่านหน้าเฮียแทบจะก้มมองตีนเฮียแทนอยู่แล้ว"

"พวกเขากลัวคนดีของหนูขนาดนั้นเลยเหรอ"

"เดี๋ยวนี้ไม่มีใครกลัวเฮียแล้วมั้ง เขากลัวเมียเฮียกันทั้งนั้นตั้งแต่เห็นข่าวในเพจของมหาลัย สะใภ้ใหญ่วิศวะฯ บุกตบ เขยสถาปัตย์กลางผับดัง ตอนนี้เด็กในคณะมันเลยเกรงใจหนูมากกว่าเฮียไง"

"แสดงว่าเฮียกลัวหนูใช่ไหม คนอื่นถึงเกรงใจหนูมากกว่าเฮีย" นาร์เนียยิ้มถาม

"เฮียไม่กลัวหนูหรอก แต่เฮียกลัวเมีย"

"แล้วหนูกับเมียเฮียไม่ใช่คนๆเดียวกันเหรอ"

"หนูมีสองร่าง ร่างแรกคือคนดีของเฮีย ร่างที่สองคือร่างเมีย ร่างเมียจะออกมาเวลาหนูโมโห เป็นร่างเดียวกันกับร่างนางมารน้อย" เด็กสาวหลุดขำกับการเปรียบเทียบของคู่หมั้นหนุ่ม เขาทำให้ใบหน้าของเธอเปื้อนรอยยิ้มได้เสมอ

"แล้วนี่ทำรายงานเสร็จรึยังคะ"

"ยังเลย เดี๋ยวค่อยกลับไปทำต่อที่คอนโด หนูเรียนเสร็จแล้วใช่ไหมจะได้กลับบ้านกัน"

"เสร็จแล้วค่ะ" ใบหน้าหวานเลื่อนเข้าไปคลอเคลียซอกคอหนา ในขณะที่เหมราชกำลังสาละวนกับการเก็บของบนโต๊ะหินอ่อน

"หอมจัง" กลิ่นกายของชายหนุ่มช่วยทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายทุกครั้งที่ได้สูดดม นาร์เนียกดจูบเบาๆตรงแอ่งชีพจรที่กำลังเต้นแรง พานทำให้ร่างกายของเหมราชตื่นตัว

"เล่นแบบนี้เฮียมีอารมณ์นะ"

"เฮียก็มีอารมณ์ตลอดนั่นแหละ" เธอเลื่อนใบหน้าขึ้นมาจูบหนักๆตรงขมับของชายหนุ่ม แล้วผละตัวออกห่างเพื่อให้เขาเก็บของต่อ

"อยากกลับบ้านเลยไหม หรือจะไปกินไอติมก่อน"

"เปลี่ยนจากเมียมาเป็นลูกเฮียไหม" ความน่ารักของนาร์เนียทำให้เหมราชอดไม่ได้ที่จะเย้าแหย่ นับวันเขายิ่งหลงใหลในความน่ารักของเธอ

"ขอเป็นทั้งเมียและลูกให้คนดีเลยได้ไหมคะ"

"งั้นเฮียขอต่อรองให้หนูเปลี่ยนเป็นแม่ของลูกเฮียแทนได้ไหม"

นาร์เนียชะงักไปกับคำต่อรองที่เหมราชเอื้อนเอ่ยออกมา หัวใจดวงน้อยที่กำลังสงบพลันเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง เธอค่อยๆเลื่อนใบหน้าออกจากซอกคอหนา มองชายหนุ่มตาแป๋ว

"ขอหนูแต่งงานเหรอ"

"ขอให้หนูมาสร้างครอบครัวด้วยกันต่างหาก"

"หนูไม่เคยคิดจะสร้างครอบครัวกับคนอื่น นอกจากเฮียเหมราชคนเดียวอยู่แล้วค่ะ" นักเลงหนุ่มยิ้มแก้มปริ พร้อมกันนั้นก็ยกแขนขึ้นมาโอบรัดคนตัวเล็กไว้หลวมๆ

"สัญญานะว่าอีกสิบปีหรือยี่สิบปีข้างหน้าหนูก็ยังจะพูดแบบนี้"

"เอาหัวใจของหนูที่อยู่กับเฮียเป็นประกันเลยค่ะ ถ้าวันไหนหนูกลับคำ เฮียตีหัวใจหนูได้เลย"

"อย่าทำให้เฮียเสียใจนะ"

"หนูต้องเป็นคนพูดคำนั้นมากกว่านะ"

"ไม่จำเป็นหรอก เพราะหนูจะไม่มีวันเสียใจแน่นอน เฮียสัญญา" ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนเข้าไปใกล้ แล้วจุมพิตลงบนแก้มนวลเบาๆ

"หนูจะไม่มีวันเสียน้ำตาให้เฮียอีกแน่นอน นอกจากวันที่เฮียตายกับวันที่เฮียขอหนูแต่งงาน"

"ถ้าเฮียผิดสัญญาหนูจะตีก้นเฮีย"

"เฮียรักหนูขนาดนี้จะกล้าผิดสัญญาได้ยังไง" เขารั้งตัวเธอเข้ามาแนบชิดแผงอกแกร่ง

"เฮียรักหนูมากรู้ไหม ขอบคุณที่เข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตของผู้ชายที่ไม่เอาไหนอย่างเฮียให้ดีขึ้นนะ สัญญาจะเป็นเหมราชคนใหม่ที่ดีกว่าเดิม"

"จะเหมราชคนเก่าหรือคนใหม่หนูก็รักค่ะ หนูรักเฮียนะ ฮีโร่ของหนู" นาร์เนียยกมือขึ้นมาประคองใบหน้าหล่อเหลาไว้หลวมๆ แล้วจุมพิตกลางหน้าผากของชายหนุ่มเบาๆ บอกผ่านการกระทำว่าเธอรักเขามากขนาดไหน