เมียนักเลง นิยาย บท 84

"คนอยากได้โอกาสมันก็ยอมทำทุกอย่างนั่นแหละ แต่พอได้โอกาสแล้วมันก็เอาสันดานเดิมกลับมาใช้อยู่ดี" ถ้อยคำที่นาร์เนียพ่นออกมาทำเอาเหมราชอ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถึง นับว่าเป็นครั้งแรกตั้งแต่รู้จักกันที่ได้ยินเธอพ่นคำหยาบคายแบบนั้นออกมา

"ไม่เอาแบบนี้สิตัวเล็ก กลับมาเป็นเมียตัวน้อยคนเดิมของเฮียนะ คนเดิมที่ชอบอ้อนเฮีย ชอบนอนบนอกเฮียทุกคืน ชอบทำตัวน่ารักให้เฮียหลุดยิ้มได้ตลอด เฮียอยากได้นาร์เนียคนนั้นกลับมา อย่าเป็นแบบนี้ได้ไหมเฮียขอร้อง" นักเลงหนุ่มพยายามวิงวอน ตอนนี้แทบไม่ได้สนใจเลยว่าตัวเองจะหลุดมาดนักเลงไปมากแค่ไหน เพราะเมื่ออยู่ต่อหน้าคนรักเขาไม่จำเป็นต้องรักษาภาพลักษณ์เหล่านั้น

"อยากให้หนูทำตัวน่ารักเหมือนเดิม แล้วทำไมเหมไม่ทำตัวน่ารักกับหนูก่อนล่ะ"

"เฮียขอโทษ เฮียขอโทษ เฮียขอโทษ"

"ไม่ต้องมาตีหน้าเศร้าสำนึกผิดเลยนะ ก่อนจะโกหกทำไมไม่คิดก่อนว่าผลมันจะออกมาเป็นยังไง กลัวว่าถ้าบอกหนูแล้วหนูจะโกรธ แล้วไม่คิดบ้างเหรอว่าถ้าหนูรู้เองทีหลังผลมันจะเป็นยังไง"

"เฮียผิดเองเฮียยอมรับ เฮียโง่ที่ไม่รู้จักคิด เฮียนิสัยไม่ดีที่โกหกหนู ทำอะไรตามใจตัวเองโดยไม่นึกถึงความรู้สึกของหนูเป็นหลัก ตัวเล็กยกโทษให้เฮียเถอะนะ เฮียสำนึกผิดแล้วจริงๆ"

"งั้นช่วยตอบคำถามง่ายๆของหนูหน่อย ถ้าความไม่แตกเหมก็จะปิดบังหนูไปเรื่อยๆใช่ไหม" เหมราชก้มหน้าสำนึกผิดเมื่อนาร์เนียแถมแทงใจดำ

"เฮียผิดไปแล้ว เฮียขอโทษ"

"เหอะ! ไม่ต้องมาสำนึกผิดตอนนี้เลย" นาร์เนียแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน พร้อมกับปัดมือหนาหยาบกร้านออกจากใบหน้า แต่ก็โดนคู่หมั้นหนุ่มกอดรั้งไว้จากทางด้านหลังในตอนที่กำลังจะหันหลังให้

"ปล่อย! อยากเห็นหนูร้ายมากกว่านี้ใช่ไหม"

"ไม่เอา ไม่ให้ร้ายไปมากกว่านี้แล้วนะ"

"งั้นก็ปล่อย หนูไม่อยากเห็นหน้าคนขี้โกหก"

"คนขี้โกหกคนนั้นมันโดนหนูตบจนตายไปแล้วนะ ที่ยืนอยู่ตรงนี้มีแค่คนดีของตัวเล็กเท่านั้นแหละ" เด็กสาวเบ้ปากอย่างนึกหมั่นไส้กับถ้อยคำออดอ้อนของนักเลงหนุ่ม

"ดีกันนะตัวเล็ก นะๆ นะครับ" ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนเข้ามาคลอเคลียพวงแก้มนวลไม่ห่าง ทำเอาก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของเด็กสาวเต้นแรงระรัวกับการกระทำนั้น

"..." แม้หัวใจจะเต้นแรงกับความอ่อนโยนของเหมราช แต่นาร์เนียก็ยังวางมาดนิ่งเฉย

"อย่าโกรธกันนานเลยนะ แค่หนูให้เฮียนอนนอกห้องคืนเดียวมันก็ทรมานแล้ว"

"งั้นก็กลับมานอนในห้อง เดี๋ยวหนูออกไปนอนข้างนอกเอง" เด็กสาวสะบัดหน้าหนี

"เฮียไม่ได้ทรมานที่ต้องนอนบนโซฟาสักหน่อย มันทรมานที่ไม่ได้นอนกอดหนูต่างหาก"

"เหอะ! อย่ามาทำเป็นพูดดีหน่อยเลย ปกติหนูตื่นมาเหมก็ไม่เคยนอนกอดหนูอยู่แล้ว"

"เฮียขอโทษ ต่อไปนี้ถ้าหนูยังไม่ตื่นเฮียจะลุกไปไหนเด็ดขาดเลย โอเคไหม"

"ประชด?" เธอเอี้ยวหน้ากลับไปถาม

"ไม่ได้ประชด ใครจะกล้าประชดหนูล่ะ"

"งั้นก็ปล่อยได้แล้ว หนูจะไปอาบน้ำ"