เมียนักเลง นิยาย บท 84

"คนอยากได้โอกาสมันก็ยอมทำทุกอย่างนั่นแหละ แต่พอได้โอกาสแล้วมันก็เอาสันดานเดิมกลับมาใช้อยู่ดี" ถ้อยคำที่นาร์เนียพ่นออกมาทำเอาเหมราชอ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถึง นับว่าเป็นครั้งแรกตั้งแต่รู้จักกันที่ได้ยินเธอพ่นคำหยาบคายแบบนั้นออกมา

"ไม่เอาแบบนี้สิตัวเล็ก กลับมาเป็นเมียตัวน้อยคนเดิมของเฮียนะ คนเดิมที่ชอบอ้อนเฮีย ชอบนอนบนอกเฮียทุกคืน ชอบทำตัวน่ารักให้เฮียหลุดยิ้มได้ตลอด เฮียอยากได้นาร์เนียคนนั้นกลับมา อย่าเป็นแบบนี้ได้ไหมเฮียขอร้อง" นักเลงหนุ่มพยายามวิงวอน ตอนนี้แทบไม่ได้สนใจเลยว่าตัวเองจะหลุดมาดนักเลงไปมากแค่ไหน เพราะเมื่ออยู่ต่อหน้าคนรักเขาไม่จำเป็นต้องรักษาภาพลักษณ์เหล่านั้น

"อยากให้หนูทำตัวน่ารักเหมือนเดิม แล้วทำไมเหมไม่ทำตัวน่ารักกับหนูก่อนล่ะ"

"เฮียขอโทษ เฮียขอโทษ เฮียขอโทษ"

"ไม่ต้องมาตีหน้าเศร้าสำนึกผิดเลยนะ ก่อนจะโกหกทำไมไม่คิดก่อนว่าผลมันจะออกมาเป็นยังไง กลัวว่าถ้าบอกหนูแล้วหนูจะโกรธ แล้วไม่คิดบ้างเหรอว่าถ้าหนูรู้เองทีหลังผลมันจะเป็นยังไง"

"เฮียผิดเองเฮียยอมรับ เฮียโง่ที่ไม่รู้จักคิด เฮียนิสัยไม่ดีที่โกหกหนู ทำอะไรตามใจตัวเองโดยไม่นึกถึงความรู้สึกของหนูเป็นหลัก ตัวเล็กยกโทษให้เฮียเถอะนะ เฮียสำนึกผิดแล้วจริงๆ"

"งั้นช่วยตอบคำถามง่ายๆของหนูหน่อย ถ้าความไม่แตกเหมก็จะปิดบังหนูไปเรื่อยๆใช่ไหม" เหมราชก้มหน้าสำนึกผิดเมื่อนาร์เนียแถมแทงใจดำ

"เฮียผิดไปแล้ว เฮียขอโทษ"

"เหอะ! ไม่ต้องมาสำนึกผิดตอนนี้เลย" นาร์เนียแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน พร้อมกับปัดมือหนาหยาบกร้านออกจากใบหน้า แต่ก็โดนคู่หมั้นหนุ่มกอดรั้งไว้จากทางด้านหลังในตอนที่กำลังจะหันหลังให้

"ปล่อย! อยากเห็นหนูร้ายมากกว่านี้ใช่ไหม"

"ไม่เอา ไม่ให้ร้ายไปมากกว่านี้แล้วนะ"

"งั้นก็ปล่อย หนูไม่อยากเห็นหน้าคนขี้โกหก"

"คนขี้โกหกคนนั้นมันโดนหนูตบจนตายไปแล้วนะ ที่ยืนอยู่ตรงนี้มีแค่คนดีของตัวเล็กเท่านั้นแหละ" เด็กสาวเบ้ปากอย่างนึกหมั่นไส้กับถ้อยคำออดอ้อนของนักเลงหนุ่ม

"ดีกันนะตัวเล็ก นะๆ นะครับ" ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนเข้ามาคลอเคลียพวงแก้มนวลไม่ห่าง ทำเอาก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของเด็กสาวเต้นแรงระรัวกับการกระทำนั้น

"..." แม้หัวใจจะเต้นแรงกับความอ่อนโยนของเหมราช แต่นาร์เนียก็ยังวางมาดนิ่งเฉย

"อย่าโกรธกันนานเลยนะ แค่หนูให้เฮียนอนนอกห้องคืนเดียวมันก็ทรมานแล้ว"

"งั้นก็กลับมานอนในห้อง เดี๋ยวหนูออกไปนอนข้างนอกเอง" เด็กสาวสะบัดหน้าหนี

"เฮียไม่ได้ทรมานที่ต้องนอนบนโซฟาสักหน่อย มันทรมานที่ไม่ได้นอนกอดหนูต่างหาก"

"เหอะ! อย่ามาทำเป็นพูดดีหน่อยเลย ปกติหนูตื่นมาเหมก็ไม่เคยนอนกอดหนูอยู่แล้ว"

"เฮียขอโทษ ต่อไปนี้ถ้าหนูยังไม่ตื่นเฮียจะลุกไปไหนเด็ดขาดเลย โอเคไหม"

"ประชด?" เธอเอี้ยวหน้ากลับไปถาม

"ไม่ได้ประชด ใครจะกล้าประชดหนูล่ะ"

"งั้นก็ปล่อยได้แล้ว หนูจะไปอาบน้ำ"

"กูขอโทษว่ะไอ้เหม กูไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่"

"มึงทำผิดอะไรถึงมาขอโทษกู" เขาชำเลืองมองบดินทร์ แล้วพ่นลมหายใจหนักๆออกมา "กูผิดเองที่โกหกนาร์เนีย ถ้ากูไม่โกหกตั้งแต่แรกก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก"

"สงสัยมือน้องหนักจริงว่ะ" สหรัฐหันไปกระซิบกระซาบกับต้นน้ำ "ตบทีแม่งต่อมสำนึกผิดทำงานเลย ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะไอ้ดินโดนตีนแล้ว"

"ดูหน้าแม่งไม่น่าเป็นคนมีสำนึกว่ะ" ต้นน้ำว่า

"มึงสองตัวอยากได้ตีนแทนไอ้ดินมันไหม?" เหมราชถามเสียงเข้ม ทำเอาต้นน้ำและสหรัฐรีบปิดปากเงียบ

"แล้วมานั่งทำห่าอะไรกันอยู่ตรงนี้ว่ะ ไปเรียนดิ เดี๋ยวตอนเย็นกูต้องรีบไปง้อเมียอีก" ว่าจบก็ผลุนผลันลุกขึ้น แล้วเดินอาดๆออกไปทันที

"ขำพาดหัวข่าวฉิบหาย" ต้นน้ำกลั้วหัวเราะเมื่อเหมราชเดินไกลออกไปแล้ว

"น้องแม่งอย่างโหด บุกตบกลางผับเลยว่ะ ประกาศศักดาความเป็นสะใภ้ใหญ่วิศวะฯอย่างเต็มตัว" สหรัฐพูดเสริม

"เห็นเพจข่าวมหาลัยมันเขียนข่าวแบบนี้แล้วกูรู้สึกผิดเลยว่ะ" บดินทร์ทำหน้าสำนึกผิด "หมดกันความน่าเกรงขามของไอ้เหม"

"อ๊ะๆ มึงอย่าพูดแบบนั้น" ต้นน้ำแย้งพลางส่ายหน้าน้อยๆอย่างมีจริต "อย่าลืมว่าไอ้เหมมันยอมเมียแค่คนเดียว ขีดเส้นใต้ตัวโตๆเลยว่ามันยอมเมียแค่คนเดียว กับคนอื่นแม่งก็ยังโหดเหมือนเดิม"

"แล้วนี่จะมานั่งนินทามันทำห่าอะไรวะ ไปเรียนกันดิ" สหรัฐพูดขึ้นเมื่อเห็นเหมราชเดินเข้าไปในอาคารเรียนแล้ว ก่อนจะเดินนำออกไปก่อน ทำให้บดินทร์และต้นน้ำต้องรีบเดินตามไป