เมียนักเลง นิยาย บท 83

@คอนโดของเหมราช

"นาร์เนียฟังเฮียก่อนได้ไหม ขอร้องล่ะฟังเฮียพูดก่อนได้ไหม" เหมราชวิงวอนอย่างหมดมาดนักเลงเพื่อให้นาร์เนียหยุดฟังคำขอโทษจากเขาก่อน ทว่ากี่ร้อยถ้อยคำของเขากลับไม่สามารถเรียกความสนใจจากเธอที่กำลังจะเดินหนีเข้าห้องนอนไปได้เลย นาร์เนียทำราวกับเขาเป็นธาตุอากาศ ไร้ตัวตนสำหรับเธอ

"นาร์เนียเฮียขอโทษ อย่าเงียบแบบนี้ได้ไหม หนูหันกลับมาตบเฮียอีกก็ได้ ตบจนกว่าหนูจะพอใจเลย" ความเงียบของนาร์เนียมันทำให้เขารู้สึกกลัวไปหมดทุกอย่าง กลัวว่าความโกรธเคืองมันจะเปลี่ยนแปลงความรู้สึกของเธอให้กลายเป็นอื่น กลัวแม้กระทั่งความคิดของเธอที่เขาไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าตอนนี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่

"ขอร้องล่ะอย่าเงียบได้ไหม ช่วยพูดอะไรกับเฮียหน่อย อย่าเงียบได้ไหมเฮียขอร้อง"

"..." คำวิงวอนของเหมราชเป็นผลเมื่อนาร์เนียยอมหยุดฝีเท้าที่กำลังจะก้าวเข้าไปในห้องนอน แล้วหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้า หากแต่ไม่มีถ้อยคำใดเล็ดลอดออกมาจากปากเธอ

"นาร์เนียเฮียขอ..."

เพียะ!

คำขอโทษที่กำลังจะถูกพ่นออกมาอีกครั้งกลืนหายไปในลำคอพร้อมๆกับแรงกระแทกจากฝ่ามือบอบบางที่ตวัดฟาดใส่ใบหน้าเต็มแรง การกระทำของนาร์เนียทำให้เหมราชนิ่งไป มันเป็นอีกครั้งที่เขาได้ลิ้มรสความเจ็บปวดจากมือเธอ

"โกหกหน้าตายยังไม่พอ ยังจะมาขอโทษตอนที่โดนจับได้แล้วอีกเหรอ เหมคนเดิมของหนูหายไปไหนแล้ว มันตายไปแล้วเหรอ ทำไมถึงไม่ซื่อสัตย์กับหนูเลย"

"..." เหมราชเลือกที่จะเงียบและไม่โต้ตอบ

"ในเมื่อเหมเลือกที่จะไม่ซื่อสัตย์เอง ก็อย่ามาเรียกร้องทีหลีงถ้าหนูจะไม่เหมือนเดิม"

"เฮียขอโทษ" น้ำเสียงของเหมราชสั่นเครือด้วยความรู้สึกผิด แต่สายตาที่นาร์เนียมองมากลับไม่มีความเห็นใจเลยแม้แต่น้อย

คำขอโทษไม่สามารถทำให้อารมณ์ของนาร์เนียเย็นลงได้ เธอหันหลังให้ แล้วเดินเข้าห้องนอนไปในทันที

"นาร์เนีย" นักเลงหนุ่มเดินตามไปหมายจะเปิดประตูเข้าไปง้องอน ทว่าบานประตูกลับถูกล็อกไว้จากทางด้านในเสียก่อน

"นาร์เนียเปิดประตูให้เฮียก่อน ไม่เอาแบบนี้ได้ไหม เฮียอยากเคลียร์ให้รู้เรื่องก่อน" กำปั้นหนักๆกระหน่ำฟาดใส่บานประตูไม่ยั้งแรงหวังให้คนข้างในปลดล็อกให้ จนกระทั่งไม่กี่นาทีต่อมาประตูห้องนอนก็เปิดออกมาอีกครั้ง

เหมราชยิ้มดีใจเมื่อคู่หมั้นสาวยอมเปิดประตูให้ ทว่ารอยยิ้มนั้นก็หายไปในพริบตาเมื่อเห็นหมอนใบใหญ่กับผ้าห่มในอ้อมแขนของนาร์เนีย เขารับมันมาด้วยสีหน้างุนงงเมื่อเธอพยายามยัดมันใส่มือ

"เอามาให้เฮียทำไม"

ปึง!

คำตอบจากนาร์เนียคือการปิดประตูใส่หน้าเสียงดัง ทำเอานักเลงหนุ่มผงะถอยหลังด้วยความตกใจ ทำได้เพียงก้มมองหมอนกับผ้าห่มในมือแล้วถอนหายใจพรืดใหญ่

"เนียเฮียขอโทษ คนดีเปิดประตูให้เฮียหน่อย"

"..." ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับจากนาร์เนีย

"จะให้เฮียนอนข้างนอกจริงๆเหรอ เฮียขอโทษที่โกหก ให้เฮียเข้าไปนอนกับหนูเถอะนะ หนูจะตบเฮียทั้งคืนเลยก็ได้ แต่อย่าทำแบบนี้ได้ไหม"

"..." มีเพียงความเงียบที่เป็นคำตอบของทุกถ้อยคำที่พรั่งพรูออกมา เหมราชทำหน้าสำนึกผิด แล้วเดินคอตกกลับไปในห้องนั่งเล่น

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของคนข้างนอกเดินห่างจากประตูไปแล้ว นาร์เนียที่ยืนกอดอกฟังอยู่จึงเดินเข้าไปทิ้งตัวนอนบนเตียงบ้าง

ความผิดของเหมราชอาจจะไม่ได้ร้ายแรงมากนัก แต่สำหรับเธอมันเสียความรู้สึกที่เขาไม่ยอมบอกความจริงตั้งแต่แรก หากเขาเลือกที่จะอธิบายให้เธอเข้าใจ เธอคงจะไม่เสียความรู้สึกมากขนาดนี้

"หนูก็รู้นิว่าเฮียไม่ใช่ผู้ชายแบบนั้น หนูเป็นคนเดียวที่ทำให้เฮียรักได้นะ เรื่องที่เฮียโกหกมันไม่เกี่ยวกับที่เฮียมีใจให้คนอื่นเลย"

"..." นาร์เนียตีสีหน้าเรียบเฉย พร้อมกับขืนตัวออกจากอ้อมแขนแกร่ง แต่ก็ยังโดนเหมราชกอดไว้หลวมๆ

"เฮียไม่ชอบเวลาหนูเงียบเลย"

"แล้วคิดว่าหนูชอบเหรอเวลาเหมโกหก"

"โอเคเฮียผิด เฮียยอมรับผิด หนูจะให้เฮียทำยังไงหนูถึงจะกลับมาเป็นนาร์เนียคนเดิมของเฮีย"

"หนูต้องบอกเหมทุกอย่างเลยเหรอ ต้องบอกด้วยไหมว่าต้องง้อยังไง ต้องให้สอนด้วยไหมถึงจะง้อเป็น"

"เฮียแค่อยากง้อให้ถูกใจหนู เดี๋ยวถ้าเผลอทำอะไรไม่ถูกใจหนูก็โกรธเฮียอีก"

"มันจะมีอะไรน่าโกรธไปกว่าการที่คู่หมั้นโกหกหน้าตายเพื่อหนีไปนั่งกินเหล้ากับผู้หญิงคนอื่นอีกเหรอ" เด็กสาวสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนแกร่ง น้ำเสียงกลับมาแข็งกร้าวอีกครั้ง

"โอเคต่อไปนี้เฮียจะไม่กินเหล้าอีกถ้าไม่มีหนูตามไปด้วย ถ้าหนูไม่อนุญาตก็จะไม่กิน จะไม่เข้าใกล้ผู้หญิงคนอื่นเกินหนึ่งเมตร จะไม่โกหกปิดบังอะไรอีก ต่อไปนี้จะเป็นเด็กดีของหนู"

"..." นาร์เนียกอดอกมองเงียบๆ

"เฮียรู้แล้วว่าเมียตัวน้อยของเฮียร้ายขนาดไหน ต่อไปนี้เฮียจะอยู่ในโอวาทของหนูตลอด สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรให้หนูเสียความรู้สึกอีก" นักเลงหนุ่มก้าวเข้าไปใกล้ ประคองใบหน้าหวานขึ้นมาจูบบนปลายจมูกเชิดรั้นเบาๆ

"ดีกันนะ เฮียไม่อยากนอนนอกห้องแล้ว" เขาทำหน้าสำนึกผิด ไม่เหลือมาดนักเลงที่ใครต่อใครต่างร่ำลือว่าน่าเกรงขามเมื่ออยู่ต่อหน้าคู่หมั้นสาว