เมียนักเลง นิยาย บท 82

"ผับใหญ่โตขนาดนี้แล้วจะหาเฮียของเธอเจอไหมเนี่ย มืดก็มืด!" ไพลินตะโกนบอกแข่งกับเสียงเพลงภายในผับหรูที่ดังกระหึ่ม ขณะเดินกอดคอนาร์เนียเข้ามาภายในโถงใหญ่

"ลินอย่าเอาแต่บ่นสิ ช่วยมองหาเฮียเหมหน่อยว่าเขานั่งอยู่ตรงไหน" นาร์เนียตะโกนตอบ ขณะเดียวกันก็กวาดตามองหาเหมราชท่ามกลางความมืดสลัวที่เป็นอุปสรรคในการมองเห็น โดยไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ตัวเองกับไพลินก็กำลังตกเป็นเป้าสายตาของบรรดาผู้ชายในผับเหมือนกัน

"คนแน่นขนาดนี้จะหาเจอง่ายๆได้ยังไงล่ะ" ไพลินถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนจะเปลี่ยนจากกอดคอมาเป็นลากแขนนาร์เนียออกมาจากกลางโถงใหญ่

"เฮียเหมชอบนั่งโซนวีไอพี!" เด็กสาวตะโกนเสียงดังแข่งกับเสียงเพลงที่ดังไม่แพ้กัน พร้อมกับดึงแขนออกจากการเกาะกุมของไพลิน ตั้งท่าจะเดินฝ่าฝูงชนออกไปอีกฝั่งหนึ่งของผับ แต่กลับโดนไพลินดึงคอเสื้อไว้จนต้องถอยหลังกลับมาที่เดิม

"ลินอย่าห้าม! เนียจะไปตามหาเฮียเหม"

"ไม่ได้จะห้าม แค่อยากให้เธอดูนี่ก่อน" ไม่ปล่อยให้นาร์เนียสงสัยนาน ไพลินก็จับประคองใบหน้าของเพื่อนสาวให้หันไปทางเดียวกันกับสายตาของเธอ ซึ่งห่างออกไปไม่ไกลจะมองเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งกินเหล้าอยู่

"..." นาร์เนียเงียบไปทันทีที่สายตาปะทะกับเสี้ยวหน้าหล่อเหลาของผู้ชายคนนั้น หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเมื่อเห็นว่าผู้ชายคนนั้นคือเหมราช และข้างกายของเขามีหญิงสาวหน้าสะสวยนั่งเคียงข้าง

"เขาโกหก เหมโกหก" เด็กสาวกำหมัดแน่นขณะมองเสี้ยวหน้าของคนรักไม่วางตา เนื้อตัวของเธอสั่นเทิ้มด้วยความโกรธเคือง ทำเอาไพลินที่ยืนอยู่ข้างๆรู้สึกหวาดเกรงแทนเหมราช เพราะเธอเองก็ไม่เคยเห็นนาร์เนียเป็นแบบนี้มาก่อน

"ลินตอบหน่อย ว่าเนียควรจัดการใครก่อนดี ระหว่างคนของเรากับผู้หญิงคนนั้น"

"ฉันว่าถามเฮียเหมก่อน..เฮ้ยๆ! นี่เอาจริงดิ" ไพลินทำหน้าตกใจเมื่อเห็นนาร์เนียเดินอาดๆเข้าไปหาเหมราชทั้งที่เธอยังพูดไม่จบประโยค

"เหม!!" เหมราชที่กำลังจะกระดกเหล้าเข้าปากสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นท่ามกลางเสียงเพลง หัวใจแทบหยุดเต้นไปชั่วขณะเมื่อหันไปหาเจ้าของเสียงนั้นแล้วเห็นนาร์เนียกำลังเดินอาดๆมาหา

"นะ..นาร์เนีย" น้ำเสียงของเขาสั่นเครืออย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และมันเป็นครั้งแรกที่ความเกรี้ยวกราดของนาร์เนียสามารถทำให้เขารู้สึกกลัวได้

"แม่มาว่ะเฮีย" สายฟ้าที่กำลังจะกระดกเหล้าเข้าปากก็สะดุ้งตกใจกับน้ำเสียงตวาดเข้มของนาร์เนียไม่ต่างกัน คงไม่ต่างจากปกป้องและนิชาที่หยุดชะงักทุกการกระทำ

"มาได้ยังไง" เหมราชลุกขึ้นถาม

"หนูต้องถามเหมมากกว่าว่าเหมโกหกหนูทำไม! แล้วผู้หญิงคนนี้มันเป็นใคร!" นาร์เนียแผดเสียงถามอย่างโกรธจัดเมื่อเดินมาถึงตัวเหมราช ไม่ได้สนใจสายตาของคนอื่นที่กำลังมองมาเลย

"หนูถามทำไมไม่ตอบ! หรือกำลังคิดคำโกหกมาหลอกหนูอีกรึไง!"

"เฮียขอโทษที่โกหก แต่ผู้หญิงคนนี้เป็นแค่เหลนรหัสของเฮียนะ เฮียกลัวหนูโกรธเลยไม่ได้บอกหนูก่อน" เหมราชพยายามอธิบาย

"จะกี่เหตุผลของเฮียมันก็ลงท้ายด้วยการโกหกทั้งนั้นแหละ!" น้ำเสียงของนาร์เนียสั่นเครือขึ้นทุกขณะ "ตอนนั้นแค่กระดาษแผ่นเดียวเฮียก็คลุ้มคลั่งจนทำร้ายหนูแล้ว! แต่ตอนนี้เฮียกลับโกหกหนูซะเอง แล้วมันก็เป็นการโกหกที่หนูรับไม่ได้ด้วย!"

เธอปรายตามองนิชาที่นั่งอยู่ข้างหลังเหมราชอย่างเอาเรื่อง แต่หล่อนกลับก้มหน้าหลบสายตาทันทีที่สบตากับเธอ

"เฮ้ยเนียใจเย็น" ไพลินเดินตามหลังเข้ามาลูบบ่าเพื่อนสาวเบาๆเพื่อให้นาร์เนียสงบสติอารมณ์ก่อน

"เฮียขอโทษ" เหมราชก้าวเข้าไปหมายจะสวมกอดคู่หมั้นสาว แต่เธอกลับรีบถอยหนี

"ไม่ต้องมาแตะ!"

"นาร์เนียเฮียขอโทษ เฮียไม่อยากให้หนูโกรธแบบนี้ไงเลยไม่ได้บอกตั้งแต่แรก"