เงินอุดหนุนหมื่นล้านเป็นของฉันคนเดียว นิยาย บท 43

บทที่ 43 โจวซีถงลงมือ

สองคนกินข้าวกันต่อไป แต่เฉินห้าวสังเกตว่า เซี่ยจิ้งได้จ้องมองเขาด้วยรอยยิ้มตลอด

เฉินห้าวก็เลยเคาะโต๊ะด้วยมือ：“เฮ้ จ้องไปที่ผักสิ เธอกินข้าวแล้วจะมาจ้องที่ผมทำไม ผมกินได้ที่ไหน”

“นายมีแฟนหรือยัง？”จู่ๆเธอก็ถามขึ้น

“ไม่มี ทำไมเหรอ？”

“งั้นนายมาเป็นแฟนฉันได้ละ？”เซี่ยจิ้งได้พูดออกมาให้อีกฝั่งตกใจ

เฉินห้าวกำลังดื่มซุปอยู่ หลังได้ยินคำพูดนี้แล้วน้ำซุปเกือบกระเด็นออกมา เขาเลยเช็ดๆมุมปาก พูดอย่างไม่สบอารมณ์：“ผมว่า เราเพิ่งรู้จักกันไม่กี่ชั่วโมงเอง？แค่นี้ก็สามารถคบหาเป็นเพื่อนได้แล้วเหรอ？”

“แล้วมันยังไงล่ะ？อย่างเช่นพระนางเอกของเรื่องไททานิค พวกเขายังเป็นรักแรกพบเลย หนังฉายไปไม่ถึงสองชั่วโมงก็เล่นด้วยกันบนเตียงแล้ว ”เซี่ยจิ้งได้อธิบายถึงเหตุผลบ้าๆนี้

“ขอโทษนะ ผมไม่มีความคิดนี้ ความรู้สึกนั้นมันต้องเป็นการสะสมออกมา ”

เฉินห้าวได้ปฏิเสธคำขอของเซี่ยจิ้งไป ถึงแม้ว่ารูปร่างของเซี่ยจิ้งก็ไม่เลว หุ่นนี่ยิ่งชวนคนหลงใหล แต่สิ่งที่เฉินห้าวมีให้กับเซี่ยจิ้งนั้นไม่มากไปกว่าการชื่นชม เขาไม่ใช่คนสุรุ่ยสุร่าย ที่จะเห็นผู้หญิงสวยแล้วก็จะมีความรักกันได้

“ให้โอกาสยังไม่รู้จักคว้าอีก หัวโบราณจริงๆ ”

เซี่ยจิ้งหมดอารมณ์ลงทันที สุดท้ายก็เริ่มกินอาหารซะที

หลังกินเสร็จ เซี่ยจิ้งจ่ายเงินแล้ว เขาทั้งสองได้เดินออกจากร้านอาหาร

เพิ่งออกจากร้านอาหาร ก็สังเกตได้ว่าข้างทางมีรถตำรวจขับมาจอดคันหนึ่ง มีตำรวจลงจากรถมาสี่นาย พอเห็นเฉินห้าวก็พุ่งไปทางเขาทันที และก็แสดงบัตรออกมา

“นายคือเฉินห้าวหรือเปล่า？”ตำรวจนายหนึ่งถามขึ้น

“ใช่ครับ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า？”

ตำรวจกล่าวว่า：“นายเข้าข่ายคดีทำร้ายผู้อื่น เชิญที่โรงพักด้วยครับ ”

เฉินห้าวเข้าใจทันทีเลย ต้องเป็นเรื่องที่ต่อยกับเจิ้งตงแน่ ไอ้นักเลงพวกนี้กล้าไปแจ้งความกับตำรวจก่อน

นักเลงสมัยนี้ไม่ได้น่ากลัว กลัวก็กลัวแค่ว่านักเลงไม่มีวัฒนธรรม พวกเขาเจอคนซื่อก็มักคนเยอะรังแกคนน้อย หากเจอคนที่แข็งแกร่งกว่าก็เล่นกฎหมาย เป็นเรื่องยากจริงๆเลย

อันที่จริงเฉินห้าวสามารถหลุดพ้นจากตำรวจอย่างง่ายดาย แต่ยังไงซะพวกเขาก็เป็นผู้ที่รับใช้ประชาชน เรื่องนี้ก็ต้องไปคุยให้รู้เรื่อง ดังนั้นเขาจึงขึ้นรถตำรวจไปกับตำรวจ ส่วนเซี่ยจิ้งก็เข้าข่ายเหมือนกัน ก็ไปโรงพักพร้อมกันเลย