เงินอุดหนุนหมื่นล้านเป็นของฉันคนเดียว นิยาย บท 63

บทที่ 63 เจรจาจนหัวเสีย

เจิ้งเจี้ยนกั๋วไม่ใช่คนนิสัยดีอะไร ตั้งแต่วัยรุ่นเขาก็เป็นพวกนักเลงของเมืองไป๋เหอ มั้งทำร้ายและฆ่าคนมาเยอะ เพราะใช้เส้นสายถึงได้ปิดบังมาได้ จนทุกวันนี้เขาแก่ขึ้นแล้วก็ยังนิสัยเหมือนเดิม ถ้าหากเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับลูกชายเขา บางทีเขาอาจจะให้ลูกน้องตีเขาจนปางตายถึงจะพามาหาก็ได้

ในวันนี้เฉินห้าวไม่ให้ความร่วมมือ เจิ้งเจี้ยนกั๋วก็ไม่เสแสร้งอีกต่อไป และพูดด้วยความน่ากลัวว่า “ได้ อย่าตีมันจนตายละ เหลือลมหายใจไว้ให้มันหน่อย”

เมื่อได้ยินคำสั่ง ก็มีลูกน้องสักลายสองคนกำหมัดพุ่งเข้าใส่คนละข้าง

เฉินห้าวมองดูแล้วก็ยกมือขึ้นจับหมัดของลูกน้องสองคนนั้นไว้หลังจากนั้นก็ใช้แรงหมุนไปทีหนึ่ง ลูกน้องสักลายสองคนนั้นก็เจ็บจนถึงกับคุกเข่าลง ข้อมือถูกจับไว้ ทรมานจนไม่สามารถจะต่อต้านได้

ลูกน้องอีกสองคนมองดูแล้วก็พุ่งเข้ามาช่วยเหลือ

เฉินห้าวยกตีนขึ้นถีบทิ้งไปคนหนึ่ง ถึงกับลอยถอยหลังไปชนกับกำแพงแล้วก็สลบไปเลย ลูกน้องอีกคนเห็นว่าเฉินห้าวแข็งแกร่งมาก ก็ไปหยิบขวดเหล้าบนโต๊ะโยนใส่เขา

เฉินห้าวเองก็ขี้เกียจหลบจึงได้ถีบลูกน้องที่จับไว้ข้างขวามาบัง สุดท้ายคนที่โยนขวดเหล้าหยุดมือไม่ทันก็เลยโยนโดนหัวของพวกเดียวกัน

“เพล้ง! ”

ขวดเหล้าแตกกระจายไปทั่ว ลูกน้องคนนั้นตาเหลือก ที่หัวมีเลือดออกท่วมแล้วก็สลบไป

“เฮ้ คนของพวกแกเป็นคนทำเอง ไม่เกี่ยวกับฉันนะ” เฉินห้าวพูด

ตอนนี้ เจิ้งเจี้ยนกั๋วนึกถึงคำพูดของลูกชายที่พูดกับเขาว่าเฉินห้าวต่อสู้เก่งมาก แค่คนเดียวก็สามารถต่อกรกับพวกเขาเป็นสิบคน ในตอนแรกเจิ้งเจี้ยนกั๋วไม่เชื่อ คิดว่าลูกน้องที่ลูกชายเลือกมานั้นไม่มีความสามารถ แต่ดูแล้วตอนนี้เขาคิดผิดมหันต์ เฉินห้าวไม่เพียงแค่ต่อสู้ได้ แต่ต่อสู้เก่งมากด้วย แค่เพียงออกแรง ลูกน้องสามคนของเขาก็ล้มลง แล้วยังมีอีกคนที่ถือขวดเหล้าไว้โดยที่ไม่รู้ต้องทำยังไง

เฉินห้าวเพียงแค่กระดิกมือก็ทำให้ลูกน้องที่ถูกจับไว้ข้างซ้ายสลบลง แล้วหันมาพูดกับเจิ้งเจี้ยนกั๋วว่า “ฉันแค่เห็นว่าแกอายุเยอะแล้วเลยคุยกับแกดีๆ ไม่งั้นแกคงจะเหมือนกับพวกนี้ที่นอนสลบอยู่บนพื้น จำไว้ อย่ามายุ่งกับฉันอีก ไม่งั้นแกเจอดีแน่!”

เฉินห้าวพูดจบก็ทำเพียงแค่ทิ้งรอยยิ้มเย็นชาไว้แล้วหันหลังเดินออกไป

เจิ้งเจี้ยนกั๋วมีความโมโหอยู่เต็มอก เขาคุมเมืองนี้มา 30 กว่าปี ยังไม่เคยต้องรับความอับอายเท่านี้มาก่อน จากนั้นเขาเลยส่งสายตาให้กับลูกน้องอีกคนของเขาว่า “ต้องฆ่า” ออกไป ลูกน้องรับคำสั่งแล้วดึงกริชบนโต๊ะออกมา ลอบแทงข้างหลัง

หลังจากที่เฉินห้าวกินยาเสริมเข้าไป การรับรู้ทางร่างกายของเขาก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน คล้ายกับว่ามีดวงตาอยู่ข้างหลัง นับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าข้างหลังมีคน เฉินห้าวหันหลังจับข้อมือคนนั้นไว้ แรงมหาศาลทำให้อีกฝ่ายเจ็บจนกริชหลุดออกจากมือ

เฉินห้าวไม่ให้เวลาอีกฝ่ายได้ตอบสนอง เตะเข้าไปหนึ่งที ลูกน้องคนสุดท้ายก็กระเด็นไปชนกับโต๊ะชา สิ่งของบนโต๊ะกระจัดกระจาย สถานที่ตรงหน้าเละเทะไปหมด