เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 13

ก๊อก~ ก๊อก~

เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้นสองครั้งในเวลาห้าทุ่มกว่าขณะที่พัดชากำลังนั่งพักสายตาอยู่บนโซฟา ก่อนที่บานประตูจะถูกผลักเข้ามาอย่างไร้มารยาทด้วยฝีมือของผู้ชายคนหนึ่ง ทำให้เธอต้องลืมตาขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

"เจ๊ มีคนอยากขึ้นมาหาเจ๊ที่ห้อง ผมมาถามเจ๊ก่อนว่าจะลงไปหาเองหรือให้เขาขึ้นมาเลย"

"ใคร?" พัดชาขมวดคิ้วถามเมื่อเห็นว่าคนที่เปิดประตูเข้ามาคืออาชา หนึ่งในลูกน้องที่มีหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยของผับ แม้จะอายุมากกว่าเธอสามปีแต่อาชาให้ความเคารพเธอในฐานะเจ้าของผับ เช่นเดียวกับลูกน้องคนอื่นๆ

"ผมไม่ได้ถามว่าเขาเป็นใคร แต่น่าจะเป็นคนใหญ่คนโตนะเจ๊ เห็นมีบอดี้การ์ดมาด้วย"

"ช่างเถอะ ไปบอกเขาว่าฉันไม่สบาย ไม่มีอารมณ์จะพบใครทั้งนั้นแหละ"

"แม้แต่ฉันเหรอ" ยังไม่ทันที่อาชาจะได้พยักหน้ารับเสียงทุ้มทรงอำนาจของใครบางคนก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน ก่อนที่เจ้าของเสียงนั้นจะเดินผ่านหน้าอาชาเข้ามา ทำเอาพัดชาชะงักไปเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาตามแบบฉบับลูกครึ่งของคนที่ถือวิสาสะเดินเข้ามา

"...เอริค มาได้ยังไง"

"ฉันไม่มีสิทธิ์มาหาผู้หญิงของฉันเหรอ?"

"ไม่เห็นโทรมาบอกก่อนเลยว่าจะมา"

"ถ้าโทรบอกก่อนจะลงไปรับข้างล่างไหมล่ะ หรือจะแกล้งป่วยแล้วให้ฉันนั่งรอจนผับปิด"

"เห็นฉันใจร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"ได้ยินที่เธอพูดกับลูกน้องเมื่อกี้ก็น่าจะใจร้ายอยู่นะ" เอริคก้าวเข้าไปใกล้ๆ วางแขนทั้งสองข้างลงบนพนักโซฟาจนกลายเป็นว่าพัดชานั่งอยู่กลางอ้อมแขนของเขา ดวงตาคมกริบเหลือบมองรอยขบเม้มบนเนินอกอวบอิ่มที่โผล่พ่นออกมาเหนือเกาะอกสีแดงเพียงนิด ใบหน้าหล่อเหลาไม่แสดงความรู้สึกชัดเจนนัก

"อาชากลับไปทำงานต่อเถอะ เขาเป็นคนรู้จักของฉันเอง" พัดชาเบือนหน้าหลบในตอนที่คนข้างบนโน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆจนสันจมูกโด่งคมสัมผัสกับพวงแก้ม

อาชาพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินออกไป พร้อมกับปิดประตูให้เสร็จสรรพ

"เธอชอบทำอะไรไม่เก็บหลักฐานอยู่เรื่อยเลยนะ"

"กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่"

"ลงเครื่องเมื่อตอนเย็น กลับไปสะสางงานที่บ้านนิดหน่อยก็มาหาเธอคนแรกเลย"

"อย่าพูดเหมือนฉันสำคัญขนาดนั้น"

"เพราะเธอสำคัญไง" ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนต่ำลงเรื่อยๆจนลมหายใจอุ่นเป่ารดบนเนินอกอวบอิ่มที่กระเพื่อมช้าๆ ริมฝีปากหยักได้รูปกดจูบลงเบาๆบนรอยขบเม้ม

"เธอนี่เหมือนดอกไม้เลยนะ ยั่วยวนดีจริงๆ"

"งั้นเหรอ?" พัดชาดันศีรษะของชายหนุ่มออกห่างก่อนที่เขาจะได้ทำอะไรมากกว่านั้น แล้วยกแขนขึ้นมาโอบรัดเอวสอบไว้หลวมๆ ค่อยๆสอดมือเข้าไปลูบไล้แผ่นหลังแกร่งเบาๆ

แกร๊ก!

"แล้วรู้ไหมว่าดอกไม้บางชนิดมันมีพิษ" เอริคแสยะยิ้มเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหูดังขึ้น เขาก้มมองวัตถุสีดำที่จ่ออยู่ตรงหน้าท้องของตัวเองแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ

"คิดว่าฉันไม่รู้ตัวรึไงตอนที่เธอดึงปืนไปจากฉัน"

"กฎของที่นี่ห้ามพกพาอาวุธเข้ามา สงสัยลูกน้องของฉันคงสะเพร่าเลยปล่อยให้คนอันตรายอย่างนายพกปืนเข้ามาได้"

"เธอก็รู้ว่ารอบตัวฉันมันอันตราย จำเป็นต้องพกปืนไว้ตลอดเวลา"

"อย่ามายิงคนตายในผับฉันก็แล้วกัน" เธอควงปืนเล่นอย่างชำนาญ ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนบนรองเท้าส้นสูง แล้วเดินไปหยิบเครื่องดื่มในตู้เย็นมายื่นให้อีกคน