เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 19

"อื้อ~" ไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ตกกระทบลงมาสู่ผิวหนังปลุกพัดชาที่นอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงให้สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาในเวลาเที่ยงคืนกว่าๆ เธอครางในลำคอเบาๆพลางขยับพลิกตัวไปมา ก่อนจะลืมตาโพลงเมื่อไม่รู้สึกถึงใครอีกคนที่เคยนอนอยู่ข้างกัน

"พาย" หญิงสาวค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้น เอื้อมมือไปเปิดสวิตซ์ไฟข้างหัวเตียง เมื่อกวาดตามองรอบๆไม่เห็นพารันจึงรีบลุกขึ้นไปแต่งตัวให้เรียบร้อย

"พายไปไหน"

คำถามของพัดชาที่เพิ่งเดินออกมาหน้าบ้านด้วยสีหน้าบึ้งตึงทำเอาลูกน้องนับสิบคนของพารันที่ได้ยินคำถามนั้นมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

"ฉันถามว่าพายไปไหน!" พัดชาตวาดถามอย่างเกรี้ยวกราด ยิ่งได้รับความเงียบกลับมาอารมณ์ก็ยิ่งคุกรุ่น

"นายใหญ่ไปฮ่องกงแล้วครับ"

"..." ทว่าคำตอบจากลูกน้องคนหนึ่งของพารันก็ทำให้เธอนิ่งไป แม้จะพอรู้คำตอบอยู่แล้วก็ตาม

เธอไม่ได้หวังให้พารันยกเลิกงานทั้งหมดเพื่อเธอ นั่นมันเห็นแก่ตัวมากเกินไป เธอแค่หวังว่าหลายชั่วโมงก่อนหน้านี้ที่ใช้ร่วมกันจะทำให้พารันอารมณ์ดีขึ้นได้ อย่างน้อยสิ่งที่เขาควรทำก่อนไปคือบอกเธอก่อน ไม่ใช่ทิ้งเธอไว้บนเตียงคนเดียวเหมือนผู้หญิงไร้ค่า

"ฮ่าๆๆ น่าประทับใจจริงๆเลยว่าไหม" พัดชาระเบิดหัวเราะราวกับคนเสียสติ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นเย็นชาภายในเสี้ยววินาที แล้วเดินออกไป

"ขับรถตอนกลางคืนมันอันตรายนะครับ ผมว่านายหญิงนอนที่นี่ดีกว่า"

"ฉันชื่อพัดชา" เธอหยุดฝีเท้าแล้วเอี้ยวหน้ากลับไปมองเจ้าของคำพูดนั้น "อย่ามาเรียกฉันด้วยคำน่าสะอิดสะเอียนแบบนั้นอีก"

"ผมเป็นลูกน้องไม่มีสิทธิ์ออกความเห็น แต่นายใหญ่ทำแบบนี้คงมีเหตุผล นายหญิงช่วยเข้าใจนายด้วยเถอะครับ"

"ฉันเหรอไม่เข้าใจมัน? เหอะ! อยากจะขำ"

"..."

"ฉันไม่ใช่เด็กอมมือนะถึงจะไม่เข้าใจอะไรเลย พายมันฉลาด มันเล่นเกมเป็น แต่มันคงลืมไปว่าฉันก็อ่านเกมมันออกเหมือนกัน ว่ามันใช้วิธีนี้บีบให้ฉันยอมเป็นของมันคนเดียว"

"ที่ผ่านมามันก็เป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอครับ"

"ฉลาดดีนิ ยังดีที่ไม่โง่เหมือนเจ้านาย"

"ถ้านายหญิงอยากตามนายใหญ่ไปผมจะจัดการให้ทุกอย่าง ขอแค่นายหญิงเอ่ยปากครับ"

"แม่มดอย่างฉันมันถนัดทำร้ายจิตใจคนอยู่แล้ว จะทำอีกสักครั้งคงไม่เป็นไรหรอก โทษทีที่ฉันไม่มีเวลาว่างมากพอที่จะเล่นสนุกกับเจ้านายของพวกนาย ฝากบอกมันด้วยว่าเชิญเล่นสนุกแบบเด็กๆไปคนเดียวเถอะ" พัดชากล่าวทิ้งท้ายเพียงแค่นั้น แล้วหันหลังเดินออกไปทันที ท่ามกลางสายตาหนักใจของลูกน้องนับสิบคนที่มองตามไป

@วันต่อมา

ครืด~ ครืด~

"อื้อ~" พัดชารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงสายๆของเช้าวันใหม่เมื่อโทรศัพท์มือถือแผดเสียงรบกวนเวลาพักผ่อน ทำให้เธอที่ยังงัวเงียต้องเปิดเปลือกตาหนักอึ้งขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ พร้อมกับเอื้อมไปหยิบมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง

"ฮัลโหล~"

(มาเปิดประตูหน่อย) เธอถอนหายใจหนักๆเมื่อได้ยินอย่างนั้นโดยไม่สนใจว่าคนปลายสายจะได้ยินหรือเปล่า

"ขอโทษนะเอริค แต่วันนี้ฉันไม่สบายจริงๆ นายกลับไปก่อนเถอะ"

(ให้เวลาหนึ่งนาที ลุกขึ้นมาเปิดประตู)